Πότε έρχεται η Άνοιξη;
Έρχεται αληθινά η Άνοιξη
όταν φυσάει ζωογόνος ο αγέρας
στα πράσινα λιβάδια του Μονέ,
όταν κοκκινίζουν ερωτικά
οι παπαρούνες κι οι ανεμώνες,
όταν τα σύννεφα γίνονται αφρός
κι ο αφρός σύννεφα σ' ένα μπλέ
που πληγώνει τα μάτια.
Έρχεται αληθινά η Άνοιξη,
φανερώνει δειλά το ξανθό κεφάλι
όταν λειώνουν τα χιόνια στο Ζιβαρνί,
ο κήπος γεμίζει χαμομήλια
κι η λίμνη κυματίζει τα νούφαρα της.
Δεν υπάρχει άλλη Άνοιξη
απ' αυτή που αποφάσισε ο Μονέ,
ούτε μπορεί να 'ρθει αλλιώς....
... παρά με κωδωνοκρουσίες χρωμάτων.
Όταν επιθυμώ λίγη Άνοιξη ακόμα
κι όταν το έξω και το μέσα κρύο περονιάζουν, πηγαίνω στο μουσείο.
Τότε βλέπω την Άνοιξη στα πεύκα
του Σεζάν, τα κυπαρίσσια του Βαν Γκογκ.
Τότε θυμάμαι κι εκείνη την Άνοιξη
που κρυφανασαίνει στον Παπαδιαμάντη.
Επίλογος
Τα υγρά σύννεφα της δύσης ήσαν αλλιώς πριν τα ζωγραφίσει ο Tiepolo. Ομοίως και οι θάλασσες του βορρά πριν τον Turner. Γενικά ο κόσμος δεν είναι ο ίδιος μετά την μεγάλη, ευρωπαϊκή ζωγραφική. Ομοίως και με την μεγάλη μουσική. Το πρόβλημα της τέχνης σήμερα είναι ότι παραπαίει χωρίς μεταφυσική άλω, απλώς διαθέτει ντοκουμέντα! Κι ο κόσμος της, απομαγευμένος, δεν κρύβει πλέον μυστήριο.
ΥΓ. Και κάτι που αφορά στα καθ ' ημάς. Τί είναι πιο δύσκολο, να απομυθοποιήσεις την παράδοση καθιστώντας την φολκλόρ ή να την φορτίσεις με την αποδυναμωμένη της πνευματικότητα; Η Μεγάλη Παρασκευή είναι ημέρα πένθους αλλά και χαρμολύπης. Είναι αντιαισθητική οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση. Ομοίως είναι ανόητο να χαρίζουμε την ποίηση της αποκλειστικά στο ιερατείο. Διαπράξαμε την ίδια ηλιθιότητα εγκαταλείποντας την πολιτική αποκλειστικά στους πολιτικούς. Η ορθολογική ομοιομορφία της παγκοσμιοποίησης αποτελεί τον καρκίνο του πλανήτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου