Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 26 Αυγούστου 2007

Αφ' υψηλού

Καλύτερα μιας ώρας ζωή, όμως με πάθη

παρά μονοτονία που δεν διαπράττει λάθη

Αύγουστος είναι ο μήνας που θρηνώ τους νεκρούς μου. Είτε πέθαναν είτε δεν υπάρχουν για μένα. Και σκέφτομαι πως η μελαγχολία ή η θλίψη είναι έννοιες σύμφυτες με την ανθρώπινη οντότητα, επειδή αποτελούν συνέπειες της θηνότητάς της. Κουβαλάμε, μ' άλλα λόγια, τον θάνατό μας ως μοναδική αποσκευή για την αιωνιότητα. Το μόνο που θα υπάρχει από εμάς κάποτε είναι πως δεν θα υπάρχουμε πια (και για πάντα!). Τίποτα μακάβριο σ' όλα αυτά. Αντίθετα, κάτι πολύ φυσικό όπως η σκόνη από τους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνας ή το λαμπύρισμα στα νερά του Κάιτ Μπέη του Φάρου της Αλεξανδρείας. Ή η ηδονή και το πένθος που χάριζαν κάποτε οι, σήμερα χαμένες, σονάτες του Αλεσάντρο Σκαρλάτι. Απ' την άλλη, πόση αιώνια πλήξη στην αιωνιότητα που ονειρεύονται ορισμένοι μεταφυσικοί. Που θέλουν σώνει και καλά να φορτώσουν την ύπαρξή τους επ' άπειρον στην πλάτη του σύμπαντος. Φιλοδοξία που δεν είχαν πλάσματα υπεροχότερα του ανθρώπου όπως λ.χ. οι πτεροδάκτυλοι, οι φάλαινες ή οι δεινόσαυροι. Θα μου αντιτείνετε, βέβαια, το πνεύμα του ανθρώπου και θα νομίζετε πως με αποστομώσατε. Ομως εγώ στο βλέμμα του σκύλου μου βρίσκω πράγματα που δεν μπορώ να ανακαλύψω στα μάτια του λαμπερού τηλε-παρουσιαστή των 8. Ανθρώπου κι αυτού, κατά δήλωσή του.


Ομως το θέμα μας είναι το σύμφυτο δυστυχίας και ανθρώπινης ύπαρξης (που καθιστά τα διαλείμματα ευτυχίας ακόμη θλιβερότερα). Εφόσον η ευτυχία μπορεί να είναι υπαρκτή αποκλειστικά και μόνο ως ψευδαίσθηση αιωνιότητας. Δηλαδή, είναι ευτυχισμένο ένα ανθρώπινο πλάσμα όποτε και όταν λησμονεί τον θάνατο (του). Εναν θάνατο που, όμως, στήνει συνεχώς γύρω του τον πιο ξέφρενο χορό. Παντού.


Εξ ου και το ποιημάτιό του μιμείται κάλβεια μέτρα:


Να τρέξωσιν, αφήσατε


τους κρουνούς ανεωγότας των συναισθημάτων


έστω κι αν πνιγώμεν.


Ευτυχής είναι ο θάνατος μόνον


όταν αποθνήσκομεν ζώντες.


Εχω τα κέφια μου σήμερα. Είναι και ο Bach με το Konzert fur4 Klaviere und Streicher a moll (για 4 πιάνα και έγχορδα), που αποδεικνύει υπερφυώς όσα εγώ ψελλίζω με ασήμαντα λόγια. Είναι τότε που το πένθος είναι αναστάσιμο και η αιωνιότητα πολυδιασπάται, σε άπειρα δευτερόλεπτα ευτυχίας. Οπως ο πυρετός ενός φιλιού από αγαπημένα χείλη. Ή ο στίχος που σε χτυπάει επαναληπτικά σαν μυδράλιο. Και που διαλύεται μέσα σου σαν μουσική. Και σε καταπραΰνει με ελάχιστα πράγματα. Εφόσον όσο πιο μεγάλο είναι ένα έργο τέχνης, τόσο πιο απλόχερα προσφέρεται. Κι όσο πιο υψηλή είναι μια έκφραση, τόσο ευκολότερα απεγκλωβίζεται από τις διαδικασίες και τη λογική της αγοράς. Οσο πιο πολύτιμα μοιάζουν τα πράγματα, τόσο πιο πολύ βολεύονται μέσα στο ελάχιστο και λαμποκοπούν ακόμη και με την πιο ασήμαντη ευαιρία. Βαθιά μέσα μας βρίσκεται η συγκίνηση, ενώ αυτό που κραυγάζει εκεί έξω στις γιγαντοαφίσες των δρόμων είναι απλώς διαφήμιση. Είπαμε: τέχνη είναι ο τρόπος για να ζήσουμε κάπως ευτυχισμένοι τη μελαγχολία μας. Επειτα, επελαύνει ο χρόνος, ιατρός μαζί και δικαστής και μέγας αρχιτέκτων του μηδενός και ιεροεξεταστής της μείζονος Ιστορίας. Αυτής που συντελείται κάθε λεπτό χωρίς να καταγράφεται. Από τα μυριάδες ζούδια, ζωύφια ή βακτήρια που ζουν -κυριολεκτικά- κάτω από το δέρμα ή την πατούσα μας και γελάνε ειρωνικά καθώς μας χαζεύουν «αφ' υψηλού».


