Sub Specie Aeternitatis

Για τους πρωτοετείς φοιτητές του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών. 

Και εναντίον όσων μεθοδικά, χρόνια τώρα, ευτελίζουν την Επίδαυρο.

 

Άνθρωποι-κουκκίδες ν' ανεβαίνουν το δρομάκι προς το θέατρο.
Όλοι ωραίοι μ' έναν τρόπο περίεργο, ράθυμα χαλαροί
στα πολύχρωμα λινά τους, τα φαρδιά παντελόνια, τα σαντάλια.
Ν' ανεβαίνουν οι άνθρωποι-κουκκίδες κουβεντιάζοντας
χαλαροί, με αλάτι ακόμη στις πλάτες και ρόδινα δέρματα
σχεδόν ευτυχισμένοι από το καλοκαίρι που αντιστέκεται,
το μόνο που αντιστέκεται σ' αυτό τον γαμημένο τόπο,
το μόνο που διαρκεί εις πείσμα των καιρών που επείγονται.
Τέτοιων καιρών που, λες, επείγονται για να πεθάνουν.

Ν' ανεβαίνουν λοιπόν και να μυρμηγκιάζουν στις κερκίδες
κίτρινες, κόκκινες, άσπρες κουκκίδες που χειρονομούν και κυματίζουν
και τότε, προσέξτε, τότε, λίγο πριν από την παράσταση,
πριν δηλαδή την όποια γελοιότητα ακολουθήσει,
οι άνθρωποι-κουκκίδες που ήρθαν μιμούμενοι άτσαλα ρόλους άλλων
ποζάροντας τις άχρηστες ζωές τους στα γκρίζα μάρμαρα
μαγικά μεταμορφώνονται αλλάζοντας τα πρόσωπά τους,
γίνονται αληθινά ωραίοι και αιώνιοι και πραγματικοί.
Τότε το θέατρο τους αγκαλιάζει τρυφερά, σαν να τους δικαιώνει
για όλες τις ασήμαντες της ζωής τους καθημερινότητες.

Τους δικαιώνει ακόμη και για τον άθλιο, τον θάνατό τους
που μοιάζει να γίνεται sub specie aeternitatis...