Ο Ομπάμα και η Αντιγόνη

Επιτρέπεται μια υπερδύναμη, προασπίστρια των αξιών του δυτικού πολιτισμού να εξοντώνει έναν, έστω βδελυρό, τρομοκράτη χρησιμοποιώντας εξίσου τρομοκρατικές μεθόδους; Μιλώντας για το διεθνές δίκαιο και τη νομική κουλτούρα του πολιτισμένου κόσμου μπορεί ο πρόεδρος της υπερδύναμης να διατάσσει την εκτέλεση ενός κακοποιού-εγκληματία στην επικράτεια ενός ξένου κράτους χωρίς να προσαγάγει σε δίκη τον ανωτέρω κακούργο; Ακόμα και τους αρχιβασανιστές των Ναζί, οι Σύμμαχοι τους οδήγησαν σε δίκη, τους έδωσαν το δικαίωμα της υπεράσπισης και μετά άλλους καταδίκασαν και εκτέλεσαν ή φυλάκισαν κι άλλους αθώωσαν.

Η χρησιμοποίηση τρομοκρατικών μεθόδων και η περιφρόνηση κάθε δικαιικής έννοιας ή διαδικασίας δεν νομιμοποιεί την τρομοκρατία καθιστώντας αναπότρεπτες της μεθόδους της; Δεν αποτελεί κάτι τέτοιο ένα άκρως επικίνδυνο παράδειγμα, μια “διδαχή” που μπορεί αυτεπίστροφα να πλήξει τον καθένα μας δημιουργώντας ένα de facto “δικαίωμα βίας” εκεί που εντοπίζεται χειροπιαστό το έλλειμμα δικαίου;

Επιτρέπονται, επίσης, αρχηγοί κρατών, πρόεδροι, καγκελάριοι, εκπρόσωποι ύπατων, δημοκρατικών θεσμών να εκφράζουν τη χαρά τους για την δολοφονία κάποιου, έστω τρομακτικού, αντίπαλου; Προσέξτε: άλλο πράγμα η έκφραση ανακούφισης ή η ικανοποίηση για την απονομή ipso facto δικαιοσύνης και άλλο η χαρά σαν να πρόκειται για αντιμαχόμενες φράξιες μιας πρωτόγονης μαφίας. Ο θάνατος δεν μπορεί ποτέ να είναι πηγή χαράς σ' έναν κόσμο που αυτοπροσδιορίζεται ως πολιτισμένος.

Και κάτι τελευταίο: το πτώμα ενός εχθρού εκπροσωπεί μιαν άλλη υπόσταση από τον εχθρό τον ίδιο. Και βέβαια ΔΕΝ τιμωρείται. Ούτε ρίχνεται στη θάλασσα. Αλλιώς γυρίζουμε σε βαρβαρικές, προνεωτερικές κοινωνίες. Ή, μήπως, γυρίσαμε ήδη; Φαίνεται πως στο σχολείο του Ομπάμα δεν δίδασκαν “Αντιγόνη”.

ΥΓ 1. Η κρατική τρομοκρατία πάντα είναι πιο επικίνδυνη από οποιαδήποτε άλλη και το πνεύμα του Γκουντανάμο, δηλαδή η άρση κάθε μορφής δικαίου είναι πάντα σε ισχύ.

ΥΓ 2. Όσο για τον Τάκη Θεοδωρόπουλο, υποψήφιο για το Νόμπελ, να πάρει το μνημόνιο από την Στάη και να το βάλει εκεί που ξέρει, “στο κομμένο χέρι της Αφροδίτης”.