Η τέχνη, πάλι, με το αρχαίο ένστικτό της, δηλαδή οι υποψιασμένοι κι όχι ριψάσπιδες εκπρόσωποί της, οι συνειδητά μακριά από εργαλειακές συμπεριφορές και διατεταγμένη σκέψη (Life Style), ξαναβρίσκουν ό,τι η κοινωνία ξεχνά ή απωθεί: χειρωνακτικές διαδικασίες, συλλογικές σχέσεις, ομαδικές τελετές ή δράσεις. Απ' την άλλη, η διεύρυνση των ορίων της -καλλιτέχνες είναι πια όσοι δεν προσδιορίζονται ως τέτοιοι- διεκδικεί την απολεσθείσα κοινωνικότητα - αντίσταση σε μια κοινωνία που καθεύδει. Πώς το είπε ο Χαλεπάς;


«Χρειάστηκε μια Κοιμωμένη για να ξυπνήσουν οι ροχαλίζοντες».
7 - 26/08/2007




«Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι και Μπαίηκον - Μια πορτοκαλιά σύνθεση» (Από την εργασία της Ελένης - Αριάδνης Υφαντή, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών). Επειδή θλίψη είναι η συνειδητοποίηση των άπειρων, θεωρητικά, ερώτων που θα μπορούσαμε να ζήσουμε στη διάρκειας μιας ζωής και που εντέλει βιώνουμε κάποιους, μετρημένους στα δάχτυλα. (Ορισμένως, αυτό να συνιστά και τον ορισμό της μόνης, δυνατής ευτυχίας).

6 σχόλια:

  1. Εξαιρετικό το σημείο για τις χαμένες συλλογικότητες. Την ίδια μέρα έγραφα ακριβώς στο ίδιο πνεύμα κι εγώ στά δικά μου blog.
    Αν τα διαβάσεις θα καταλάβεις.
    Φιλιά, ο φίλος σου Ά.Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γυρίσατε...
    Βenvenuto.
    Kalo xeimwna!

    maraki-firenzecity

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ!

    Η λαχτάρα για τις απολαύσεις της βρεφικής ηλικίας εξακολουθεί να παραμένει δυνατή στον ψυχισμό ενός ενήλικου ψηφοφόρου.Μπορεί ο ψηφοφόρος να μεγαλώνει και να αποκτά μια καλύτερη και πληρέστερη εικόνα της πραγματικότητας που τον περιβάλλει, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως αποδεσμεύεται από τις βρεφικές φαντασιώσεις, τις επιθυμίες και τα άγχη. Όλα αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν και επηρεάζουν τη συναισθηματική του ζωή και κατ'επέκταση τον τρόπο πρόσληψης της πραγματικότητας.

    Για τους περισσότερους η ώθηση για επανόρθωση δεν είναι τόσο ισχυρή για να φτάσουν στην πολυπόθητη απαρτίωση. Έτσι,μάλλον, μπορεί να εξηγηθεί γιατί γινόμαστε συνεχώς μάρτυρες επαναλαμβανόμενων συμπεριφορών που δεν μας τιμούν ως ψηφοφόρους.Δεν έχετε παρά να απομονώσετε κάποιες γενικευμένες συμπεριφορές. Τι θα λέγατε για την καθημερινή μουρμούρα και τις βρισιές των ψηφοφόρων που όταν φτάνουν στην κάλπη τα ξεχνούν όλα και επιδοκιμάζουν με την ψήφο τους τις πολιτικές επιλογές ενός κόμματος; Πώς να εξηγηθεί αυτή η αμφιθυμική συμπεριφορά τους; Ασφαλώς και δεν θέλω να κάνω το ψυχογράφημα του ψηφοφόρου, αλλά αληθινά προβληματίζομαι για τις επιλογές του εκλογικού σώματος. Με ποιά κριτήρια επιλέγουμε όλους αυτούς που θα μας κυβερνήσουν; Γιατί συνεχίζουμε να συντηρούμε δυο κόμματα εξουσίας; Γιατί εκλαμβάνουμε ως τρομερό δίλημμα τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις ή την ακυβερνησία; Γιατί δεν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας; Τι μας σπρώχνει να υπακούμε κάθε φορά στην προπαγάνδα των ΜΜΕ; Γιατί ανεχόμαστε ως πολίτες αυτής της χώρας την αλλαζονική άσκηση της εξουσίας; Μήπως κατά βάθος μια τέτοια άσκηση της εξουσίας είναι συμβατή με τη δική μας αλλαζονία; Θα ήταν παρακινδυνευμένο να ισχυριστούμε πως τα δικά μας αισθήματα παντοδυναμίας βρίσκουν διέξοδο και έκφραση μέσα από παντοδύναμες κυβερνήσεις; Μήπως λειτουργούμε σαν οπαδοί που έχουν την ανάγκη να ταυτιστούν με ισχυρές πολιτικές ηγεσίες και όχι με μικρής εμβέλειας κόμματα; Ακόμα, γιατί τόσα χρόνια γινόμαστε επαίτες που ζητιανεύουν όλα αυτά που δικαιούνται; Αυτή είναι η αξιοπρέπειά μας; Τι είναι αυτό που μας κάνει να είμαστε τόσο επιρρεπείς στα δωράκια της εξουσίας; Μήπως νιώθουμε ανακούφιση για εκείνες τις ενοχές για τις οποίες δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε την προέλευσή τους; Γιατί είμαστε εξουσιομανείς; Τι στ'αλήθεια προσπαθούμε να ξορκίσουμε κατακτώντας το δικαίωμα να εξουσιάζουμε τους συνανθρώπους μας; Γιατί αυτοεξευτελιζόμαστε και έχουμε χαμηλά αισθήματα αυτοεκτίμησης; Γιατί δείχνουμε να πάσχουμε από μια διάθεση αυτοτιμωρίας και γιατί εκλέγουμε τους καλύτερους τυράννους και όχι αυτούς που θα βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής μας; Και γιατί έχουμε αυτό το βλέμμα που συγχωνεύει τα πάντα; Είμαστε όλοι ίδιοι αλλά, δυστυχώς για εσάς, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.Αυτοί που παλεύουν στη ζωή τους για να αναπνέουν μακριά από την μπόχα της μάζας το ξέρουν και απαγορεύουν στον οποιονδήποτε να τους απαξιώνει.

