ΗΘΟΠΟΙΟΙ

Στον Άγγελο Παπαδημητρίου 

Τι ανοχύρωτα, κουρσεμένα, τι πονεμένα
κι απροστάτευτα πλάσματα οι ηθοποιοί!
Αυτοί που νικάνε κάθε βράδυ τον χρόνο
και κολυμπάνε ανάποδα στα κύματα του,
γίνονται μετά τα πρώτα του θύματα
όταν αφαιρεθούν οι πούδρες κι περούκες,
οι μάσκες, τα φτερά και οι πομάδες
κι όταν βρεθούν στο δρόμο οι θεατρίνοι
αγνώριστοι και κάπως φοβισμένοι
από την τρέλα και τον θόρυβο του έξω κόσμου, τα αδηφάγα βλέμματα του πλήθους.
Α, οι ηθοποιοί στη σκηνή ανασταίνονται
για να πεθάνουν μόνοι τους στα παρασκήνια.
Δεν υπάρχουν μακριά από τις κουΐντες,
κανείς δεν τους αγαπάει όταν γδυθούνε
το κοστούμι του Αμλέτου. Αφού καμιά Οφηλία δεν τους οφείλει τίποτε πλέον.

Τι ανοχύρωτα, πονεμένα πλάσματα είναι
οι θεατρίνοι ! Σαν τον Χριστό πληρώνουνε
τις αμαρτίες των άλλων. Σαν τον Χριστό
σταυρώνονται νομίζοντας πως έγιναν θεοί
και κάνουν θαύματα, έστω, για λίγην ώρα...