Χρήστος Γεωργουδάκης, Η Αρπαγή της Ευρώπης Ι, 2012
Σκέφτομαι φορές
μήπως η ποίηση, η τέχνη γενικότερα
και, ορισμένως, η
περίφημη τέχνη
των δακρύων ή, η
άλλη των συλλογισμών και των ρεμβασμών,
δεν είναι τίποτε
άλλο παρά η κάπως κίβδηλη,
η έωλη παρηγοριά
μας – και η μόνη άλλωστε –
για εκείνα τα
ταξίδια που δεν κάναμε
και τις ζωές που
δεν ζήσαμε ενώ μπορούσαμε.
Η ποίηση, λοιπόν, η
τέχνη γενικότερα
δεν είναι τίποτε
άλλο παρά ο μοναδικός ηρωισμός
που μπορούν να
επικαλεσθούν κάποιοι δειλοί σαν εσάς
για όσα δεν έζησαν,
για όσες αποδράσεις δεν ετόλμησαν.
Για εκείνους τους
έγκαιρους θανάτους
που δεν διεκδίκησαν
ενώ έπρεπε, κι ενώ μπορούσαν.
Σαν κι εμένα…
Υ.Γ. Αν είναι έτσι,
στ’ ανάθεμα κι η τέχνη κι οι παρηγοριές της.
Ορισμένως,
σκέφτομαι, η καταγέλαστη αναπηρία της.
Μάνος Στεφανίδης |
Τήνος 6.7.12
Αγαπητέ Μάνο, την καλημέρα και τα σέβη μου. Να περνάμε καλά, μεσ' στην αναπηρία και την δειλία μας για ζωή... Έρρωσο. Συμπίπτουμε απολύτως, όπως θα διαπιστώσεις και από το παράθεμα ενός βιβλίου μου που σου επισυνάπτω:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τα βιβλία αφηγούνται τη ζωή. Κυρίως, όμως, αφηγούνται την ανεπάρκειά τους απέναντι σε αυτήν, το παράπονο τους που τελικά η ζωή κλειδώθηκε μέσα σε κάτι άσπρες σελίδες. Την κάνουν να μοιάζει με παρομοίωση. Τους οφείλουμε ό, τι οφείλει κανείς σε κάτι γραμμένο: Την απουσία όλων όσων θα θέλαμε να συμβαίνουν και συμβαίνουν μόνο εντός των τυπωμένων σελίδων.
Οι συγγραφείς έχουν τα ίδια προβλήματα με τους ηλικιωμένους: Σβήνουν πολύ και καμιά φορά, ανάμεσα στα άλλα, και την ίδια τους τη ζωή. Ξεχνάνε να τη ζήσουν γιατί την γράφουν. Ζωή και βιβλίο είναι, όπως και να το κάνουμε, δυο κόσμοι αντίθετοι. Συναντώνται μόνο όταν ο ένας νοσταλγεί τον άλλον.
Η λογοτεχνία επιχειρεί να κατανοήσει αυτό τον κόσμο εκ των υστέρων, να ερμηνεύσει ή να σχολιάσει αδυναμίες του που έχουν ήδη εντοπιστεί. Της είναι αδύνατον να υποδείξει πώς οφείλει ο κόσμος να είναι. Ασφαλώς, βασίζεται σε ένα λάθος. Γράφει κανείς από ανάγκη να συνομιλήσει με αυτό το λάθος. Για να εντοπίσει τις γοητευτικές του ατέλειες. Γράφοντας, νομίζει ότι το φέρνει πιο κοντά. Μοιάζει σαν απαγορευμένο τσιγάρο στα κλεφτά.
Όλα τα βιβλία θα όφειλαν να εκθέτουν, μπροστά στα μάτια μας, ολοένα και περισσότερες εκδοχές αυτού του όμορφου λάθους. Αυτής της μαγικής απόκλισης που δεν χορταίνει να συντελείται. Οι άνθρωποι που έχουν την ικανότητα ή την ευκολία να παρατηρούν γύρω τους – και όχι απλώς να κοιτάζουν – μετέχουν της ζωής με τους δυσμενέστερους όρους: Ζουν για να γράφουν γι αυτήν. Για να την αναλογίζονται. Είναι προσομοίωση αυτό. Δυσκολία. Ένα είδος αναπηρίας".
(ΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ, Σταύρος Σταυρόπουλος, εκδ.Ελληνικά Γράμματα, 2008)
Ο αγώνας συνεχίζεται (αλλά καμιά φορά τα παίζει...)
Σταύρος
Έχετε δίκιο,εγώ εγκατέλειψα μιαν απασχόλησή μου (ας την πούμε,έτσι...) με την Τέχνη,γιατί ένιωσα ότι χάνω τη ζωή.(ή μήπως κατάλαβα ότι δεν μέτραγα και πολύ;...)
ΑπάντησηΔιαγραφή