Η "ΕΥΤΥΧΙΑ" ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

του Στέφανου Ληναίου

==========================

Τίποτε δεν άλλαξε, στα πολιτιστικά πράγματα του τόπου μας, τα τελευταία χρόνια, διαψεύδοντας έτσι τις μεταπολιτευτικές μας ελπίδες για έναν Πολιτισμό για τους πολλούς και όχι για τους ολίγους και εκλεκτούς.

Όλες οι, κατά καιρούς, ιλαροτραγικές,αναγγελίες του ΥΠ.ΠΟΛ.,για Εθνικά Κέντρα, Ακαδημίες κλπ., και οι μισερές υλοποιήσεις τους, μας αναγκάζουν,δυστυχώς, να θυμηθούμε όλα όσα λέγαμε και γράφαμε πριν από χρόνια,για όλες τις Κυβερνήσεις που πέρασαν.

Από το 1994 μάλιστα, που ο τότε ΥΠ.ΠΟΛ.,ιδιωτικοποίησε όλα τα Πνευματικά μας Ιδρύματα, παρ' όλες τις αντιδράσεις όλων των ανεξάρτητων φορέων, το έγκλημα ολοκληρώθηκε.

Όποιος κι αν κυβερνάει πλέον αυτό τον τόπο,το ΥΠ.ΠΟΛ.,ουσιαστικά, διοικείται από τό ίδιο παντοδύναμο Συγκρότημα και τα ίδια παραχαϊδεμένα “παιδιά” του. Που ματαίωσαν οριστικά την Ίδρυση του Εθνικού Συμβουλίου Πολιτισμού,τον κορυφαίο Πολιτιστικό Θεσμό,σε όλες τις Πολιτισμένες χώρες,κρατώντας αυτό το ρόλο για το Δ.Ο.Λ.- Ο.Μ.Μ.Α. και τον εαυτό τους. Και στη θέση του έχτισαν κάποιο ΕΚΕΘΕΧ με άγνωστους στόχους, άγνωστες θέσεις και άγνωστα πρόσωπα στα πολυμελή Συμβούλιά του. Ένα κέντρο που είναι σίγουρο ότι δεν θα λειτουργήσει ποτέ..

Δημιούργησαν από πέρυσι κι ένα « Athens System », το βάφτισαν « δίαυλο επικοινωνίας », διόρισαν άλλους τόσους άγνωστους συμβούλους και διάλεξαν μερικά άγνωστα έργα για να τα δουν κάποιοι άγνωστοι, ξένοι καλεσμένοι. Πότε είδε η ‘κριτική’ επιτροπή όλα τα έργα,αν τα είδε και με ποια κριτήρια τα διάλεξε, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Όπως δεν μάθαμε και πέρυσι ούτε πόσοι και ποιοι ξένοι τα είδαν ούτε το κόστος όλων αυτών των παραστάσεων.

Ζητάμε συγνώμη αν στενοχωρούμε με τις θέσεις μας,αυτή την "εκλεκτή" νέα γενιά που κυβερνά εδώ και πολύ καιρό τα πολιτιστικά μας πράγματα. Ίσως να φταίει η ευτυχία των μεγάλων αγώνων που έθρεψε τη δική μας τη γενιά κι η "ευτυχία" της παρακμής που θρέφει,σημερα,τη δική τους. Τα μεγάλα,καταξιωμένα,ονόματα που στελέχωναν ομαδικές προσπάθειες της εποχής μας και κάποιοι σημερινοί μάνατζερ, πολυαγαπημένα παιδιά των παντοδύναμων Μ.Μ.Ε., που ‘κατασκευάζουν’ το σήμερα. Καθημερινές λογοτεχνικές,θεατρικές,λαογραφικές,μουσικές,μορφωτικές,ραδιοφωνικές εκπομπές που διαμόρφωναν το διψασμένο κοινό εκείνης της εποχής της ακμής. Και τα άρρωστα σήριαλ,τα τηλεοπτικά ξενυχτάδικα, τα μεσημεριανά κουτσομπολιά και τα τυχερά παιχνίδια που ξεσαλώνουν το χορτασμένο κοινό της σημερινής...Μυκονιάτικης εποχής της παρακμή.

Υπήρχαν τότε και οι « Αστερίσκοι » του Κώστα Νίτσου που μαστίγωναν όλες τις μεγαλοστομίες και όλες τις παρανομίες κάποιων αλαζόνων. Αν υπήρχαν και τώρα, θα παραλάμβαναν, στα ‘πικρόχολα’ σχόλιά τους, κάποιους επηρμένους, ξενοφερμένους “μεγαλο–καλλιτέχνες” και μερικούς, δυστυχώς,Έλληνες μιμητές τους. Αυτόν που προτιμά τα λουκάνικα από τον Παρθενώνα και αυτήν που δηλώνει δημόσια ότι έχει το δικαίωμα να ασελγεί πάνω στα κλασσικά κείμενα. Αυτόν που σκηνοθετεί την αρχαία τραγωδία όπως του ‘γουστάρει’ και αυτόν που δηλώνει απερίφραστα, “κάνω ό, τι θέλω, μαγκιά μου..” Αυτόν που καμαρώνει λέγοντας ότι το πλατύ κοινό είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του Θεάτρου κι αυτόν που χαρακτηρίζει άχρηστους όλους τους πνευματικούς μας ανθρώπους και θεωρεί πολυτιμότατους όλους τους μάνατζερ..Αυτούς τους "τραγουδοποιούς" που ακόμη και κάποια αιρετικά τραγούδια τους τα έγραφαν σε μια σουίτα πανάκριβου Αθηναϊκού ξενοδοχείου, με αμοιβή ένα ρετιρέ στην Κηφισιά.

«Αστερίσκοι», σήμερα στα ΜΜΕ,δεν υπάρχουν,δυστυχώς. Τα περισσότερα άλλωστε παίζουν μάλλον ένα ρόλο δημοσίων σχέσεων παρά ενημέρωσης. Ευτυχώς ότι υπάρχουν κάποια ανήσυχα Blogspot,που κάτι κάνουν.

Αν υπήρχαν όμως οι γνήσιοι ‘Αστερίσκοι',σήμερα,θα είχαν πολλή δουλειά.

Θα στηλίτευαν τις απίστευτες αθλιότητες, των επηρμένων προσώπων και της αδίστακτης εξουσίας.Ίσως μάλιστα να τους βοηθούσαν να συνειδητοποιήσουν και να μην επαναλαμβάνουν τα μεγάλα λάθη τους.

Τους νόμους που, μετατρέποντας τα Δ.Σ. σε ιδιωτικές ‘μαιμούδες’, καθιστούν ανεξέλεγκτους φεουδάρχες όλους τους ΥΠ.ΠΟΛ.και όλους τους καλλιτεχνικούς διευθυντές όλων των Πνευματικών μας Ιδρυμάτων, που επιλέγονται από τη γνωστή "παρέα",για να εφαρμόσουν τις εντολές της.

Επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις, προσλήψεις, βραβεύσεις, υποτροφίες και αποστολές σε μέλη ή φίλους των μελών της "παρέας"..

Σήριαλ, εκπομπές, σενάρια, παραγωγές, ερμηνείες, σκηνοθεσίες,

Επιδαύρια, Φεστιβάλ, από τους ίδιους, για τους ίδιους, με τους ίδιους. Με επιδοτήσεις πολλών εκατομμυρίων για παραγωγές πολλών..."φιάσκων"...

Ύμνοι, συνεντεύξεις, αφιερώματα, καπηλείες, τυμβωρυχίες για να κατασκευασθούν και να "καταξιωθούν" οι εκλεκτοί της "παρέας"..Και "ομερτά", νόμος της σιωπής, για τους εκτός της "παρέας"..

...η πίκρα μας είναι αφόρητη όταν συλλογιζόμαστε πόσες σημαντικές φωνές χάνονται ή συμβιβάζονται,θύματα αυτής ης "παρέας". Κάθε χρόνο και χειρότερα. Και φέτος,χειρότερα από κάθε άλλη φορά. Με τη βούλα της εξουσίας και τα λιβανωτά των χρυσοπληρωμένων κοντυλοφόρων.

Αλλά και η χαρά μας είναι απροσμέτρητη όταν,μελετώντας την Ιστορία, διαπιστώνουμε ότι αυτός ο κάλπικος πολιτισμός αυτής της παντοδύναμης «παρέας» της παρακμής, κρατάει όσο και το φθαρτό σώμα της..

Η Ιστορία αργεί, αργεί πολύ, πολλές φορές, να γράψει ολόκληρη την Αλήθεια..Όσο κι αν αργεί, όμως, τελικά, κάποτε, τη γράφει. Κι έτσι, ευτυχώς, οι κύκλοι των αιώνων συνεχίζονται. Μεσαίωνας, Αναγέννηση, Μεσαίωνας, Αναγέννηση..

Στέφανος Ληναίος – 4.5.08