Ευνουχισμοί

«Όμορφη και παράξενη πατρίδα» που λέει ο Hondos στην Ομόνοια που το άκουσε απ’ τον Νταλάρα που το δανείστηκε απ’ τον Ελύτη που ήξερε την Άννα. Τι τα θέλετε, έχω μπερδευτεί! Δεν ξέρω αν προϋπήρξε ο διαφημιστής του ποιητή ή ο έμπορος του τραγουδοποιού. Η συγκίνηση με πνίγει. Η όμορφη και παράξενη πατρίδα μου διαθέτει σοσιαλιστές που με κομψότητα βυτιοφόρου σεμνύνονται ότι διαθέτουν 60 σπίτια εκ κληρονομίας και δεν ξέρουν τι να τα κάνουν. Εφόσον πλέον οι εθνικοί ευεργέται και οι ευεργεσίες τους είναι ντεμοντέ. Ακόμη και αυτή η ιδέα, η έννοια «πατρίδα» είναι ντεμοντέ. Η οποία πατρίδα, μέρα με τη μέρα, γίνεται όλο και λιγότερο όμορφη, κι όλο και περισσότερο παράξενη. Ως τα όρια της αηδιαστικής παραμόρφωσης. Βλέπετε το απειρόκαλο του ανθρώπινου τοπίου, επηρεάζει δραματικά το φυσικό. Το καταστρέφει και συμβολικά και ρεαλιστικά. Παχύσαρκοι, ξεχειλωμένοι ηγέτες που σέρνονται αγκομαχώντας απ’ τη δύσπνοια και λίγο πριν απ’ το εγκεφαλικό, είναι αδύνατον να λειτουργήσουν στοιχειωδώς εγκεφαλικά και ψύχραιμα για να λάβουν τις σωστές αποφάσεις. Το μυαλό τους έχει καταστεί λιπαρό τμήμα του λοιπού κοινωνικού ιζήματος. Σύμβολο της περιρρέουσας παρακμής. Η Ελλάδα των δήθεν όπου κανείς δεν αρκείται στον ρόλο του αλλά θέλει να είναι κάτι άλλο: Από τον Κωνσταντόπουλο στον Κραουνάκη και από την Νταλάρα στον ατακαδόρο στοχαστή Τσόκλη. Χάθηκε η αίσθηση του γελοίου. Η Ελλάδα της χαριτωμενιάς, της διαφήμισης του τίποτε και της άσκοπης δημοσιογραφικής φλυαρίας. Η Ελλάδα των μπουκωμένων κρετίνων που δεν αντιλαμβάνονται πως η προκλητική ιδιοκτησία δεν είναι ανήθικη , είναι αντιαισθητική. Είναι εις βάρος του μέτρου.. Και γι’ αυτό ο τόπος βουλιάζει. Η Ελλάδα των μέτριων που όμως παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά. Η Ελλάδα των καστράτων. Κάποιος ας πει στην δέσποινα Άννα Νταλάρα, στον υπερφυά Πάγκαλο, στον επαναστατημένο Αλαβάνο, στον ανοικονόμητο Βενιζέλο πως τόση ιδιοκτησία, τόση κατοχή, τόσα σπίτια, τόσα «κατεχόμενα», τόσα μετρητά, τόσος ανώφελος πλούτος, εστραμμένος αυνανιστικά προς το εαυτό του, καταντάει όχι παράνομος ή ανήθικος αλλά απλά αντιαισθητικός. Τι πιο ωραία ευκαιρία προσφοράς, διερωτώμαι, αυτή τη στιγμή που η πατρίδα δοκιμάζεται που βουλιάζουν νοσοκομεία, που δεν λειτουργούν σχολεία, που συνάνθρωποί μας μένουν στο δρόμο, που συνταξιούχοι λιμοκτονούν, για όλους αυτούς υπερφορτωμένους με τα δώρα της τύχης σοσιαλιστές; Και η παραμικρότερη χειρονομία θα τους διαφήμιζε για πάντα δίνοντας συγχρόνως και στον απλό κόσμο και στους εκπροσώπους του εγχώριου πλούτου ένα μοναδικό παράδειγμα προς μίμηση. Σίγουρα η όποια προσφορά εκ μέρους τους δεν θα έσωζε τον τόπο, ο βολονταρισμός τους όμως θα εξασφάλιζε την υστεροφημία τους και θα έσωζε τη ψυχούλα τους. Λίγο είναι αυτό;

ΥΓ1. Τα κατεχόμενα στην Β. Κύπρο και τα «κατεχόμενα» σπίτια των ιδιοκτητών του ελληνικού κοινοβουλίου. Ανάλογης βίας και αηδίας…

ΥΓ2. Οι Νεοέλληνες ακόμη κουβαλάνε το σύνδρομο του Αίγισθου. Τόσα χρόνια και δεν απηλλάγησαν από τις ενοχές για τον φόνο του Αγαμέμνονα για τον ευνουχισμό του Αρχιστράτηγου. Στο τόπο μας όλο και πάει ν’ ανεβεί μια τραγωδία αλλά στο τέλος εκφυλλίζεται σε φάρσα. Σαν τον Κραουνάκη στην Επίδαυρο. Η κατάρα των Ακριδών.