Μιλάω χρόνια για τη βαθύτατη κρίση που βιώνουμε ως κοινωνία και εισπράττω ειρωνεία και χλεύη. Γράφω συνέχεια για τη μελαγχολία που διαρρέει υποδόρια τον τόπο και μου επιστρέφεται καχυποψία και ο ψόγος της γραφικότητας. Και όμως, σε όλο και περισσότερους γίνεται πια ορατό το οδυνηρό αδιέξοδο στο οποίο έχουμε φτάσει συνολικά ως κοινωνία. Δεν είναι μόνο οι ανάξιοι της πατρίδας πολιτικοί, οι ταρταρίνοι πολιτικάντες ή τα ανεκδιήγητα talking heads των ΜΜΕ. Δεν είναι οι κατώτεροι των περιστάσεων ηγέτες ή τα κρατικά στελέχη, τα βουτηγμένα στον ηθικό δωσιλογισμό, και την αργυρώνητη φρεναπάτη. Είναι πρωτίστως αυτός ο διάχυτος καρκίνος που έχει μολύνει καθετί σε αυτή τη χώρα καθιστώντας και τους πνευματικούς ταγούς ασύμμετρα μικροσκοπικούς και τον κάθε πολίτη ανεξαιρέτως, κομμάτι της ίδιας παρακμιακής μηχανής.
Μου 'λεγε προχθές ο παλιός μου συμμαθητής Μιχάλης Σπουρδαλάκης στη συγκέντρωση πένθους του Συντάγματος, ότι ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τον λογαριασμό μιας 60ετίας. Ηγγικεν, δηλαδή, η στιγμή που το σύστημα, το στηριγμένο στην απροκάλυπτη βία εναντίον του φυσικού περιβάλλοντος, των ανθρώπινων σχέσεων και της πολιτισμικής μας ιστορίας -διατυπωμένης σε μνήμες και μνημεία- τα έφτυσε! Χτύπησε μπιέλες, φαλιμέντο, πώς το λένε! Δεν είναι ότι δεν επανιδρύθηκε το κράτος κατά πώς θα 'θελε ο μυστικοσύμβουλος του πρωθυπουργού ποιητής Αντωνάκης (όχι ο Φαμφάρας, ο άλλος)· ή, ότι υπολειτουργούν οι υπηρεσίες του, αιφνιδιασμένες από τις εν μέσω καύσωνος και πυρκαγιών πρόωρες εκλογές. Είναι πως αυτή η πατρίδα πουλήθηκε ήδη σε μιαν υπεροπτική αγορά χωρίς το έμψυχο δυναμικό της να διαθέτει πλέον το αναγκαίο σθένος να την επαναδιεκδικήσει. Αυτή είναι η μεγαλύτερη, αν και υπόρρητη, τραγωδία.
Το φωνάζαμε χρόνια: μορφώστε τους ουσιαστικά, διδάξτε τους ποίηση και μουσική προτού σας κάψουν κι εσάς τους ίδιους! Μέσα στα υπερασφαλή γραφεία σας ή στα μπούνκερ της Εκάλης, το αγλαό υπερμνημείο της ελληνικής υποαρχιτεκτονικής, δεν είστε πια ασφαλείς! Το σύστημα εξεμέτρησε το ζην, εξέμεσε εαυτόν, απεβίωσε, βρε αδερφέ! Οι πέντε οικογένειες που νέμονται αυτό το φέουδο, χωρίς όμως και να σέβονται τους κανόνες της ιπποσύνης -ούτε καν της γαϊδουροσύνης-, έφτασαν στα όριά τους αποδεικνύοντας τη γύμνια τους.
Πολιτικοί, οικονομικοί και επιχειρηματικοί παράγοντες με τους παρατρεχάμενους, επικοινωνιακούς τους σμπίρους. Σύνολον, χίλια πρόσωπα, μέσα και συμπούρμπουλο το ημεδαπό παράρτημα του London School of Economics. Χίλια λοιπόν άτομα έφτασαν και περίσσεψαν για να κάνουν στάχτη έναν τόπο. Και δεν εννοώ τα χωριατόσπιτα ή τα λιόφυτα. Εννοώ τη συλλογική του συνείδηση, την ιστορική μνήμη, τα κοινωνικά του ανακλαστικά και την κοινωνική του αξιοπρέπεια.
Προσωπικά αναλαμβάνω την ευθύνη που μου αναλογεί. Το ποσόν της ίδιας γελοιότητας. Η, όποια, ελπίδα ανάκαμψης θα αρχίσει από την αυτοκριτική του καθενός, έλλογου όντος αυτής της χώρας. Με τους επαγγελματίες της πολιτικής αγοράς, έσχατους. Για ευνόητους λόγους. Και τους επαγγελματίες εμπρηστές επίσης. Οι οποίοι, αν το καλοσκεφτείτε, φταίνε λιγότερο. Από την άλλη οι στρατηγοί του συστήματος, φορτωμένοι κλάρες και παράσημα, παρέδωσαν στον εξωτερικό εχθρό το Αιγαίο και στον εσωτερικό την ενδοχώρα. Ποιος να αντισταθεί; Το σχέδιο ήταν διαβολικά διεστραμμένο:
Ο κόσμος έπρεπε να αποβλακωθεί από την εργαλειακή εκπαίδευση που παράγει αμόρφωτους, από την πελατειακή σχέση με το κράτος που παράγει αργόμισθους ή γραφειοκράτες και από την τηλεόραση που παράγει οργανικά ηλίθιους. Βάλτε από δίπλα τις τραπεζικές κάρτες και την υστερία υπερκατανάλωσης που αλυσσόδεσε όλον τον μικροαστικό πολτό του τόπου και γέμισε κουρσάκια, τζιπ και εξοχικά στην πλάτη του γείτονα κάθε βουνοπλαγιά και κάθε παραλία, και έχετε πλήρως το καμένο σκηνικό. Η βία που σοβούσε στην καθημερινότητά μας, ξέσπασε νερωνική, ειρωνική και αποτρόπαιη σε όλη την επικράτεια! Σε ένα προεκλογικό κρεσέντο κι ένα παρανάλωμα πυρός! Και όπως θα 'λεγε και ο επικούρειος κ. Βουλγαράκης δεν κάηκε το μουσείο· μόνο λίγα δέντρα, ενώ τσουρουφλίστηκε κι ο Επικούριος στη Φιγαλεία. Εξάλλου, τα πραγματικά μουσεία τα φυλάμε στη Βουλή!
01/09/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου