Η κυρία Βαρβάρα που έλεγε κι ο Παύλος Μάτεσις κι ο κυρ Σπύρος που έλεγε όλη η γειτονιά. Στη ταράτσα της Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη 143, στον Άγιο Δημήτριο Ταμπουρίων, γιορτή μάλλον της 25ης Μαρτίου 1960;
Η φωτογραφία εφιαλώθηκε σε στρόγγυλο πιάτο αργότερα στην Γιοκοχάμα όταν ο πατέρας μας ταξίδεψε με ναυτικό φυλλάδιο ως τρίτος μηχανικός. Πρώτα χρόνια της Δικτατορίας. Σαν σήμερα, 4 Δεκεμβρίου, της Αγίας Βαρβάρας, εγκαινιαζόταν για το σπίτι μας η εορταστική περίοδος των Χριστουγέννων που διαρκούσε ως τ' Αγιαννιού. Άνοιγε το σαλόνι, το λεγόμενο "ψυγείο" γιατί δεν θερμαινόταν ποτέ, άναβε ο πολυέλαιος, στόλιζαμε το δέντρο και περιμέναμε επισκέψεις. Γιόρταζε η νοικοκυρά του σπιτιού!
Έρχονταν λοιπόν συγγενείς, φίλοι και γείτονες. Λικέρ, κουαντρώ, φοντάν, αμυγδαλωτά, γλυκά του κουταλιού. Αργότερα και ουίσκι με φυστίκια. Προσέξτε το κολιέ και το μαύρο φόρεμα της μάνας μου. Τα φορούσε σε ανάλογες εκδηλώσεις επί δεκαετίες. Ο πατέρας μου μάλλον φοράει το γαμπριάτικο του το οποίο αργότερα μεταποιήθηκε για μένα όταν πήγα τέταρτη Γυμνασίου. Το φόρεσα με πολύ καμάρι. Ιδιαίτερα το γιλέκο.
Σήμερα η μάνα μας γιορτάζει αλλού, αλλιώς με άπλετη φωτοχυσία στους ουρανούς καθώς συνεπικουρεί και η δεύτερη μέρα της Πανσελήνου.
Χρόνια σου πολλά μαμά. Όσο ζω εγώ κι ο Πάρις το ξέρεις πως θα γιορτάζεις. Και δεν πειράζει που δεν θα φας γλυκό αν και σου αρέσει τόσο. Δεν είπαμε; Τα γλυκά στην ηλικία σου δεν ενδείκνυνται.
(το τσολιαδάκι εδώ είμαι εγώ κι ο μπόμπιρας είναι ο Πάρις).
Η γιορτή του Μπαμπά
Ξέρεις μπαμπά όσο μεγαλώνω η εξίσωση αντιστρέφεται. Κάποτε σου έμοιαζα εγώ. Και ξέρεις πόσο καμάρωνα. Όσο τουλάχιστον καμάρωνες και εσύ για τον πρωτότοκο. Τώρα πια μου μοιάζεις εσύ. Μου μοιάζεις κάθε χρόνο και περισσότερο. Τόσο που σού μιλάω το πρωί στον καθρέφτη.
Ξέρεις μπαμπά κάποτε, ο χρόνος μόνο ξέρει πότε, δεν θα ξεχωρίζει ο ένας από τον άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου