Nocturno

"Ο ευτυχισμένος γατούλης", σχέδιο της Αριάδνης Στ.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως δύο τόσο βελουδένια ζώα,

όπως η γάτα και η ποίηση ,έχουν γυαλόχαρτο για γλώσσα.

Αργύρης Χιόνης

Ένας γάτος ολολύζει κάτω στον αχανή ακάλυπτο όλο το βράδυ. Υποφέρει, βασανίζεται ώσπου να παραδώσει ,έχοντας καταπιεί αμάσητο το δηλητήριο. Παρά την καχύποπτη εξυπνάδα και το ένστικτο του. Οι κραυγές του είναι επίμονες ,θυμωμένες ελάχιστα παραπονετικές. Είναι σαν να διαμαρτύρεται «Γιατί σε μένα;», «Γιατί τώρα που είμαι, που ήμουν τόσο ευτυχισμένος;», «Πόσο θα διαρκέσει;», «Γιατί να πονάω έτσι;», «Σε τι έφταιξα;». Λες και υπάρχει απάντηση. Σιγά σιγά ο ολολυγμός του όλο και χαμηλώνει. Ο φαρμακωμένος γατούλης εξοικειώνεται σταδιακά με το παράλογο και με τα πετσοκομμένα σωθικά του. Φοράει ήδη τα χρώματα του πένθους και ας τον θέλει ο θρύλος εφτάψυχο, παίρνει τη στάση της εγκατάλειψης κάτω από μια βάτο. Ανοίγει το αφρισμένο στόμα για να αναπνεύσει. Ακόμη και τώρα το μυαλό του δεν είναι πονηρεμένο. Δεν σκέφτεται διόλου τον σκοτεινό γείτονα που καπνίζει στο μπαλκόνι του τρίτου ανέκφραστος, τον δολοφόνο του.

Υ.Γ. Αυτά έγραφε ο ποιητής στον δεύτερο όροφο αντί να κατέβει και να φωνάξει έναν κτηνίατρο μήπως και προλάβει.