Χτες η πανσέληνος με το ρόδινο χρώμα, ένα φεγγάρι που αιμορραγούσε μέσα στο χάος μυστικά. Διστακτικά. Σαν κορίτσι την πρώτη φορά. Μάς τσάκισε με το γλίσχρο φως της, εξίσου διστακτικό και αναποφάσιστο. Ψυχρό ή θερμό;
Σήμερα πάλι ο Λάζαρος. Τυχερός ή άτυχος; Ο πιο βασανισμένος Άγιος. Ο πιο χρησιμοποιημένος από τις άνωθεν σκοπιμότητες. Ο πιο άβουλος απέναντι στα σχέδια του ουρανού. Αυτός που από θεϊκή συγκατάβαση γεύτηκε το χώμα δύο φορές. Ο αναστημένος που βαρυγκόμησε την έγερση του. Ο μοναδικός άνθρωπος που έζησε κι ενώ πέθανε γαλήνια και αναπαύτηκε τριγυρισμένος από τις φροντίδες και τα δάκρυα των οικείων του, την λατρεία των αδελφών του, υποχρεώθηκε να επιστρέψει, να ξαναζήσει αν και ποτέ δεν είχε ζητήσει κάτι τέτοιο. Ένας στρατιώτης που τον εκτελούν δύο φορές. Έφυγε άντρας αγαπημένος, ποθητός και επέστρεψε μια σκιά αμίλητη με αποφορά πτώματος. Επειδή ήξερε αυτό που δεν θέλησε να μάθει. Ένας Οιδίπους της Νέας Συμφωνίας. Πάντα ο Θεός από πάνω, πάντα ο άνθρωπος κάτω. Όλο και πιο κάτω. Προφανώς ήταν εκείνος, ο μόνος που έβλεπε τον ουρανό με συγκατάβαση. Σχεδόν με οργή. Χωρίς φρούδες ελπίδες...
(Περισσότερα στο τρίπρακτο, θεατρικό μου έργο "Τετραήμερος" που όλο ανεβαίνει από εκλεκτή σκηνή ακόμη πιο εκλεκτών φίλων κι όλο καθυστερεί)
Στις φωτογραφίες μια κομνήνεια εικόνα του 12ου αι. και ο Ρέμπραντ, ο πιο οξυδερκής δημιουργός του φωτός αποκλειστικά από συμπαγές σκοτάδι.
... έαρ, το τιμωρητικό, και νύχτα και χωρίς ανταμοιβή, φιλόξενο μόνο το σκοτάδι, όσο πυκνότερο τόσο καλύτερα. Άρρωστοι, αυτοί οι μόνοι υγιείς...(κάτι δικά μου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου