Αντιρρήσεις

Κε Στεφανίδη καλησπέρα  ! Ο λόγος σας   ( κριτικός και μη)   πάντα καίριος  πυροδοτεί   τον προβληματισμό  . Η Τέχνη συνιστά όμως ένα φρούδο και αυτάρεσκο παραπέτασμα εφησυχαστικής δειλίας ? Ο  αιρετικός από κάθε άποψη Δομήνικος Θεοτοκόπουλος ήταν δειλός εκφέροντας την τέχνη που άρθρωσε ? Η Guernica του Πικάσσο μάλλον απηχεί  ένα γενναίο βγάλσιμο της γλώσσας του δημιουργού του έναντι στο  κατεστημένο στο οποίο επιτέθηκε  .Η χειμαρρώδης πένα του μαρκήσιου ντε  Σαντ  αλλά και η σαρκαστική γραφίδα του  Oscar Wilde  μάλλον υπεισέρχονται στη  σφαίρα της  ευειδούς θρασύτητας υπερβαίνοντας το επίπεδο του απλού θάρρους .  Αντηχώντας   τον  εγγενή "ηρωισμό "που  αναφέρατε, ενδύει με  αίγλη   την Ύπαρξη,  μία υπόσταση  καθημαγμένη από το  ξέφτισμα του χρόνου και τη  χαοτική  αντιναρκισσιστική  α-συνέχεια ολούθε . Ο  Ν.Γ. Πεντζίκης  αναζητά εναγωνίως ένα καθαρτήριο "σχήμα"  στην Τέχνη αφού αναπόφευκτα δεν το εντοπίζει στη ζωή.   Με το σχήμα δεν υποννοείται στενά η γεωμετρική  τάξη  αλλά  ευρύτερα   μία εύτακτη "καθαρή μορφή"  όπως λέει ο ποιητής Γεωργούσης, με   προπύργια  τα   παντοειδή   και οξυγονούχα πονήματα των καλλιτεχνών .Ο φυσικός μας στο σχολείο επέμενε ότι "  η   Φύση   είναι   συντηρητική   όπως και   οι  ενεργειακοί   της   νόμοι..  "( αρχή διατήρησης της ενέργειας κλπ. )  Η Τέχνη   αντίθετα , αφίσταται από το να   εκφαίνεται  " συντηρητική"   με   ό,τι αυτό   συνεπάγεται, γι' αυτό   άλλωστε και" ο πιο  παθιασμένος κόσμος   είναι   ο   Φανταστικός" σύμφωνα με τη  Β. Γουλφ. Ένα παράδειγμα απ' τα ελληνικά είναι η περίπτωση των ιλιγγιωδών " καταβάσεων " του ανορθόδοξα πυρετικού Γιώργου Αριστηνού .

                 Καταληκτικά  επειδή στην  Τέχνη εν τέλει - όπως και  στον  Έρωτα  όλα  επιτρέπονται"  αν η ποίηση   δεν  είναι  άφεση  τότε να  μην   περιμένουμε   έλεος  από  πουθενά"   θα    μάς   πει   ο Γ.Ρίτσος στην   Ελένη του. Άφεση.. για τους δειλούς ίσως ?  Τους   αναίμακτα   υπάκοους ? Όχι. Άφεση   για   εκείνους που επιμένουν να παραμένουν -παρά   την   ολέθρια   εξακολουθητική   ανυπόκριτη   κόντρα  με την   με το αιμοσταγές  μεγαθήριο της   καθημερινής Εμπειρίας -  ιδαλγοί   της   Ιδέας.  Έναντι της   ερμητικής  διαστρέβλωσης   του  ασυμπαγούς γίγνεσθαι της οποίας   είμαστε   αναπόδραστα   μέτοχοι , η εναργής ρυθμικότητα  της Τέχνης. Ας θυμηθούμε του μαγευτικά εύηχους πίνακες του Καντίνσκυ ή του  Robert Delaunay.Ίσως όντως η Ποίηση έγινε  για  να  "διορθώνει  τα   λάθη   του Θεού" για   να θυμηθούμε τον Οδ.Ελύτη,   και   όχι για να υποκαθιστά νοερά τα δικά μας .  Ίσως   όμως   και   αυτό   να σάς ακουστεί ως υποτυπώδης   δειλία..    Τουλάχιστον  έχουμε -έστω -το αβυσσαλέο και αιρετικό  θάρρος να  το  διατρανώνουμε  μέσα στους κόλπους της Τέχνης. 

 Ευχαριστώ   θερμά  για την προσοχή σας .    Λίνα Σιγιάννη