    Όλο αυτό το πολιτικό παιχνίδι, πια, κατάντησε ένα αυτοσχέδιο και κακόγουστο πανηγυράκι.Τα κόμματα εξουσίας, με τη συνενοχή των μικρών κομμάτων, εξέθρεψαν τα πιο άγρια ένστικτα των ψηφοφόρων. Καμιά πολιτική δύναμη δεν έθεσε σαν άμεση προτεραιότητά της το θέμα της ψυχικής υγείας του κόσμου. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις δήλωναν αναρμόδιες. Η ευθύνη στρογγυλοκαθόταν στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή ή την αναλάμβαναν, σε πιο βαριές περιπτώσεις, οι ψυχίατροι! Έτσι, όμως, εξέφραζαν μια άρνηση να αποδεχτούν πως αποτελούσαν φορείς κοινωνικοποίησης μαζί με την οικογένεια, το στρατό, την παιδεία, την εκκλησία και όλους τους επίσημους θεσμούς. Καλλιέργησαν το μίσος για τους αντιπάλους. Τους χώρισαν σε στρατόπεδα και τους φανάτισαν στο έπακρο. Τους κράτησαν ημιμαθείς και τους παραμύθιασαν με τους σύγχρονους μύθους της "προόδου" και της "ανάπτυξης". Τους έκαναν μέσα σε μια νύχτα τζογαδόρους στο χρηματιστήριο και τους τύφλωσαν με το ηλίθιο θεάμα της Ολυμπιάδας. Επέτρεψαν στους εργολάβους και τους επιχειρηματίες να αλωνίζουν. Πρόσφεραν άσυλο στα λαμόγια, τους σαλιογλύφτες και τους ανίκανους. Έφτασαν στα όρια των ανοχών και των αντοχών αυτούς που υπηρετούσαν την Παιδεία και την Υγεία.΄Εκαναν τον κόσμο να παραμιλάει με τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας και τον γέμισαν με πιστωτικές κάρτες και δάνεια. Του έκλεισαν το μάτι πως οι επιθυμίες του είναι απεριόριστες και έτσι τον παρέδωσαν μια ώρα αρχύτερα στα παραισθησιογόνα, το αλκοόλ και τα ψυχοφάρμακα. Έκαναν τους πολίτες αυτής της χώρας να στέκονται σούζα στα γαβγίσματα των κομματόσκυλων! Ρούφηξαν ως το μεδούλι τον πόνο, το αίμα και τον ιδρώτα των χρημάτων τους στα ασφαλιστικά ταμεία. Τους διέλυσαν κάθε ελπίδα για ένα κράτος πρόνοιας και τους παρέδωσαν καμένη γη! Τους έκαναν να νιώθουν ηττοπαθείς και ηδονίζονταν να τους βλέπουν με σκυμμένα κεφάλια.


    Όχι, κανένα κόμμα που θα καταλάβει την εξουσία δεν θα ενδιαφερθεί αληθινά για τον ψυχισμό και τα τραύματα του λαού. Αυτά θα πρέπει να τα περιθάλψει η ποίηση. Όταν ο Άρης Αλεξάνδρου λέει πως ανήκει στο "ανύπαρκτο κόμμα των ποιητών" είναι ένας ενήλικος που εκστομίζει έναν βαθύτατα πολιτικό λόγο.

    Τα κιτάπια μου λένε πως θα παραμείνουμε βρέφη και μετά τις εκλογές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. gtk06, οβερ --Φοντί ανσενέ--

    ΑπάντησηΔιαγραφή