Ο ΙΟΎΛΙΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΊΑΣ
Ιούλιος ... ο μήνας της τρέλας και της απόγνωσης...Ο μήνας του Καρυωτάκη και του Βαν Γκογκ... Της επώδυνης εκδημίας του Κωστή Παρθένη. Ο μήνας των πρώην εγκλείστων. Εγκλείστων που τώρα ελεύθεροι (;) δραπετεύουν στο πουθενά. Με την απειλή να τους περιμένει πάνω στην άμμο τη ζεστή.
Ο μήνας των συναισθημάτων που οδηγούν στην τρέλα ή την αυτοκτονία.
Το κουφάρι του Έκτορα γύρω από την Τροία. Το άδειο βλέμμα του Πριάμου και το αίμα του μικρούλη Αστυάνακτα. Ο θρήνος της Εκάβης που προλαβαίνει το κλάμα της Μαρίας. Η θανατερή λαγνεία της Ελένης. Ο Αχιλλέας, από την μήνιν στη μανία, ενώ προετοιμάζει την δική του αναπότρεπτη έξοδο βεβηλώνοντας ένα άψυχο κουφάρι. Η καυτή άμμος. Το ξεραμένο αίμα, η ανώφελη θάλασσα. Η αρμύρα της. Η δίψα...
Δίψα θανάτου.
Ιούλιο θρηνώ κι εγώ τους νεκρούς μου. Κάτω από το αμείλικτο φως. Η χαρά των υπολοίπων ανθρώπων γύρω είναι τόσο εφήμερη. Ενώ η θλίψη διαθέτει την ποιότητα της διάρκειας...
Τον Αύγουστο, τέλος, πενθώ τους έρωτες εκείνους που δεν άντεξαν. Το πάθος, άραγε, ή τον καύσωνα; Τι περίεργο, πρόκειται για τους περισσότερους.
ΥΓ.Η μοναξιά μας έχει κάτι από το μεγαλείο της μοναξιάς των πλανητών. Και το πένθος μας κάτι από την σποδό των άστρων.
Σημείωση:
Το κακό στο Μάτι μάς στοιχειώνει. Μια πληγή που χαίνει. Δύο χρόνια τώρα. Κάθε Ιούλιο. Που ορθώς δεν πρέπει να κλείσει. Δηλαδή να ξεχαστεί.Το όνειδος του πολιτικού συστήματος και της, λεγόμενης, κρατικής μηχανής.
Οι φωτογραφίες εδώ παρουσιάζουν δύο δημιουργίες του γλύπτη Κώστα Ανανίδα, ενός σεμνού όσο και σπουδαίου σχεδιαστή. Στην πρώτη είναι ο Λεωνίδας που πέφτει προστατεύοντας Θερμοπύλες. Κανένας πλαστικός στόμφος, μόνο εσωτερική ένταση. Το γλυπτό έχει στηθεί στη Σπάρτη.
Στη δεύτερη το έγχρωμο ανάγλυφο που στήθηκε πρόσφατα στο Μάτι και στη μνήμη των 102 απανθρακωμένων συνανθρώπων μας. Εδώ η φόρμα αλλάζει, το χρώμα παίζει καθοριστικό ρόλο, φλόγες, καπνοί, θάλασσα πυρακτωμένη, άνθρωποι που τρέχουν αν και εγκλωβισμένοι, φρίκη αναλυτή. Μια φρίκη που δεν γίνεται εύκολα εικόνα. Κι ακόμη πιο δύσκολα "έργο τέχνης".
Εν προκειμένω ο Ανανίδας έδειξε έντιμα τους όρους αλλά και τα όρια της τέχνης του. Με μια σύνθεση πυκνή και ψυχωμένη. Καθόλου αφηγηματική. Ούτε "δημοσιογραφικά" μελοδραματική.
Και εδώ οφείλω ένα έσχατο σχόλιο: Όποτε γίνεται η απόπειρα να στηθεί ένα δημόσιο γλυπτό - συνήθως με ιδιωτική πρωτοβουλία για το κράτος έχει ... άλλες δουλειές - θα εμφανιστούν αυτόματα οι κακεντρεχείς ανίδεοι "ειδικοί" για να χύσουν ατεκμηρίωτη χολή. Γιατί άλλο πράγμα είναι η άποψη κι άλλο ο λίβελος. Και στο κάτω κάτω γιατί όλοι πρέπει να έχουμε άποψη για όλα; Ιδιαίτερα οι ξερόλες δημοσιογράφοι! Το ίδιο έγινε πρόσφατα με την Αρλέτα του Ρόκου, το ίδιο με το συνταρακτικό Μνημείο των Ποντίων του Τανιμανίδη στον Πειραιά. Έλεος πια "φιλότεχνοι"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου