Έργα που πενθούν. Για παράδειγμα, εδώ εμφανίζονται τα κεριά του Καβάφη αλλιώς. Μαζί με τους περιπλανώμενους της διπλανής ζωγραφικής. Έργα που συνθέτουν μιαν οπτική ελεγεία για τα όνειρα ή τους έρωτες που κάψαμε μόνο και μόνο για να προχωρήσουμε λίγο πιο κάτω. Πενθώντας μεν οδυρόμενοι αλλά και προχωρώντας.
Επειδή συχνά, για να δούμε μέσα στο σκοτάδι του μέλλοντος, εξαντλήσαμε, εξαντλούμε εκείνα τα σπίρτα που ήταν κάποτε άνθρωποι. Το παραμύθι του Άντερσεν γίνεται εδώ ψηλαφητή πραγματικότητα που αφορά στον καθένα. Πόσους ανθρώπους καίμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, αγαπώντας. Πόσο καίμε ανθρώπους όταν σβήνουν τα συναισθήματα που τούς έδιναν ζωή.
Η θυσία της Ιφιγένειας έχει πάντα ως θύτη κάποιον που την αγάπησε πολύ. Δεν γίνεται αλλιώς! Και που την θυσίασε γιατί το ταξίδι δικαιούται να απαιτήσει το μέγιστο κόστος. Το ταξίδι... Η αναχώρηση - αποχώρηση.
Αλλά και ο θύτης συντρίβεται πάντα. Σαν τον Αγαμέμνονα. Που το τίμημα του ήταν μία μοιχαλίδα στο κρεβάτι και ένα μαχαίρι βαθιά βαθιά στα σπλάχνα του.
ΥΓ. Αρκεί μόνο να μην συνηθίσεις τον πόνο. Να μη χάσει μέσα σου την οδυνηρή του λαμπρότητα.
* Wolfgang Stiller , ο δημιουργός του πρώτου έργου, Γιώργος Ξένος του δεύτερου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου