Ζούμε σε καταπληκτική εποχή! Γράφουμε εκόντες-άκοντες και με το φραπέ στο χέρι Ιστορία. Οι φάπες που τρώμε έχουν υπαρξιακή-οντολογική διάσταση αφού αφορούν σ’ όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Κι αφού αποδεικνύουν πόσο σαθρά είναι τα θεμέλια που έτσι μονοσήμαντα προσανατολισμένα προς το νεοφιλελευθερισμό και το μεταφυσικό ρόλο της Αγοράς. Δεν είμαστε το πειραματόζωο αλλά ο βάκιλος-καταλύτης που θα προκαλέσει το νέο φάρμακο, την καινούρια μέθοδος ίασης, την επανάσταση των καταπιεσμένων της Ευρωζώνης. Δεν αστειεύομαι ούτε είμαι μεθυσμένος. Η κατάσταση είναι (τραγικά) αστεία και με το αλκοόλ σε φορομπηχτικά ύψη ούτε να πιεί για να ξεχάσει δεν μπορεί πια κανείς.
Το φαντάζεσθε; Το αφόρητα λιποβαρές των ιθαγενών αρχόντων αποδεικνύει ipso facto τη μετριότητα των και το θνησιγενές ή ερασιτεχνικό των θεσμών στη κραταιά Ευρώπη και τις υπερήφανες Βρυξέλλες. Οι Γερμανοί προτεστάντες θυμήθηκαν το Max Weber νοστάλγησαν τον Marx και δαιμονοποίησαν αμέσως τους χλιδάτους νεοέλληνες που αγοράζουν αβέρτα μερσεντέ ή «μπέμπες» (υποκοριστικά για BMW) και έπειτα δεν έχουν να τις πληρώσουν. Βέβαια και ο Marx και ο Weber μας πληροφορούν ότι ανέκαθεν ο πτωχός Νότος νομιμοποιούσε και στήριζε τον πλούσιο Βορρά αλλά… τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Οι Έλληνες οφείλουμε ν’ αυτομαστιγωθούμε, να στερηθούμε, να πονέσουμε για να καταστούμε αληθινοί Ευρωπαίοι. Εφόσον σ’ όλη την Ιστορία της Δύσης, ο πόνος, η τιμωρία και οι ενοχές είναι βασικό πολιτισμικό αγαθό. Αν οι Αρχαίοι ημών προγόνων ετυμολογούσαν τη λέξη «πολιτικός» από το «πόλις» οι σύγχρονοι κληρονόμοι τους παρανοώντας τα πάντα παρετυμολογούν την πολιτική από τον πόνο. Όπερ έδει δείξαι…
καθώς είπε και ο αγαπημένος μου μπακούνιν, το πάθος για καταστροφή είναι κι΄ αυτό ένα δημιουργικό πάθος
ΑπάντησηΔιαγραφήκι΄ αφού σ΄αρέσει, μη ντρέπεσαι, πόνα όσο θες.
έτσι κι΄ αλιώς, ... το μόνο πάθος που έμεινε είναι εκείνο της καταστροφής....