MΑΣΚΕΣ ΣΑΝ ΠΡΟΣΩΠΑ

μνήμη Μιχάλη Παπαγιαννάκη

Σημίτης

Ο Σημίτης εμφανίστηκε ξανά σε ρόλο Κασσάνδρας για να μας πει πόσο καλά τα έκανε τότε. Με τους εκσυγχρονιστές του, τον Τσουκάτο, τον Νεονάκη, τον Άκη. Χωρίς μια λέξη συγνώμης ή έστω αυτοκριτικής. Χωρίς μια κουβέντα για το όνειδος Τσοχατζόπουλου. Του οποίου πάντως υπήρξε επί χρόνια προϊστάμενος και άρα συνυπεύθυνος για όλες του τις επιλογές. Δύο τινά λοιπόν συμβαίνουν: ΄Η, ο κ. Σημίτης δεν είχε ιδέα για το πανηγύρι των τρωκτικών στην κυβέρνησή του επί οχτώ χρόνια, οπότε κρίνεται επιεικώς ανίκανος.΄Η, ήξερε και σιωπούσε οπότε είναι απλώς συνένοχος και οφείλει να δώσει λόγο. Τάχιστα.

Βενιζέλος

Είναι προφανές. Του λείπουν στοιχειώδης πολιτική ευφυΐα,στοιχειώδη πολιτικά αντανακλαστικά. Δεν μπορεί ν' αναλύσει τα γεγονότα λίγο βαθύτερα απ' το επίπεδο της κομματικής του καμαρίλας. Ή, της Έλλης Στάη που συνεχώς διαπορεί από οθόνης και γουρλώνει τα σαπφείρινα μάτια της σε αισθησιακές πόζες του '80.Ο ίδιος,ο προειρημένος Σημίτης τον αποκαλούσε φαύλο, αλλά φοβόταν τους Μπακατσέλο και Λαμπράκη και δεν τολμούσε να τον αποπέμψει. Το πιο οδυνηρά αστείο πάντως είναι που τον αποτελειώνει αργά και βασανιστικά ο Τσίπρας .Ένας πολιτικός δηλαδή που ο καθηγητής Μπένι περιφρονεί από το ύψος του μεγαλείου του βαθύτατα. Ο Τσίπρας επίσης με την επιτυχία του "τελειώνει" την Παπαρήγα, τον Καρατζαφέρη, τη Ντόρα,το Σαμαρά κλπ. Δικαιοσύνη!

Ντόρα

Πολιτεύτηκε με συνέπεια τα δυο τελευταία χρόνια αναλαμβάνοντας το βαρύ, πολιτικό κόστος. Σε βαθμό ώστε να “ξεχάσουμε” τις σχέσεις της με τη Siemens και τον Χριστοφοράκο. Όμως, δεν άντεξε μακριά από την εξουσία και επέστρεψε γκρεμίζοντας τη θετική εικόνα, σε μια υπό διάλυση Ν.Δ. μαζί με τον Πλεύρη, το Μάκη και τον Άδωνι. Υπό έναν ολίγιστο αρχηγό. Με την κίνηση της αυτή μπορεί να έσωσε, προς στιγμήν, το κοινοβουλευτικό της σαρκίο αλλά πρόδωσε όσους την πίστεψαν και αποδείχτηκε αποστάτης του εαυτού της. Σαν τον πρώην εχθρό και καινούργιο της πρόεδρο. Οι επίγονοι σε κωμικοτραγικούς ρόλους προγόνων.

Τσίπρας

Προσώρας του βγαίνουν όλα τα χαρτιά, κερδίζει παντού, ακόμα κι όταν ακόμη δεν ποντάρει ( ή δεν μπλοφάρει). Εκπροσωπεί, βλέπετε, μιαν άλλη πολιτική προς την οποία ρυμουλκείται εκών-άκων ο πρώην, πανίσχυρος δικομματισμός. Επίσης, μιλάει απροκάλυπτα υποστηρίζοντας τη δική του αλήθεια και μιλάει αριστερά. Το εντυπωσιακό είναι πως ο λόγος του έχει πέραση και εκτός Ελλάδος. Στο κάτω-κάτω μιλάει εναντίον των τραπεζών ,εναντίον του ηγεμονισμού της Μέρκελ και υπέρ εκείνων των τάξεων που πλήττονται από την κρίση και την ανεργία .Pas mal. Οφείλει όμως να πει και τις δυσάρεστες αλήθειες στους μετανοημένους Πασόκους που τώρα τον χειροκροτούν υστερόβουλα. Πώς δηλαδή η όποια έξοδος από τα αδιέξοδα δε θα είναι ούτε εύκολη,ούτε αναίμακτη και προπαντός, δεν θα είναι σύντομη. Θέλει το χρόνο της η τραγωδία για να περάσει από την Ύβριν στην Κάθαρση. Όμως αυτή τη στιγμή, το μέλλον της Ευρώπης παίζεται στην Ελλάδα. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν να συλλάβουν το εγχώριο κατεστημένο και τα διαπλεκόμενα φερέφωνά του. Ο λόγος είναι απλός: δεν τους συμφέρει.

Κουβέλης

Ζεις μια ζωή με αξιοπρέπεια περιμένοντας τη μια και μοναδική ευκαιρία και όταν έρθει ο χρόνος, τη χάνεις! Γιατί; Επειδή ο Φώτης Κουβέλης, τη κρίσιμη στιγμή, διαχειρίστηκε φοβικά και μικροπολιτικά τις ιδέες του τις ίδιες για τις οποίες μάλιστα αποχώρησε από τον Συνασπισμό μαζί με τους ανανεωτικούς του. Έχασε έτσι μια μοναδική ευκαιρία να ασκήσει επιτέλους εξουσία συνεργαζόμενος με τους Πασόκους σύμφωνα με την πολιτική κληρονομία του Κύρκου, του μέντορά του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, περισυνέλεξε τα περιτρίμματα του Σημιτικού εκσυγχρονισμού κάνοντας μπακάλικους υπολογισμούς. Αυτό, όμως, δεν είναι Αριστερά. A propos, θα είχε ενδιαφέρον μια έρευνα για τα έργα και τις ημέρες του ΠανΠαν στην ΕΡΤ. Ο κολοφώνας, τέλος, των πολιτικών του αδεξιοτήτων ήταν η παράλειψη στελεχών όπως λ.χ ο Μιχάλης Μοδινός, καταξιωμένος οικολόγος και γνωστός συγγραφέας,από μια θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του κόμματός του. Ανθ' ημών Μπέζος! Ευτυχώς που συμπεριλαμβάνει το Μοδινό τώρα εν όψει των νέων εκλογών. Άσχετο: Κανένα κόμμα εξουσίας δεν πρότεινε ως αναγνώριση του έργου του στον πολύτιμο Λέανδρο Ρακιτζή τον Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης μια τιμητική θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας .Ο λόγος είναι απλός: Τον φοβούνται. Ξέρει πολλά!

Τηλεπερσόνες

Όποιος βλέπει τους μεγαλοδημοσιογράφους της τηλοψίας, δεν μπορεί παρά να θυμάται το παλιό,αθάνατο ελληνικό σινεμά των κωμωδιών και των μελοδραμάτων. Ας πούμε, ο Τράγκας είναι μακράν η replica του Αυλωνίτη με ολίγη από Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Οι μεγαλοκοπέλες της ΕΡΤ θυμίζουν συλλήβδην Μπεάτα Ασημακοπούλου, Νόνικα Γαληνέα και Μπέτυ Αρβανίτη. Η Μπήλιω καλύπτει άνετα και τις τρεις κλασικές ηθοποιούς. Η Τρέμη ασυζητητί είναι η Τασώ Καββαδία ,στριμμένη μάνα του Αλεξανδράκη,τον οποίο εν προκειμένω υποδύεται ο Μανώλης Καψής. Ο πολυτάλαντος Πρετεντέρης είναι Στέφανος Στρατηγός και λίγο Γιώργος Πάντζας ενώ ο Τσίμας, ο θαυμαστός κ. Ριπλέι της διαπλεκόμενης τηλεόρασης, παραπέμπει στον Πέτρο Φυσσούν αλλά και στον Λάκη Κομνηνό (και διανοούμενος και πολιτικοποιημένος). Η Έλλη Στάη είναι η ξανθή Πασόκα που θαμπώθηκε από τη Ν.Δ ενώ η μελαμβαφής Παναγιωταρέα λειτούργησε ακριβώς αντίστροφα. Αμφότερες, Μέμα Σταθοπούλου και Ρένα Βλαχοπούλου, τόσο για το κωμικό ταλέντο τους όσο και για τον επικερδή οπορτουνισμό. Ο "ωραίος" Χατζηνικολάου, κάτι ανάμεσα σε Χρήστο Νέγκα και Άλκη Γιαννακά -λόγω ευφυίας- ενώ ο Θέμος είναι ο Γκιωνάκης στο πιο άσχημο. Όταν μάλιστα νομιμοποιεί Χρυσαυγίτες χάριν τηλεθέασης, μεταμορφώνεται σε Αρτέμη Μάτσα στο πιο γλοιώδες. Άσχετο: την εφημερίδα του πάντως, εδώ και τόσα χρόνια, την φέρνουν πρώτη σε κυκλοφορία εκατοντάδες χιλιάδες Συνέλληνες. Μπράβο για το κριτήριο του. Γελάω επίσης με τον -σοβαρό-Τέρενς Κουίκ που μου θυμίζει τον Δημήτρη Καλλιβωκά (...μπάι!) αλλά και τον Γιώργο Κωνσταντίνου. Ο Γιώργος Κύρτσος τον Δημήτρη Μπισλάνη και ο Γιώργος Οικονομέας τον Γιώργο Παπαζήση (στο πιο ρουστίκ). Ο Καμπουράκης σαφώς Κώστας Βουτσάς και ο Αυτιάς ΑλέκοςΤζανετάκος. Μάρθα Καραγιάννη, η Πόπη Τσαπανίδου και Μάρθα Βούρτση η ξαδερφούλα μου Στεφανίδου. Ο Γιώργος Παπαδάκης είναι μακράν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, χωρίς πάντως τη φινέτσα του τελευταίου. Οι Λυριτζής-Οικονόμου τους αξέχαστους Σταυρίδη-Φωτόπουλο στο πιο συνδικαλιστικό και ο Μπάμπης Παπαδημητρίου το Βέγγο, νεότερο. Ο Άρης Πορτοσάλτε είναι απλώς ο...Άρης Πορτοσάλτε. Εκτός κι αν τον προτιμάτε σαν Στάθη Ψάλτη. Μου λείπει βέβαια το τηλεδίδυμο Θοδωρής Ρουσόπουλος-Μάρα Ζαχαρέα. Ευτυχώς πάντως που ξαναπαίζονται οι ταινίες με τα θρυλικά ζευγάρια Βουγιουκλάκη -Παπαμιχαήλ ή Ληναίος -Φωτίου. Τι τα θέλετε; Γελάμε καλύτερα εμείς που γελάμε τελευταίοι μεν,δικαιωμένοι δε. (δες το κείμενο μου "Σαν παλιό σινεμά", Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 7 - 09/03/2008.)

