Εγώ
και πάλι που θρηνώ το γνήσιο
Στον
άθλιο τόπο αυτόν τον πιθηκίσιο
Νίκος
Φωκάς
Ο Γκρέκο
είναι το μετέωρο ανάμεσα στο βυζαντινό
μυστικισμό και τον ευρωπαϊκό ορθολογισμό.
Η “Ταφή του Κόμητα Οργκάθ” στο Τολέδο
η τρομερή συνομιλία ανάμεσα στη “Δευτέρα
Παρουσία” της Καπέλας Σιξτίνας και τη
“Κοίμηση της Θεοτόκου” στη Σύρο. Και
στις δυο περιπτώσεις δεν κηδεύεται τόσο
ένα σώμα όσο ανασταίνεται, “αποκαθίσταται”.
Τηρουμένων των αναλογιών, η ζωγραφική
του Γκρέκο είναι πάντα ένα σώμα που
μάχεται για την αθανασία του. Είναι η
επανάσταση των ψυχών που δεν απεμπολούν
τη σάρκα τους. Η τέχνη πάλι είναι εκείνος ο
Λαβύρινθος στον οποίο ο Μίτος δίνεται
στην έξοδο κι όχι στην είσοδο.
Υ.Γ. Ιδού το
πρόβλημα του πολιτισμού μας, φίλτατοι.
Απωλέσαμε την ιθαγενή μας λαϊκότητα
στο όνομα μιας «λαϊκοέντεχνης» μοντερνιτέ,
η οποία ξιπάζεται από εισαγόμενα
σουσούμια. Δηλαδή, σαν κάποιον που ξέχασε
το παρελθόν και δεν βολεύεται στο παρόν
του. Όπως εξάλλου δεν βολεύεται και στο
σώμα του. Ο
φασισμός του «λαϊκοέντεχνου» αποτελεί
τη χειροπιαστή αμηχανία μας να
διαχειριστούμε το λαϊκό έστω και ως
ανάμνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου