Από τον Σκιαδαρέση στον Μπισμπίκη
(Κρέοντα! Σε γ@μήσ@με)
Ε, εσείς εκεί στην Επίδαυρο... Ακούει κανείς; Δεν αντέχουν όλοι το τρομερό κοίλον. Ο Βασίλης Μπισμπίκης με τι θητεία, με τι προπαίδεια, με ποια τεχνικά μέσα, επελέγη για την Θυμέλη του σημαντικότερου θεάτρου του κόσμου; Είναι δυνατόν η επικαιρότητα ή η τηλεόραση να είναι το βασικό κριτήριο επιλογής για τέτοιους, μυθικούς ρόλους; Ο συγκεκριμένος ηθοποιός με την μονοδιάστατη φόρμα είναι, ίσως, καλός για τον ωμό νεορεαλισμό του Γιάννη Οικονομίδη όχι όμως και για την πολυδιάστατη προσωπικότητα του Κρέοντα.
"Σκατά με φράουλες" δηλαδή! Όπως έλεγε κι η κινηματογραφική του μητέρα, η Αλίκη, στην πρόσφατη ταινία "Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς". Ίσως, τελικά, ο Κρέων να είναι ο πιο αδικημένος, ερμηνευτικά, ήρωας του αρχαίου δράματος από τους νεότερους σκηνοθέτες. Όπου η μπραβούρα υπερκαλύπτει την ερμηνεία και η έλλειψη μέτρου και αυτοκριτικής είναι η μόνη "ύβρις" που επιβιώνει στον Αργολικό κάμπο. Με την"Κάθαρσιν" να είναι σταθερά απούσα...
ΥΓ. 1 Επίσης τι ντροπή τα μικρόφωνα στην Επίδαυρο, λες και βρισκόμαστε στο Δελφινάριο. Οι παλιοί ηθοποιοί, Ο Κωτσόπουλος, ο Μινωτής, η Συνοδινού κυριολεκτικά "νήστευαν" σαν τους βυζαντινούς αγιογράφους, πριν προσεγγίσουν το χώρο της ορχήστρας. Σήμερα μετά από τα ουίσκια και τις κραιπάλες, τις ντίσκο και τις ερωτοτροπίες, τη Μύκονο και την Πάρο νομίζουν ότι είναι σε θέση να ερμηνεύσουν. Χωρίς όμως ιερότητα δεν υπάρχει αποκάλυψη και χωρίς πίστη δεν γίνεται το θαύμα.
ΥΓ. 2 Καταλαβαίνω την καλή παράσταση όχι τόσο από τους διαλόγους, τη δραματική εξέλιξη ή τις συγκρούσεις των ηθοποιών αλλά κυρίως από τις σιωπές τους. Αυτόν τον κρίσιμο χρόνο που ο ηθοποιός δεν μιλάει αλλά υπάρχει στη μέγιστη του ένταση.
Επειδή οι σιωπές απαιτούν- όσον αφορά στο θέατρο - πολύ μεγάλη, υποκριτική εμπειρία και συγχρόνως ευαισθησία. Οι σιωπές πάλι όσον αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις, κρύβουν απίστευτη, ενστικτώδη σοφία. Πριν ακούσετε τις φωνές, τα λόγια ή τα ουρλιαχτά των ανθρώπων, αφουγκραστείτε τη σιωπή τους.
ΥΓ. 3 Ασκήσεις προβληματισμού: Στο ελληνικό τοπίο η φυσική δηλαδή ο αέρας, το φως, θάλασσα, μεταμορφώνεται σε μεταφυσική. Στην Επίδαυρο, συχνά, η ωραιότερη στιγμή της παράστασης, είναι η μαγική ώρα του δειλινού. Δηλαδή λίγο πριν αρχίσει το έργο.
Φωτογραφίες: 1. Ρενέ Μαγκρίτ, Ρόλοι χωρίς τα πρόσωπα τους. Μάσκες και φιλιά της σιωπής.
2. Ο Γιάννης Τσαρούχης ελέγχει τα κοστούμια του χορού στους ιστορικούς "Πέρσες" που ανέβασε ο Κάρολος Κουν το 1965. Δέος και έκσταση.
(Κρέοντα! Σε γ@μήσ@με)
Ε, εσείς εκεί στην Επίδαυρο... Ακούει κανείς; Δεν αντέχουν όλοι το τρομερό κοίλον. Ο Βασίλης Μπισμπίκης με τι θητεία, με τι προπαίδεια, με ποια τεχνικά μέσα, επελέγη για την Θυμέλη του σημαντικότερου θεάτρου του κόσμου; Είναι δυνατόν η επικαιρότητα ή η τηλεόραση να είναι το βασικό κριτήριο επιλογής για τέτοιους, μυθικούς ρόλους; Ο συγκεκριμένος ηθοποιός με την μονοδιάστατη φόρμα είναι, ίσως, καλός για τον ωμό νεορεαλισμό του Γιάννη Οικονομίδη όχι όμως και για την πολυδιάστατη προσωπικότητα του Κρέοντα.
"Σκατά με φράουλες" δηλαδή! Όπως έλεγε κι η κινηματογραφική του μητέρα, η Αλίκη, στην πρόσφατη ταινία "Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς". Ίσως, τελικά, ο Κρέων να είναι ο πιο αδικημένος, ερμηνευτικά, ήρωας του αρχαίου δράματος από τους νεότερους σκηνοθέτες. Όπου η μπραβούρα υπερκαλύπτει την ερμηνεία και η έλλειψη μέτρου και αυτοκριτικής είναι η μόνη "ύβρις" που επιβιώνει στον Αργολικό κάμπο. Με την"Κάθαρσιν" να είναι σταθερά απούσα...
ΥΓ. 1 Επίσης τι ντροπή τα μικρόφωνα στην Επίδαυρο, λες και βρισκόμαστε στο Δελφινάριο. Οι παλιοί ηθοποιοί, Ο Κωτσόπουλος, ο Μινωτής, η Συνοδινού κυριολεκτικά "νήστευαν" σαν τους βυζαντινούς αγιογράφους, πριν προσεγγίσουν το χώρο της ορχήστρας. Σήμερα μετά από τα ουίσκια και τις κραιπάλες, τις ντίσκο και τις ερωτοτροπίες, τη Μύκονο και την Πάρο νομίζουν ότι είναι σε θέση να ερμηνεύσουν. Χωρίς όμως ιερότητα δεν υπάρχει αποκάλυψη και χωρίς πίστη δεν γίνεται το θαύμα.
ΥΓ. 2 Καταλαβαίνω την καλή παράσταση όχι τόσο από τους διαλόγους, τη δραματική εξέλιξη ή τις συγκρούσεις των ηθοποιών αλλά κυρίως από τις σιωπές τους. Αυτόν τον κρίσιμο χρόνο που ο ηθοποιός δεν μιλάει αλλά υπάρχει στη μέγιστη του ένταση.
Επειδή οι σιωπές απαιτούν- όσον αφορά στο θέατρο - πολύ μεγάλη, υποκριτική εμπειρία και συγχρόνως ευαισθησία. Οι σιωπές πάλι όσον αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις, κρύβουν απίστευτη, ενστικτώδη σοφία. Πριν ακούσετε τις φωνές, τα λόγια ή τα ουρλιαχτά των ανθρώπων, αφουγκραστείτε τη σιωπή τους.
ΥΓ. 3 Ασκήσεις προβληματισμού: Στο ελληνικό τοπίο η φυσική δηλαδή ο αέρας, το φως, θάλασσα, μεταμορφώνεται σε μεταφυσική. Στην Επίδαυρο, συχνά, η ωραιότερη στιγμή της παράστασης, είναι η μαγική ώρα του δειλινού. Δηλαδή λίγο πριν αρχίσει το έργο.
Φωτογραφίες: 1. Ο Γιάννης Τσαρούχης ελέγχει τα κοστούμια του χορού στους ιστορικούς "Πέρσες" που ανέβασε ο Κάρολος Κουν το 1965. Δέος και έκσταση...
2. Ρενέ Μαγκρίτ, Ρόλοι χωρίς τα πρόσωπα τους. Μάσκες και φιλιά της σιωπής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου