Η παρουσία του φραπέ ακόμα και στα περίπολα της αστυνομίας μας πείθει ότι είναι κάτι περισσότερο από ένα από αφέψημα, μια συνήθεια κοινωνική, μια «πόζα», όπως θάλεγε ο Richard Ellman, ή ένα habitus κατά Bourdieu (προδιάθεση). Ούτε πάλι πρόκειται για απλή εξάρτηση (όπως φερ’ ειπείν η μανία των νέων με τα κοκα-κολούχα). Κατά τη γνώμη μου ο φραπές είναι το σύμβολο μιας άρνησης. Ο φορέας του δηλώνει ότι απέχει, ότι διακόπτει, έστω κιαν τίποτε εργάζεται ή οφείλει να εργάζεται. Είναι στάση, κυριολεκτικά, ζωής. Πίνω φραπέ και μάλιστα κουβαλάω το πλαστικό ποτηράκι παντού, στο δρόμο, το λεωφορείο, στο αμφιθέατρο, στη διαδήλωση (!) σημαίνει «είμαι και δεν είμαι εδώ», «θα ήθελα να ήμουν αλλού», «ανήκω αλλού», «εκπροσωπώ την Ελάσσονα προσπάθεια, την συνεχή σχόλη, τις αδιάκοπες διακοπές». Εν τέλει ο φραπές αναδεικνύεται σε αλληγορία της χαράς της ζωής και σε ό, τι απελευθερώνει τον χρήστη από οποιαδήποτε υποχρέωση ή καταναγκασμό. Είναι η σημαία της ιδιότυπης, ιδιόχρηστης ελευθερίας μικροαστικού τύπου που φοριέται και σαν εσάρπα ή κασκόλ. Οι φραπεδούχοι αναδεικνύονται στους ασυμβίβαστους αδειούχους της όποιας καθημερινότητας, τα παιδιά εκείνης της ζωής που είναι βιώσιμη μόνον όταν παραμένει αδρανής. Σαν στεκούμενο νερό. Και τώρα που ακραγγίζουμε χαρακτηριστικά που αφορούν σ’ ολόκληρη την κοινωνία μας. Αυτή που έχει εθισθεί δραματικά να μην παράγει τίποτε αλλά να επιθυμεί τα πάντα. Η επικράτεια του φραπέ δονείται μοιραία από την ακράτεια της κατανάλωσης και τα χειρότερα δεν έχουν αφιχθεί ακόμη….
Τρίτη 30 Μαρτίου 2010
Η επικράτεια του φραπέ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Είναι στιγμές που σκέφτομαι ότι, αν συλλέγαμε τις ποσότητες καφέ που καταναλώνει ημερησίως ο Έλληνας, θα δημιουργούσαμε τουλάχιστον μία μικρή σκουρόχρωμη θάλασσα καφεϊνης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο που η επικράτεια του είναι μας δονείται μοιραία (αναστατώνοντας το "υπερήφανο" άραγμά μας) από την συχνοουρία που επιφέρει η υπερβολική κατανάλωση...
Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το "είμαι και δεν είμαι εδώ" που γράφετε ξύπνησε μια απορία μου. Γιατί, αφού δεν είχατε σκοπό να έλθετε στη Θεσσαλονίκη, βάλατε υποψηφιότητα να γίνετε καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών; Δεν σκεφτήκατε ότι με τον τρόπο αυτό θα μέναμε χωρίς διδάσκοντα για μια περίοδο γραφειοκρατικής τυπικότητας;
Γιώργος (φοιτητής)
Μάνο, χαίρομαι που σε βρήκα εδώ ! Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα ! Ζω στο Βέλγιο εδώ και ...26 χρόνια. Θυμάσαι που με συνάντησες μια φορά στη θεσσαλονίκη πριν από χρόνια ; Παρακολουθώ τα γραφόμενά σου και χαίρομαι που είσαι πάντα ανήσυχο πνεύμα. Σου εύχομαι κάθε καλό !
ΑπάντησηΔιαγραφήΆρτεμις Μενούνου
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήAn excellent marketing lesson
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας βιολιστής στο Μετρό: Σπουδαίο μάθημα
Ένα κρύο πρωινό, και συγκεκριμένα στις 12 Ιανουαρίου του 2007, ένα άνδρας στάθηκε σ' ένα σταθμό του Μετρό της πόλης Washington DC άρχισε να παίζει βιολί. Έπαιξε 6 πολύπλοκα κομμάτια του Bach για περίπου 45 λεπτά. Έπαιξε σε ώρα αιχμής, και υπολογίστηκε ότι κατά την διάρκεια που έπαιζε το βιολί περίπου 1000 άτομα πέρασαν μπροστά του πηγαίνοντας στις δουλείες τους.
Στα πρώτα τρία λεπτά που έπαιζε, ένας μεσήλικας άνδρας παρατήρησε ότι υπήρχε κάποιος μουσικός που έπαιζε μουσική. Χαμήλωσε την ταχύτητα του βηματισμού του και σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα να ακούσει πριν ξανά ξεκινήσει το γοργό ρυθμό του για να τηρήσει το πρόγραμμά του.
Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του φιλοδώρημα ($1) από μια κυρία που πέταξε τα λεφτά στο καπέλο χωρίς να σταματήσει ή να αλλάξει ταχύτητα.
Λίγα λεπτά αργότερα, κάποιος στάθηκε δίπλα στον μουσικό για να ακούσει αλλά σχεδόν αμέσως, βλέποντας την ώρα στο ρολόι του, έφυγε βιαστικά.. Ήταν εμφανές ότι είχε αργήσει για την δουλειά..
Το περισσότερο ενδιαφέρον το έδειξε ένα τρίχρονο αγοράκι που δεν άφηνε τη μητέρα του να τον σύρει στο δρόμο της. Τελικά νίκησε η μητέρα του, που τον τράβηξε με δύναμη αλλά το αγοράκι δεν σταμάτησε να παρακολουθεί το βιολιστή όσο τον έσερνε η μητέρα του και απομακρυνόταν με το κεφάλι γυρισμένο στο μουσικό.
Κι' άλλα παιδάκια παρουσίασαν την ίδια συμπεριφορά. Όλοι οι γονείς, χωρίς εξαίρεση, υποχρέωναν τα παιδιά τους να απομακρυνθούν με βία.
Στα 45 λεπτά που έπαιζε ο μουσικός, μόνο 6 άτομα σταμάτησαν να ακούσουν για λίγο. Περίπου 20 άτομα του πέταξαν κάποια ψιλά καθώς έτρεχαν βιαστικοί στις δουλειές τους. Μάζεψε $32. Όταν σταμάτησε να παίζει ο μουσικός επικράτησε μια σιωπή αλλά δεν φάνηκε να ενοχλεί κανέναν. Κανένας δεν χειροκρότησε κανένας δεν έδειξε την παραμικρή αναγνώριση.
Δεν ήξερε κανείς βέβαια ότι ο βιολιστής ήταν οJoshua Bell, ένας από τους πιο διακεκριμένους βιολιστές του κόσμου. Έχει βγάλει πάνω από 15 δίσκούς και έχει κερδίζει πολλά βραβεία (και ένα Grammy).
Έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ για το βιολί σ' ένα βιολί που άξιζε πάνω από 3.5 εκατομμύρια δολάρια.
Δύο μέρες πριν παίξει στο σταθμό του Μετρό, ο κ. Bell είχε δώσει συναυλία σε κατάμεστο θέατρο της Βοστόνης με μέση τιμή εισητηρίου$100.
Η incognito συναυλία του κ. Bell στο σταθμό του Μετρό της Washington D.C. οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post ως ένα κοινωνικό πείραμα με θέμα την αντίληψη, το γούστο, και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Το βασικό ερώτημα ήταν: Σένα κοινό περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε το "όμορφο"; Σταματάμε να το εκτιμήσουμε; Αναγνωρίζουμε το "ταλέντο" όταν το αντιμετωπίζουμε σε απρόβλεπτη στιγμή;
Θεωρώ ότι αυτό ήταν ένα εξαίσιο μάθημα marketing.
Οι άνθρωποι δέχονται να πληρώσουν πολλά λεφτά εάν εκτιμούν τον συγκεκριμένο χώρο και την ώρα που τους προσφέρεται ένα προϊόν ή υπηρεσία, ενώ δεν δίνουν την παραμικρή σημασία στο ίδιο προϊόν ή υπηρεσία στην λάθος ώρα ή χώρο!
Γλυκόπικρο χωρίς γάλα αυτό που μόλις διάβασα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι φραπεδοφρεντομάχοι της χώρας μας και οι κάθε είδους -μάχοι πνίγουν εκεί που πνίγουν το κόμπλεξ και την άπειρη αγαμία τους,μην περιμένεις να υδρώσει το 'καλαμάκι' τους για καμία εθνική κρίση την στιγμή που την προσωπική τους κρίση την αντιμετωπίζουν κακόμοιρα και τελείως λάθος ή και καθόλου.
έχετε ακούσει ποτέ τη λέξη "context", που στην πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου, --τα ελληνικά μας--, αποδίδεται ως "συγκείμενο" (μη χέσω!!!)??? H εφημερίδα Washington post είχε υπόψη της τη σημασία αυτής της λέξης πριν οργανώσει αυτό το πείραμα (μη χέσω) του οποίου η έκβαση έπρεπε να είναι αναμενόμενη? Ή μήπως το οργάνωσε ακριβώς επειδή ήταν αναμενόμενο το αποτέλεσμα?
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι καραγκιοζιλίκια...
δεν κατάλαβα γιατί δεν εβαλες το σχόλιο μου εδώ;γιατί;
ΑπάντησηΔιαγραφή