Η επιθυμία. Ο δισταγμός. Η αναμονή. Που φαίνεται αιώνας. Ο φόβος. Λίγο πριν τολμήσεις ν' αγγίξεις τον ουρανό. Την άκρη άκρη των συνόρων του κόσμου. Λίγο πριν το τελικό σμίξιμο των χειλιών. Όταν όλες οι άλλες αισθήσεις συμπυκνώνουν σε μίαν μόνο αίσθηση την ένταση τους. Στην αφή. Κι έπειτα, αμέσως μετά, στη γεύση. Τα μάτια κλειστά βέβαια. Μάταια. Βλέπεις τα πάντα έστω κι αν δεν βλέπεις τίποτα. Μυρίζεις το δέρμα, αισθάνεσαι τους πόρους. Είναι η στιγμή που με τα μάτια κλειστά, βλέπεις όσα δεν τόλμησες ποτέ σου να δεις. Που υπάρχεις μόνο γιατί αισθάνεσαι. Δεν χορταίνεται αυτή η αίσθηση.
Είσαι ήδη ευτυχισμένος λίγο πριν την ευτυχία. Κι όμως. Λίγο μετά - ο χρόνος μηδενίζεται στον έρωτα - όλα θα είναι αλλιώς... Λίγο μετά οι αμφιβολίες, η ανασφάλεια, η ζήλια, η προδοσία, ο χωρισμός, το πένθος. Λίγη σημασία έχει ποιος φταίει. Δεν φταίει κανείς. Αυτοί είναι οι κανόνες.
Ήδη η ζωή στα μυστικά της εργαστήρια προετοιμάζει το επόμενο φιλί. Ήδη σε προετοιμάζει. Αυτό που για σένα είναι αδιανόητο αυτή την στιγμή. Κι όμως υπάρχει! Και θάρθει. Αυτοί είναι οι κανόνες.
Ευτυχισμένοι λοιπόν όσοι αξιώθηκαν κι αντάλλαξαν τέτοια φιλιά, παρά το αναπόφευκτο κόστος τους. Άξιζε μισή ζωή όσα έζησαν σε μισό λεπτό. Σαν τον μεγάλο, απίστευτα τρυφερό μου φίλο Τάκη που μού σημάδεψε τη ζωή όσο καιρό στάθηκε κοντά μου. Που μου έμαθε πως οι ηλικίες είναι απλά αριθμοί και πως πρέπει να παίρνεις με ταπεινοφροσύνη ό τι η ζωή σού προσφέρει. Και να στραγγίζεις το ποτήρι. Ούτως ή άλλως πάντα διψασμένος θα είσαι... Αυτοί είναι οι κανόνες.
Καλή αντάμωση φίλε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου