(μνήμη Σπύρου Στεφανίδη)
Η φθορά και η εγκατάλειψη σού δαγκώνουν τη ψυχή, εδώ στην Ανάσταση, ανάμεσα στα ναόσχημα επιβλητικά μνήματα που άλλοτε μιμούνται το χορηγικό μνημείο του Λυσικράτους με τους έξι αττικοκορινθιακούς κίονες και άλλοτε πρόστυλους ναΐσκους με ιωνικά κιονόκρανα.Τέχνη σχεδόν αυτονόητη, επίπεδο που δεν έχει σχέση με το σήμερα. Ομορφιά ακόμη και στον θάνατο. Τώρα απομένουν βρώμικα, ασυντήρητα, σπαρμένα και, όπως με πληροφόρησε η Κατερίνα Μαυροειδή, κλεμμένα. Προσέξτε για παράδειγμα πόση δύναμη κρύβουν οι ανοιχτές φτερούγες του Θρηνούντος Πνεύματος, του εστέτ γλύπτη Θωμά Θωμόπουλου, του καλλιτέχνη που επαναπρότεινε τον Γιαννούλη Χαλεπά, πάνω στο μνήμα το οποίο εδράζεται με τη σειρά του πάνω σε βράχους! Σαν ψυχή έτοιμη να πετάξει.
Έτσι ή αλλιώς οι νεκροί προσπαθούν να επιβιώσουν, όπως όπως, μέσα στα σκουριασμένα τους μάρμαρα - τα τελευταία πεντελικά ! - στο αρχαίον κάλλος τους, σε πείσμα της αδιαφορίας των ζωντανών. Το άλλοτε εμβληματικό Δημοτικό Κοιμητήριο του Πειραιά, η Ανάσταση, εκτός χρήσης πια λόγω Σχιστού, αναπολεί την αστική ευγένεια και τον ρομαντισμό του 19ου αι. αλλά και τον αισθητικό διαφορισμό και την δυναμική του Μεσοπολέμου. Πρόκειται για ένα μοναδικό μνημείο που δεν αξίζει τέτοιας εγκατάλειψης. Μνημείο ιστορίας, μνημείο αισθητικής, μνημείο - χρονικό των μεγάλων, πειραϊκών οικογενειών. Από την οικογένεια Μπούμπουλη εξ Ύδρας ως τους Μερκούρηδες που ως Αρβανίτες είχαν φέουδα σ' όλη την Αττική... Σε αντίθεση με το καταθλιπτικό και αντιαισθητικό Σχιστό που θυμίζει αρπαχτή οικοπεδοφάγων που θέλουν απλώς να ξεφορτωθούν τους νεκρούς τους, η Ανάσταση λάμπει από την αίγλη ενός αναπαλλοτρίωτου παρελθόντος. Σκέφτομαι πως η κάθε εποχή εξασφαλίζει εκείνο τον θάνατο που τής ταιριάζει.
ΥΓ. Τελικά όσο το σκέφτομαι γιατί να μην οργανώσουμε μια βόλτα - ξενάγηση στην Ανάσταση την τελευταία Κυριακή του Σεπτεμβρίου για όσους ρομαντικούς; Αν έχει και ψιλόβροχο, τόσο το καλύτερο. Λεπτομέρειες προσεχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου