Τόπος τίποτε

Απότομη προσγείωση; Δεν νομίζω… Μόνο τυφλοί δεν τόβλεπαν και ηλίθιοι δεν το αντιλαμβάνονταν. Το χρόνιο, το ληθαργικό βούλιαγμα του τόπου σε μιαν γλίτσα συμψηφισμών, ακηδίας και υπερμεγέθυνσης εκείνου του «τώρα» που όφειλε (νόμιζαν) να διαρκέσει για πάντα. Το κυρίαρχο ιδεολόγημα του μεταμοντέρνου δηλαδή και η μεταφυσική του γελοίου που δεν δολοφονεί απλώς την Ιστορία μέσα από τον θάνατο του Θεού, της τέχνης κλπ, αλλά καταργεί ipso facto και το μέλλον διαστέλλοντας το παρόν ως το μην περαιτέρω.

Και τώρα; Ζαλισμένοι από ένα χύδην life style και μπουκωμένοι απ’ το κιτσάτο καταναλωτισμό θέλουμε γρήγορες λύσεις εδώ και τώρα: επιτάχυνση των διαδικασιών και επώδυνα αλλά βραχυπρόθεσμα μέτρα για να περάσουμε ει δυνατόν από την «κόλαση» της ποινής σαν σε ημερήσια εκδρομή. Και να επιστρέψουμε έπειτα εκεί που έχουμε μάθει. Στον παράδεισο της αμάθειας, των μετριοτήτων και της αποθέωσης του χυδαίου.

Αμ δε! Αυτή είναι η ουσιαστικότερη –και γι’ αυτό άκρως παιδαγωγική –τιμωρία μας: οφείλουμε εκόντες άκοντες να ξαναποκτήσουμε φυσική σχέση με το χρόνο, δηλαδή να εθισθούμε, θέλοντας και μη, πάλι στη ροή του· τη αργή την βασανιστική, τη σωτήρια. Στο στάγδην βραδέως των λεπτών, των ωρών, των ετών. Απωλέσαμε τη συνείδηση ιστορίας επειδή αντιμετωπίσαμε το χρόνο αφενός «πολιτικά» κι αφετέρου «οικονομικά»: Τον εξαγοράσαμε, τον διαχειριστήκαμε, τον αποθηκεύσαμε, τον προεξαγγείλαμε, τον καταργήσαμε. Τώρα πρέπει να τον εφεύρουμε εξαρχής. Σε προσωπική και σε συλλογική βάση. Η περιπέτεια αυτή στην οποία βρίσκεται ο τόπος για να έχει αξία πρέπει να έχει και διάρκεια. Αλλιώς δεν γίνεται. Και η διάρκεια κατακτιέται με τον εξορκισμό των άυλων και των διαφανών υπέρ των υλικών, των βαθύτατα σωματικών πραγμάτων. Nulla sine tragoedia gloria όπως αρεσκόταν να επαναλαμβάνει (και να ζωγραφίζει) ο «συμπατριώτης» μας Giorgio De Chirico. Εδώ σας θέλω λεβέντες μου. Να αποκαταστήσετε τις απώλειες μέσα από τον στοχασμό και την σκέψη. Την αυτοσυνείδηση. Μπας και αρχίσει να παράγεται κάτι σε αυτό τον τόπο του τίποτε…

ΥΓ. Νομίζω πως παρά τα προβλήματα μας δεν πρέπει να παραλείψουμε ως πολίτες με συνείδηση ιστορίας να ιδρύσουμε κι ένα «Ίδρυμα Κωνσταντίνου Καραμανλή του Νεότερου (ή μάλλον του Μικρού)». Με ισόβιο διευθυντή τον κ. Θόδωρο Ρουσόπουλο. Τιμής Ένεκεν. Από την άλλη να επιβάλουμε στον Αβραμόπουλο να ξηλώσει με προσωπική εργασία τις ανενεργές μπάρες που αυτός φύτεψε κι εμείς πανάκριβα πληρώσαμε στο ιστορικό κέντρο. Ή να τις βάλει να λειτουργούν επιτέλους ο μπαγάσας…