Της Δάφνης

Αυτοσχέδιο Ποίημα για την Ομορφιά

(Της Δάφνης που έχει αύριο γενέθλια

και που αγαπάει τις γάτες και τις 

αλεπουδίτσες του Υμηττού)

Αχ, αυτά τα κορίτσια

πόσο τα σκέφτομαι

που δεν ξέρουν

τι να κάνουν

την ομορφιά τους,

όμοια με γάτες 

κι αλεπουδίτσες!

Την πάνε από δω

την δείχνουν από κει, 

άλλοτε ντροπαλές

άλλοτε περήφανες

άλλοτε με άγχος

κι άλλοτε πάλι

 φορτωμένες

- από ακατανόητη -

 απελπισία.

Τί πρόβλημα κι αυτό

για αλεπουδίτσες

 και για γάτες!

Τί κάνει κανείς, κάθε φορά,

με την ομορφιά 

που τού έτυχε ;

Την συντηρεί ευλαβικά;

Την βγάζει στην αγορά;

Την ανταλλάσσει; 

Την εκδίδει για κέρδος; 

Την κρύβει από υπολογισμό;

Την απαρνιέται από δειλία

σαν να μην υπάρχει;

Σαν να μην υπήρξε ποτέ;

Τα κορίτσια κοιτούν

την ομορφιά τους 

στον καθρέφτη

προβληματισμένες

σαν να μην είναι οι ίδιες

αλλά κάποιες άλλες εκεί.

Αλεπουδίτσες ή γάτες.

Τι σπαζοκεφαλιά θεέ μου

το πρόσωπο μας

 στον καθρέφτη.

Τι πρόβλημα! 

Τι διχασμός!

Το κοιτάζουν λεπτά, 

το κοιτάζουν μέρες

το κοιτάζουν χρόνια 

τα καημένα τα κορίτσια

ώσπου, τι ανακούφιση, 

η ομορφιά που 

τόσο τις τυράννισε, 

τις μπέρδεψε, 

τις παρέσυρε,

τις αποπροσανατόλισε,

 κοστίζοντας μια ζωή,

τη μικρούλα, 

την πολύτιμη ζωή τους,

να μην υπάρχει πια.

Φωτογραφία: Γάτα και αλεπού κοιτιούνται και αλληλοθαυμάζονται σαν μετενσαρκώσεις των γυναικών που αγαπήσαμε. Της ομορφιάς που πάντα βρίσκει τους τρόπους για να διαφεύγει. Επειδή όταν μάς κοιτάζει ένα ζευγάρι μάτια, δεν είμαστε εμείς αλλά εκείνος ο ρόλος που οι άλλοι περιμένουν (ή και απαιτούν) από εμάς. Είμαστε εμείς μόνο όταν είμαστε μόνοι.