Ο Λαός Μίλησε!

Βλάσης Κανιάρης, Ό, τι θέλει ο λαός, Νέα Υόρκη, Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, 2003 (επιμελητής: Μ. Στεφανίδης)

Ο σοφός Λαός μίλησε και η δημοκρατία ενίκησε, όπως συνήθως συμβαίνει. Οι αρχηγοί χαιρέτησαν συγκινημένοι το καινούριο που, δεν μπορεί, κάποτε θα ενσκήψει, οι δημοσκόποι έτριψαν τα χέρια τους για την καλή δουλειά που έκαναν παραπλανώντας και παρασύροντας τον ως άνω σοφό Λαό για μια ακόμα φορά. Όμως, ανάμεσα στις ιαχές και τις τηλε-τράπεζες γλίστρησε η μικρή (;) λεπτομέρεια πως το ένα δέκατο περίπου του σοφού Λαού ψήφισε παλικαρίσια τους νεοναζί. Τους νεοναζί ενσυνειδήτως! Μήπως λοιπόν αυτή η θολή και εν τέλει επικίνδυνη έννοια “Λαός” που έρχεται από μακριά και έχει υποστεί ποικίλες μεταλλάξεις στην πορεία της, πρέπει εσπευσμένα να ξαναοριστεί απαλλασσόμενη από αρκετές ιδεοληψίες;

Τελικά για ποιον “λαό” μιλάμε; Επειδή τον Λαό εκπροσωπεί και το ΚΚΕ, έστω κι αν κινείται σε μονοψήφια ποσοστά, τον ίδιο Λαό επικαλούνται κυβέρνηση και αντιπολίτευση, έστω κι αν από πλευράς προγράμματος και πιστεύω τους χωρίζει άβυσσος, για τον Λαό μάχονται -υποτίθεται- κομματίδια και αρχηγίσκοι, τον Λαό υπηρέτησε η υπερήφανη γενιά του Πολυτεχνείου (με τους Παπούτσηδες και τους Τζουμάκες και τους Λαλιώτηδες). Τον Λαό, τέλος, εκπροσωπούν όσοι έχουν μετατρέψει τον λαό -χωρίς κεφαλαίο Λ- σε υδαρή μάζα που άγεται και φέρεται και σ' εκείνον τον ζελέ που αποβλακωμένος από την τηλεόραση υπερψηφίζει Μπέο και Ψινάκη, Κασιδιάρη και Παναγώταρο, Πανίκα και Άδωνι, κ. ο. κ.

Και κάτι τελευταίο. Αυτόν τον λαό -πάλι με μικρό λ- δηλαδή όλους εμάς, προτού τον αποθεώσουμε, όλοι εμείς οι εκπρόσωποί του, σ' ένα κρεσέντο κουτοπόνηρου λαϊκισμού που πουλάει και, φευ, φέρνει ψήφους, οφείλουμε να τον μορφώσουμε. Και αυτό είναι χρονοβόρο και επίπονο. Κι ακόμη πιο επίπονο είναι να μεταμορφώσουμε τον ανώνυμο και αφηρημένο λαό σε επώνυμους και συγκεκριμένους πολίτες. Πράγμα που θα πει να καταστούμε από όχλος ατομικές, δηλαδή πολύτιμες, περιπτώσεις.

ΥΓ. 1 Και ας αφήσουμε τα ψευδοδιλήμματα περί μνημονίων κλπ... Εκτός κι αν όσοι ψήφισαν τους αντιμνημονιακούς χρυσαυγίτες και τους ΑΝ. ΕΛ. ψήφισαν σωστά. Ή, αν υπάρχει Έλληνας πολίτης που να επιθυμεί μνημόνια εκτός της οικονομικής ολιγαρχίας. Τα μνημόνια επέβαλαν και κατέστησαν μονόδρομο η πολυετής προδοσία του πολιτικού συστήματος και η ανεπάρκεια του εκλογικού σώματος. Όλα τα άλλα είναι και επικίνδυνοι λαϊκισμοί, όπως θα έλεγε και ο Βλάσης.

ΥΓ. 2 Ο Λαός λοιπόν μίλησε και μας ... ξεκούφανε!

ΥΓ. 3 Δεν χρειαζόταν ο ξένος τύπος να μας θυμίσει το άγος των Καννών και τον εξευτελισμό όχι μονάχα ενός πρωθυπουργού αλλά κι ενός ολόκληρου λαού. Υπενθυμίζω τι έγραφα τότε:

“Θα περάσει καιρός πολύς για να ξεπεράσει ο τόπος το άγος από την προσβολή των Καννών. Τότε που ένας κυρίαρχος πρωθυπουργός μιας ανεξάρτητης χώρας-μέλους της ΕΕ περίμενε, σαν μαθητούδι που έκλεψε το γλυκό απ' το βάζο, την ετυμηγορία των Μέρκελ-Σαρκοζί. Μας χωρίζουν μόλις δύο χρόνια και μοιάζει να το έχουμε ξεχάσει επειδή έτσι μας βολεύει. Όμως δεν παίζει κανείς ατιμωρητί με την Ιστορία. Ο εκλεγμένος πρωθυπουργός παραιτήθηκε δίνοντας τη θέση του στον τραπεζίτη που υπέδειξαν οι Βρυξέλλες. Την ηλιθιότητα και την ανικανότητα την διαδέχτηκαν η ιταμότητα και ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά  ενός κυρίαρχου κράτους. Ενός κακού μύρια έπονται... Ιδιαίτερα όταν σμπαραλιάζεις θεσμούς και δημοκρατικά δικαιώματα.”

http://manosstefanidis.blogspot.gr/2013/12/blog-post_14.html