ΥΓ. 1

Ακόμη να μην ξεχάσω τον θίασο Ποικιλιών του Forrest ΓΑΠ : Μπιρμπίλη, Πεταλωτής, Φώφη-το απόλυτο τίποτε αν εξαιρέσεις τον Δρούτσα -, Πηνελόπη Ματσούκα, - ο απόλυτος εξευτελισμός του Γιωργάκη στο Ευρωκοινοβούλιο-, Γερουλάνος, Παπακωνσταντίνου. Όλο αυτό το επικίνδυνο βαριετέ έχει σαφή αναφορά στην ταινία "Μια τρελή, τρελή οικογένεια". Μόνο που εν προκειμένω δεν γελάμε.

ΥΓ. 2

Σε ταξίδι του στην Κόστα Ρίκα, ο ΓΑΠ πήρε μαζί του, μεταξύ δεκάδων άλλων και τους φίλους του δημοσιογράφους Γιώργο Βότση και Λένα Παγώνη. Ο πρώτος υπήρξε επίσης φίλος του Άκη και η δεύτερη dame de compagnie όλων των προέδρων της (πασοκικής) δημοκρατίας σε όλα τα επίσημα ταξίδια τους. Α ρε “Ελευθεροτυπία” με τους ωραίους σου! Αυτούς και αυτά πληρώνουμε τώρα...

ΥΓ. 3

Σαν Προσευχή

Μισερά,μίζερα όντα είμαστε Κύριε. Εσύ μας έπλασες έτσι, Πανσοφε.

Κάτι θα ήξερες κάπου θα στόχευες, κάτι θα προνόησες το μέγα Σου έλεος.

Ελλιπείς και ατελέστατοι όντας μικρές χαρές,ατελή ευτυχία αντέχουμε.

Αλληλούια! Ο,τιδήποτε περισσότερο θα μας εξόντωνε Μεγαλοδύναμε!

Έτσι και οι έρωτές μας. Μικροί, ελλιπείς, ατελέστατοι,άστατοι,μισεροί

και μίζεροι Κύριε πλην τόσο πολύτιμοι για μας. Αλληλούια!

ΥΓ. 4

Το Δάκρυ

Όχι,όχι...Ούτε βροχή είναι το δάκρυ,ούτε ποταμός.

Ένα ταμπούρλο είναι που χτυπάει τη νύχτα λυσσασμένα.

Χτυπάει μήπως ακούσουν οι νεκροί ,μήπως απαντήσουν.

Χτυπάει σαν τα μηνίγγια ενός Θεού που είναι τρελαμένος.

Χτυπάει όπως οι φλέβες σε τέρατα της Πλειστοκαίνου.

Χτυπάει μέσα στη νύχτα το ταμπούρλο και μέσα στη σιωπή.

Κι όμως κανείς δεν αποκρίνεται, δάκρυ, στο κάλεσμα σου.