Ευθύνες

«Να πληρώσει η πλουτοκρατία κι όχι ο λαός»! Τέσσερις ασάφειες σε μια πρόταση, που χρειάζονται διευκρίνιση.

Πρώτα απ’ όλα, ο «λαός». Έννοια που περιλαμβάνει τον εργαζόμενο αλλά και τον αργόμισθο, τον συνταξιούχο από τα 45 και τον «προνομιούχο» των 550 ευρώ, το μικροεισοδηματία-καταπατητή και τον απελπισμένο άνεργο, τον Βγενόπουλο και τον ζητιάνο της γωνίας. Όλοι «λαός»! Και κυρίως αυτοί που «μαχητικά» διαδηλώνουν εδώ και δεκαετίες να μην εκσυγχρονιστεί το ασφαλιστικό, να μην ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα, να μην θίγουν προνόμια συντεχνιακών ομάδων, να μην ταρακουνηθούν τα κατεστημένα, να μην μετακινηθεί το τέλμα. Πρόκειται για τον ίδιο «λαό» που παραληρεί κατά τις εθνικές εκλογές υπέρ και εναλλάξ του Αντρέα, του Μητσοτάκη, του Σημίτη, του Κωστάκη, του Γιωργάκη. Κακά τα ψέματα, το μοντέλο της μεταπολίτευσης το στήσανε από κοινού άρχοντες-αρχόμενοι και βολευτήκαμε όλοι σε αυτό. Τώρα το σύστημα τάφτυσε και δεν ωφελούν παλικαρισμοί αλλά απαιτούνται επώδυνες αποφάσεις και αλλαγή νοοτροπιών και συμπεριφορών. Απ’ όλους. Με μέριμνα βεβαίως για τους πιο άγρια πληττόμενους, τους απολυμένους ή τους αναξιοπαθούντες. Που είναι, ακόμη, μειοψηφία απέναντι στους τακτοποιημένους και κομποδεματούχους, τους θιασώτες της μίζας και της μαύρης οικονομίας. Δεν μας φταίνε ούτε η Μέρκελ ούτε το ΔΝΤ. Κυρίως φταίει ο ακατάσχετος λαϊκισμός Δεξιάς και Αριστεράς και όσοι έκαναν τον λαϊκισμό σημαία των προσωπικών τους νιτερέσων.

Ετέρα έννοια που χρειάζεται επεξήγηση: πλουτοκρατία. Στο τόπο μας όμως ο πιο πλούσιος παράγοντας είναι το κράτος κι αυτό επτώχευσε. Οι ιδιώτες πλούσιοι πάλι ανήκοντας στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό μπορούν εύκολα να την κάνουν για αλλού αφήνοντας πίσω τους ανεργία και έλλειψη ρευστού, άδειες τράπεζες και μηδενικές επενδύσεις. Και τότε ποιος θα πληρώσει τη νύφη; (η τρίτη ασάφεια).

Τετάρτη ασάφεια: Να μην πληρώσει ο «λαός»! Γιατί άραγε; Είναι αριστερή άποψη ο υπερκαταναλωτισμός, η χυδαία σπατάλη, η επίδειξη; Δεν θα μπορούσαμε αν όχι όλοι πάντως οι περισσότεροι να ζήσουμε μειώνοντας τις δαπάνες και περιορίζοντας τα «θέλω»; Η περιφρόνηση του κιτσάτου πλούτου δεν αποτελεί την βαθύτερη αισθητική και ηθική της Αριστεράς; Πόσο περισσεύει η υποκρισία μας; Και εν πάση περίπτωσει ο τόπος έχει μπει σε μιαν κολοσσιαία δοκιμασία. Ποια είναι τ’ ανακλαστικά μας ως πολιτών, ως δημοκρατικών, ως Ελλήνων; Τι θα έκαναν στη θέση μας οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για τους οποίους είμαστε περήφανοι; Το «κακό» ΔΝΤ ζητάει μάθει πόσους δημόσιους υπάλληλους και συνταξιούχους έχουμε και η «καλή» πολιτεία μας αδυνατεί ν’ απαντήσει. Να βάλουμε τον Αυτιά να τα μετρήσει.