Το ασύλληπτο με τον τυποκτόνο Νόμο Βενιζέλου (1178.81) που αποκαθιστά τη τρώθεισα υπόληψη κάποιου με τη καταβολή χρηματικής αποζημίωσης, νόμο που ενεργοποίησε μιαν ολόκληρη βιομηχανία χρυσοφόρων αγωγών, έγκειται στο ότι όλοι πια αποκτήσαμε και θεσμικά τη τιμή μας. Και μάλιστα όσο μας αξιολογεί ο υπαρκτός ή κατασκευασμένος αντίπαλός μας. Έτσι ο κ. Τσίπρας τιμάται 1.000.000 € ενώ η τιμή του κ. Βγενόπουλου αποκαθίσταται αν ο κ. Παπανδρέου του καταβάλει 2.000.000 €. Καθαρές δουλειές. Βάσει αυτού του κατάπτυστου νόμου, τον οποίον όμως η Βουλή δεν έχει ακόμα αποσύρει, μια δαμόκλειος σπάθη επικρέμαται στην ελευθερία του τύπου εφόσον ένα κείμενο ή μια άποψη μπορούν να κοστίσουν το σπίτι ή τις οικονομίες μιας ζωής αυτού που την διατυπώνει. Προσέξτε: Το αστικό δίκαιο προβλέπει άρθρα για την εξύβριση ή την συκοφαντία και οι ένοχοι τιμωρούνται ανάλογα. Η πρωτοτυπία του Ν. Βενιζέλου εδράζεται στο ότι ο εγκαλούμενος καλείται να πληρώσει ένα ποσό, συνήθως εξωφρενικό, ώστε να «θεραπευθεί» η προσβολή που υπέστη ο εγκαλών. Δηλαδή η λογική της χυδαίας αγοράς και στα ζητήματα της προσωπικής τιμής και αξιοπρέπειας. Και το χειρότερο: Επιβάλλει σ’ όλους αυτολογοκρισία, ενώ από τις 300.000 αγωγές που έχουν υποβληθεί σ’ ένα και μόνο χρόνο, δημιουργούνται εμφράγματα στη λειτουργία της Δικαιοσύνης. Έτσι ο κ. Στ. Κούλογλου διεκδίκησε από τον Β. Καββαθά 100.000 € για μιαν τηλεοπτική ατάκα –ο κ. Καββαθάς αθωώθηκε –ενώ ο κ. Φρυσίρας 80.000 από τον κ. Χρ. Παπουτσάκη του «Αντί» για τρεις χιουμοριστικές αράδες. Η υπόθεση ξεσήκωσε σάλο στον καλλιτεχνικό και πνευματικό κόσμο αλλά ο ενάγων παρέμεινε άκαμπτος μέχρι τέλους δεχόμενος απλώς «να καταβληθεί το ποσό σε δόσεις». Απτήν άλλη οι καταδικασμένοι δημοσιογράφοι Νίκος Λιοναράκης και Μανώλης Βασιλάκης δικαιώθηκαν εντέλει από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο που έκρινε πως με τον ανάλγητο Νόμο του ευαίσθητου κ. Βενιζέλου «παραβιάζεται το δικαίωμα της ελευθερίας λόγου και έκφρασης.» Μ’ άλλα λόγια μια κοινωνία-ζούγκλα ζητάει από τον τολμητία όχι σάρκα σαν το Σάϋλοκ αλλά την οικονομική του εξουθένωση, πράγμα πολύ χειρότερο.
Όμως υπάρχει κι η altera pars: Δηλαδή οι πολιτικοί βρίσκονται στο απυρόβλητο και ο πολίτης δεν δικαιούται να τους μηνύσει αν αισθάνεται θιγμένος; Οι ίδιοι μπορούν να μονοπωλούν την εξουσία και ο ψηφοφόρος δικαιούται μόνο να χειροκροτεί και όχι να ενοχλείται; Αυτό δεν θα ισοδυναμούσε με αυθαιρεσία; Το θέμα είναι σύνθετο. Ο νεόκοπος εκπρόσωπος της δυναστείας των Μινγκ δεν είναι «ένας απλός πολίτης» αλλά εκπροσωπεί τεράστια οικονομικά συμφέροντα που άπτονται άμεσα του πολιτικού Παιγνίου. Επίσης παρότι ο ίδιος έχει δοσοληψίες με τη δικαιοσύνη παρουσιάζεται ως εκπρόσωπος των εργαζομένων του κάτι που δεν δικαιούται. Άρα η όλη φασαρία συνιστά μιαν, χοντροκομμένη, επίδειξη δύναμης και μια προσπάθεια περαιτέρω τηλεοπτικοποίησης του πολιτικού. Εφόσον το συνεκτικό στοιχείο περιπτώσεων τόσο ανόμοιων όπως λ.χ. ο κ. Τσίπρας, ο κ. Βγενόπουλος ή η δ. Καλομοίρα είναι ο φακός της δημοσιότητας, έσχατος τιμητής πλέον κάθε τιμής αλλά και κάθε… ατιμίας.
Σωστός. Ο Μ. Βενζέλος είναι πέντε
ΑπάντησηΔιαγραφήαντιδραστικοί νεοδημοκράτες υπουργοί δικαιοσύνης μαζί.
Το πήραν είδηση οι πασόκοι ή τυχαία δεν τον κάνανε αρχηγό του κόματος.