Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ ΚΑΙ Η... ΤΗΝΟΣ

H ήττα προκαλεί μιαν ηδονή περίεργη, αντιστρόφως ανάλογη της νίκης. Ενώ συγχρόνως διδάσκει αποτελεσματικότερα της οποιασδήποτε επιτυχίας. Η νίκη σε καθιστά αναίτια υπερφίαλο, η ήττα ταιριάζει στους φιλοσοφημένους ή σε όσους επιβάλλεται, σαν κι εμάς, να φιλοσοφήσουν όσο γίνεται ταχύτερα.

Μια επιτυχία μας στο Euro θα ήταν ένας παραμορφωτικός, όσο και ψευδής, καθρέφτης όχι μόνο της ποδοσφαιρικής μας, ποιος το... χαιρετάει το ποδόσφαιρο, αλλά της κοινωνικής, γενικότερα, πραγματικότητας. Τα πράγματα πάνε σταθερώς χάλια και δεν χρειαζόμεθα πλέον κανένα χάπι ευτυχίας, κοινώς placebo, για να αυτοπαραμυθιαστούμε. Η ήττα, ακόμη και η ξεφτίλα θα σας έλεγα, μας πάει γάντι. Ταιριάζει απόλυτα σ’ αυτό τον τύπο με το θηριώδες Hummer που εκστρατεύει στη Μύκονο, προς άγραν συναγρίδων και μοντέλων, αγνοώντας ότι δεν υπάρχουν πια συναγρίδες στο Αιγαίο και χρωστώντας ακόμη και τις δόσεις του Hummer και εκείνες του Rolex. Στην παραλία της Φτελιάς κάνουν το παν αυτός και η παρέα του για να αποδείξουν στα λοιπά μαστοφόρα πόσο άνδρες και πόσο επιτυχημένοι είναι, ενώ από παντού ξεχειλίζει η αποφορά του υπαρξιακού looser. Αυτή η αποφορά μού θύμισε την άψογη προφορά του κ. Βουλγαράκη, όπως τον είδα στον ΣΚΑΪ να προλογίζει γαλλιστί μιαν έκθεση. Ατομα τέτοιας παιδείας είναι κρίμα να χάνονται σε λιμάνια γεμάτα θρασείς λεμβούχους και υπολογιστές Κινέζους. Ας είναι.

Δέκα εκατομμύρια Ελληνες νοσταλγούν σήμερα τον Αλέφαντο και τον Παναγούλια και τα ‘χουν με τον Ρεχάγκελ ή τον Καραγκούνη. Και μπορεί μεν όλοιαυτοί να έχουν μορφωθεί αθλητικώς στην πρέφα και το τάβλι αποκλειστικά, αλλά θεωρούν εαυτούς ποδοσφαιρικές διάνοιες. Κατά τ’ άλλα, φταίει ο άσχετος, ο Ρεχάγκελ.

Στην πραγματικότητα μπορεί πάντως να φταίει το αρνητικό μας φενγκσούι, ο τρόπος λ.χ. που έχουν βάλει τα έπιπλα στο Μέγαρο Μαξίμου. Αυτό το κόκκινο χαλάκι στα σκαλιά της εισόδου, που το κουτρουβαλάει ο κ. Αλογοσκούφης και το παρακάμπτει η Ψηλοντόρα. Ισως φταίνε πάλι οι πίνακες που δάνεισε η Εθνική Πινακοθήκη για το πρωθυπουργικό γραφείο, γνωστών όντων έκπαλαι των ΠΑΣΟΚικών αισθημάτων της διεύθυνσής της. Εφόσον δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από τους γεροντοέρωτες (αλλά και τα γεροντομίση που κρατάνε ακόμη). Ασχετο: Είναι κρίμα, πάντως, μια έκθεση μνήμης για το μεγάλο γλύπτη Λάζαρο Λαμέρα να οργανώνεται από το Ιδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού με τόσο λάθος τρόπο. Και με παράκαμψη των ομόφωνων αποφάσεων της καλλιτεχνικής επιτροπής. Αλλά, βέβαια, γι’ αυτό δεν φταίει η Παναγία αλλά μάλλον κάποιοι Παναγιώτηδες, μαθητευόμενοι μάγοι της εξουσίας. Εκπαλαι...

Σήμερα, όμως, μιλάμε αθλητικά. Και απολαμβάνουμε αξιοπρεπώς τιςήττες μας όπως κάποτε τις θεαματικές μας νίκες. Εξάλλου, από το 2004 των Ολυμπιακών Αγώνων, των χρυσών μεταλλίων και της πρωτιάς του Euro, μας χωρίζει άβυσσος. Τότε, μια κατασκευασμένα ιδανική Ελλάδα, τώρα η ωμή πραγματικότητα. Παντού μεγέθη κατώτερα των περιστάσεων, νεποτισμοί και αναξιοκρατία που όμως, ω του θαύματος, δημιουργούν μια συμμετρικά αρμονική σχέση: Πρώτοι το 2004, τελευταίοι το 2008! Για σκεφτείτε το. Εχει και το ύστατο σκαλί την αισθητική του.