Εδώ και 14 χρόνια, οι ελληνικές γκαλερί δεξιώνονται τις συναδέλφους τους από το Λονδίνο, το Παρίσι, τη Ζυρίχη, την Κωνσταντινούπολη, το Μιλάνο κ.λπ. σ’ ένα θεσμό που ονομάζεται International Art Fair of Athens. Φέτος την τιμητική του είχε το Βερολίνο, ενώ οι νεοϋορκέζικες γκαλερί το ξανασκέφτηκαν και δεν ήρθαν. Πρόκειται για μιαν εκδήλωση που διοργανώνει ο ΠΣΑΤ (Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αιθουσών Τέχνης) με τη συνδρομή του ΥΠ.ΠΟ. και που αντικατέστησε τις παλαιές «Πανελλήνιες» του Ζαππείου. Φιλοδοξία είναι να προβληθεί η σύγχρονη εικαστική μας δημιουργία στη διεθνή αγορά σε σχέση ισοτιμίας και να ανοιχθεί συγχρόνως η εγχώρια στους καλλιτέχνες της αλλοδαπής.
Η ώσμωση αυτή επιδιώκει να δημιουργήσει ελληνικές συλλογές με διεθνή ονόματα κα παράλληλα να «σπρώξει» τους ημέτερους στην αγκαλιά των ξένων συλλεκτών. Τέλος, η Art Athina παραμένει ένα θέαμα που ισορροπεί ανάμεσα στην avant-garde και στο lifestyle, στην κοσμικότητα και στην πρόκληση του «καινούργιου», και άρα αποτελεί τη must επίσκεψη, ιδιαίτερα για τις νεότερες ηλικίες.
Η υποψία ή η «οσμή» σκανδάλων, όπως συνέβη πέρσι με την Εύα Στεφανή, υπογραμμίζει τον μάλλον προκάτ, ρηξικέλευθο χαρακτήρα του όλου εγχειρήματος. Μικρό το κακό. Σε έναν τόπο όπου η συγκάλυψη και η σιωπή αποτελούν τον κανόνα, έστω και η light εκδοχή της ρήξης είναι ευπρόσδεκτη.
Επί της ουσίας, τώρα: Υποτονική σε γενικές γραμμές, η φετινή foire ευθυγραμμίστηκε με τη γενικότερη οικονομική και κοινωνική ανασφάλεια που πλήττει τον πλανήτη, είτε πρόκειται για το εύπορο τμήμα του είτε για τη λιμοκτονούσα πλειονότητά του.
Και μπορεί αυτή η τελευταία να μην ενδιαφέρεται πολύ για τη σύγχρονη τέχνη, συχνά όμως γίνεται αφορμή και θέμα καλλιτεχνικής δημιουργίας. Π.χ., ό,τι συμβαίνει στην Κίνα σήμερα αλλά και το εντυπωσιακό φαινόμενο της εξάπλωσης των Κινέζων καλλιτεχνών παντού. Κάτι που σημαίνει ότι όταν αναδύεται ηγεμονικά μια οικονομική αγορά ακολουθεί και το καλλιτεχνικό της υπερπροϊόν. Η αισθητική του καπιταλισμού είναι απλή αλλά δραστική. Φέτος, λοιπόν, υποχώρησαν τα υπερκορεσμένα βίντεο υπέρ του τελάρου και η εννοιολογική φωτογραφία υπέρ της… φωτογραφίας (Σωκράτης Σωκράτους, Βένια Μπεχράκη, Γιώργης Γερόλυμπος, Graham Fagen, Hannes Schmidt κ.ά.).
Μου άρεσαν επίσης εξαιρετικά οι ζωγραφικές των Edward Wright (g. Mikro Mayer), Νίκου Μόσχου (g. Εκφραση), Θεόδωρου Δασκαλάκη (g. Titanium), Dirk Lange (g. Tristesse de Luxe) και Βασίλη Αβραμίδη (g. Tsatsis). Επίσης, η ανθρωπόμορφη γλυπτική της Veronica Veit (Upstairs Berlin) ήταν… όλα τα λεφτά! Κάτι ανάμεσα σε Βλ. Κανιάρη και Στ. Διακουμή. Καλύτερο περίπτερο θεωρώ τους «Μαγνητικούς Τοίχους 2008» του Τάκι στον Ξίππα και τον «Οίκο» του Α. Βούσουρα στην Cheap Art. Και το προσωπικό μου βραβείο (!) το απονέμω στη φωτογραφική σύνθεση του Νίκου Μάρκου και στο διάλογο που έχει η πολιτικοποιημένη ζωγραφική του Κώστα Τσώλη (Μπαταγιάννη) με τον Gang Zhao (Christian Nagel).
Από τις παράλληλες εκδηλώσεις, δεν βαρέθηκαν η φίλη Φωκίδη ν’ ανακατεύει το ίδιο το mainstream κουρκούτι και οι καλλιτέχνες της να εμφανίζονται απλώς για να υπάρχουν; Διερωτώμαι. Αντίθετα, ο Αλέξανδρος Γεωργίου, και ως δημιουργός και ως επιμελητής της έκθεσης από την Τεχεράνη «Το λιοντάρι κάτω από το ουράνιο τόξο», επέδειξε και ευαισθησία και γνώση και άποψη προβάλλοντας δημιουργούς της περιφέρειας ως δημιουργούς του κόσμου. Ενώ οι δικοί μας μπερδεύουν την περιφέρεια με τον… αφαλό τους και τη θεωρία με τη σαχλαμάρα. Το σύνδρομο του επαρχιωτισμού.
Κατά τα άλλα, το ΥΠ.ΠΟ. χρωστάει τη συνδρομή του 2007 και του 2008, ενώ ο κ. Λιάπης, που επισκέφθηκε το χώρο δύο φορές (!), υποσχέθηκε 200 χιλιάδες ευρώ μέχρι τον Ιούνιο.
Υστερόγραφο
41 ξένες και 24 ελληνικές γκαλερί, όχι άσχημα. Ποιος σνομπισμός όμως απέκλεισε τις γκαλερί της επαρχίας; Εκτός κι αν η σύγχρονη τέχνη αφορά μόνο τα Β.Π. και τους γόνους του ΣΕΒ. Στα συν της εκδήλωσης, ο σεμνός πλην περιεκτικός σε θεωρητικά κείμενα κατάλογος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου