Τρία ποιήματα (στον Σπυρίδωνα Φίλκα-Φιλικό)

Ο Γέρος και η Θάλασσα (αλλιώς) 

Ο γερο Σεζάν με την καρέκλα του να κυνηγάει τον ανοιξιάτικο ήλιο της Προβηγκίας... Εδώ, η εικόνα ως η πιο άμεση, αδιαμεσολάβητη μορφή ιστορίας. Ένας Μύθος του εικαστικού Μοντερνισμού είναι σε αυτή την φωτογραφία απλώς ένας άνθρωπος που ρουφάει το φως λίγο πριν πεθάνει. Προσέξτε το μπαστούνι στην άκρη της εξώπορτας. 

Ο Σεζάν φωτογραφίζεται, έναν χρόνο πριν τον θάνατο του, με τον θάνατο στα μάτια. Σαν αντηλιά. 

Από την άλλη το διαρκές δέλεαρ, η διαρκής έμπνευση, ο διαρκής ίμερος αλλά και στόχος του κάθε ζωγράφου. Να δαμαστεί, να αγκαλιαστεί αισθητικά το σώμα. Το γυμνό κορίτσι σαν ζωντανή απόδειξη αθανασίας, το νεανικό, ερωτικό σώμα. Ο άντρας που γερνάει και απέναντι του το αιώνιο σύμβολο της Νεότητας. Τι διάλογος, αλήθεια! Το παιχνίδι των σχέσεων και της εξουσίας των σχέσεων διαχρονικά. Εν αρχή ο άντρας είναι ο κυνηγός και ο θύτης με το θήλυ σταθερά στο ρόλο του θηράματος. Στη συνέχεια όμως οι ρόλοι αντιστρέφονται. Θήραμα πια είναι το γέρικο αρσενικό και θύτης ο ακαταδάμαστο θηλυκό που σφύζει από αιώνια νεότητα. Από την άνοιξη της σάρκας. 

ΥΓ. Μερικές εικόνες, προσωπικό μου βίτσιο, ίσως φταίει η ηλικία, - μη δίνετε σημασία, - μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια.

Εις Άδου Κάθοδος 

Τώρα κοιμάμαι στο βάθος του μυαλού σου.
Έχω κουρνιάσει ανάμεσα στο πρώτο

και το δεύτερο γράμμα της λέξης "καρδιά". 

( Έχεις καρδιά, είναι το συμπέρασμα). 

Κοιμάμαι ή έχω πεθάνει; Ποιός να ξέρει; 

Υπάρχω ή κατοικεί το φάντασμα μου

εκεί στο βάθος βάθος της ψυχής σου; 

Εσύ θα μου πεις. Εσύ μικρή μου αγάπη. 

Αφού μόνο εσύ ξέρεις τον τρόπο 

να μ ' αναστήσεις. Με κάθε τρόπο. 

Η Ανεμώνη 

Όταν τελειώνουν οι αγάπες 

κάποιοι τις κάνουν λέξεις 

κάποιοι, πιο δειλοί ακόμη, 

βιβλία τις κάνουν πολυσέλιδα. 

Κι άλλοι, ακόμα πιο δειλοί 

και πιο απελπισμένοι 

εικόνες με βαριές κορνίζες. 

Και οι πιο απελπισμένοι 

των πιο απελπισμένων 

μουσικές τις κάνουν και τραγούδια. 

Μάταιος κόπος! Πόνος

άδικα σπαταλημένος. 

Όταν μαραίνονται οι αγάπες 

τίποτε ν' ανθίσει, δεν μπορεί 

στη θέση που εκείνες άνθισαν. 

Μόνη μαύρη, καμμένη γη. 

Εκτός κι αν φυτέψει κανείς 

μιαν ανεμώνη στο φεγγάρι.