Μακαρισμένος όποιος
σε ζωγράφισε.
Μακαρισμένο το κερί
που νικηφόρα έλιωσε
από την καλλονή σου.
Μακάρι να γινόμουνα
σαράκι ή σκουλίκι
στο ξύλο σου για να συρθώ,
να σε γευτώ για λίγο.
* Έχουμε εδώ ένα πρώιμο εγκώμιο έργου τέχνης και μάλιστα μίας προσωπογραφίας. Όπως π.χ ανάλογο εγκώμιο είναι η λυρικότατη Έκφρασις του Παύλου Σιλεντιάριου για τον ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας. Προφανώς ο Στράτων, λυρικός ποιητής από τις Σάρδεις που έγραψε την διαβόητη "Μούσα Παιδική" και έζησε στην Αλεξάνδρεια (;) τον Β' αιώνα, αναφέρεται σ' ένα απ' τα περίφημα πορτρέτα Φαγιούμ που ζωγραφίζονταν στην Αίγυπτο ενώ ο Χριστιανισμός ήταν στα σπάργανα.
Δηλαδή την επιτύμβια εκείνη προσωπογραφία που όμως συνήθως φιλοτεχνείτο "εγκαίρως" όταν το μοντέλο έλαμπε ακόμη από νιάτα και κάλλος. Πριν το γήρας μετατρέψει τον κλασικισμό σε εξπρεσιονισμό. Έτσι ώστε να αποδοθεί με τον κάλλιστο τρόπο η ενδημούσα ψυχή.
Αλλά και για να ξαναβρεί, η ψυχή, την ωραιότερη εκδοχή του σώματος (και βέβαια του προσώπου) όταν επιστρέψει και αναζητήσει το λάφυρο της. (Βάσει της θεωρίας της Μετεμψύχωσης).
Τα Φαγιούμ, ελληνοαιγυπτιακή επινόηση, φτιάχνονταν ως γνωστόν με την λεγόμενη κηρόχυτη ή εγκαυστική τεχνική. Δηλαδή λειωμένο κερί με χρώμα πάνω σε ξύλο. Το αποτέλεσμα ήταν αισθητικά και χρωματικά λαμπρό. Εξ ου και η ευχή του σκουληκιού να "μεταλάβει" την ομορφιά του ωραίου νέου "τρώγοντας" το ξύλο. Τα Φαγιούμ, τέλος, ως κάτοπτρα της ψυχής αποτελούν ιδεώδη εισαγωγή και πηγή έμπνευσης για την πρωτοβυζαντινή αγιογραφία. (Παράβαλε εν προκειμένω τις εικόνες του Σινά).
( Η νεοελληνική απόδοση δική μου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου