ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ

Καλό μήνα Σύντροφοι! Σκέφτομαι πως η εργατική πρωτομαγιά -όπως τη καταντήσαμε- θα έπρεπε να γιορτάζεται την πρωταπριλιά. Θα ήταν πιο έντιμο. Επειδή όλες αυτές οι ιδεολογικοποιημένες γιορτές σχετίζονται από χρόνια με πολλούς μύθους και με ακόμη περισσότερα ψέματα. Ποιοι γιορτάζουν την εργατική πρωτομαγιά; Μα κυρίως οι εκπρόσωποι των εργατών και όχι οι εργάτες, οι συνδικαλιστές που από δεκαετίες εγκατέλειψαν τους χώρους δουλειάς για τα γραφεία και τους διαδρόμους της κομματικής σπέκουλας. Να γιατί η προσέλευση στις εκδηλώσεις της εργατικής πρωτομαγιά είναι τόσο ισχνή. Έβλεπα στη τηλεόραση τους επαγγελματικά οργισμένους διαδηλωτές και αναγνώριζα ανάμεσα τους ανθρώπους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ! Αρχηγοί κομμάτων παλιοί και νέοι, ανώτατα στελέχη πολιτικών ή συνδικαλιστικών ομάδων και βέβαια αυτό το προϊόν το οποίο παράγει ακατάπαυστα και κατ' αποκλειστικότητα η χώρα μας: συνταξιούχους και συνταξιούχες! Κάτι κουρασμένα δηλαδή παλληκάρια του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής που έχουν πάρει σύνταξη από τα 45 και τώρα έχουν άπειρο χρόνο για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα όλων των άλλων -μη- εργαζομένων. Ή, κάποιες δεκάδες χιλιάδες μητέρες που δούλευαν όταν τα παιδιά τους ήταν νήπια και βγήκαν σε πρόωρη σύνταξη όταν αυτά πήγαν φαντάροι! Η σχιζοφρένεια του Συστήματος. Για να μην μιλήσω για τους εκατοντάδες χιλιάδες αργόμισθους, είτε ακούσιους είτε εκούσιους, του ευρύτερου δημόσιου τομέα τους οποίους η κομματική αγορά ουσιαστικά καταδίκασε να υποαπασχολούνται για μια ζωή. Κάνοντας κάτι που κατά βάθος σιχαίνονται μόνο και μόνο για να διεκδικήσουν μια σύνταξη στα 65. Η παράνοια της κοινωνίας. Ποιοι όμως, εντέλει, εργάζονται σε αυτόν τον τόπο; Η αισχρά μειοψηφία! Γι αυτό και το κράτος της συμπεριφέρεται όπως της συμπεριφέρεται. Ποιοι είναι οι εργάτες σήμερα; Μα οι απολυμένοι της ζώνης Περάματος, οι Αλβανοί χτίστες, οι Πολωνοί και οι Ρουμάνοι υποαμειβόμενοι στις δημόσιες εργολαβίες -στα έργα των εθνικών οδών- ή οι αλλοδαπές καθαρίστριες που οργανωμένες μαφίες εκμεταλλεύονται σε δημοσίους οργανισμούς, σχολεία, Πανεπιστήμια, κλπ. Θεωρώ επίσης εργάτες τους υποαπασχολούμενους των φαναριών, τους δουλοπάροικους ασιάτες στα χωράφια της Μανωλάδας ή της Λάρισας, τους εποχικούς καρποσυλλέκτες, τσιγγάνους κυρίως, της Μακεδονίας, και βέβαια τα κορίτσια της χαράς, τα σκορπισμένα γύρω από την Ευριπίδου και τη Φιλής. Σε μιαν αποβιομηχανοποιημένη Ελλάδα με παρασιτικά κεφάλαια και μαύρη οικονομία μη ψάχνετε λοιπόν για εργάτες. Αναζητήστε τουλάχιστον εργαζόμενους με αξιοπρεπείς μισθούς. Για ν' απογοητευτείτε κι εκεί. Και για να πετροβολήσετε όσους ισχυρίζονται πως “μαζί τα φάγαμε”. Επειδή εμείς φάγαμε και τρώμε ελάχιστα. Ψέματα; Καλό μήνα!