Τήρησις νόμου και τυρί

 Και κάτι αισιόδοξο: Ζωγραφικό τατουάζ της σπουδάστριας του ΑΚΤΟ Ερατώς Αφεντάκη 

σε σχέδιο της ίδιας.

Όπως έχουμε ξαναγράψει, βρισκόμαστε σε μιαν ιδιότυπη εξέγερση made in Greece. Αναγνωρίζει κανείς- στοιχεία ανταρτικού των πόλεων και μιαν ιδεολογία συναφή προς τον Αντόνιο Νέγκρι και τους “αυτόνομους” στην Ιταλία του 70. Οι δικοί μας εξτρεμιστές μεθυσμένοι από την ευκολία με την οποία πραγματοποιούν την “επανάσταση” τους απλώνονται και πληθύνονται σ’ όλη την επικράτεια. Μιαν επικράτεια στην οποία ισχύουν πολλοί περισσότεροι του ενός, λόγοι για να εξεγερθεί κανείς. Το θέμα βέβαια είναι όπως γράφαμε πριν από καιρό σχετικά με την αξιοθρήνητη στάση των αρχών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης εμπρός στις συχνές καταλήψεις της πρυτανείας του, ότι η ακαδημαϊκή ηγεσία χαϊδεύει αυτιά μειονοτήτων μήπως και διατηρήσει, μέσω σκανδάλων, την εξουσία της. Από την εποχή της αισχρής επίθεσης εναντίον της Κούνεβα ακόμη (δηλαδή μόλις χτες). Βέβαια ο κ. Πρετεντέρης τότε διερωτάτο “τι σχέση έχει η Κουνέβα με το Αριστοτέλειο”. Δυστυχώς το ρεπορτάζ αποκάλυψε πως ποικίλοι δουλέμποροι λυμαίνονταν τις πανάκριβες εργολαβίες του συγκεκριμένου πανεπιστήμιου και πως στις εργασιακές σχέσεις των υφισταμένων του τότε πρύτανη κυριαρχούσαν ο νεποτισμός και η αδιαφάνεια. Αυτή η άλλη πλευρά του νομίσματος, παράλληλα με την αυξανόμενη καθημερινά οργανωμένη βία των αντιεξουσιαστών, δίνει την αληθινή διάσταση του προβλήματος. Η αλητεία δεν είναι απαραίτητο να φοράει κουκούλα. Μπορεί και τήβεννο. Αυτό το γεγονός δικαιολογεί τη βία ή την παρακώλυση των ακαδημαϊκών λειτουργιών; Όχι βέβαια. Όσοι διαθέτουν στοιχεία θα έπρεπε να καταφύγουν στον εισαγγελέα (που έλεγε και ο κ. Σημίτης). Μόνο που όλοι εμείς οι υπόλοιποι διαθέτουμε όλο και λιγότερα επιχειρήματα για να καταγγείλουμε την ανωτέρω βία. Κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό. Εφόσον βλέπουμε τη διαπλοκή να έχει αλώσει και τους πανεπιστημιακούς χώρους. Κι εφόσον οι νεολαίοι συνειδητοποιούν πως αυτός ο ετοιμόρροπος κόσμος δεν προβλέπει θέσεις γι’ αυτούς. Πως για την εξουσία, η νέα γενιά είναι αναλώσιμο υλικό. Και μέσω εύκολης κατατρομοκράτησης των αστών τύπου “Βίλα Αμαλία”. Αλίμονο, όμως, σ’ εκείνους που πιστεύουν στη μια και αδιαπραγμάτευτη αλήθεια. Και μάλιστα σ’ εκείνη που προπαγανδίζει η πιο εξωνημένη και χυδαία τηλοψία της Ευρώπης. Με σχολιαστές που είναι στον κόσμο τους αλλά και εξυπηρετούν με το αζημίωτο, συγκεκριμένο, σκοτεινό, κόσμο. Κι είναι αστείο να ορίζουν οι συντηρητικοί ή οι επαγγελματίες του συστήματος τι είναι αναρχικός. Δηλαδή μια έννοια ρευστή ούτως ή άλλως και υποκείμενη στις ιστορικές συνθήκες. Οι δικοί μας αναρχικοί πάντως στον ελεύθερο χρόνο τους είναι τζαμάδες. Για να φτιάξουν αύριο αυτά που θα σπάσουν σήμερα. Όπως και μερικοί τηλεδημοσιογράφοι είναι, με τον τρόπο τους τρομοκράτες. Χωρίς μολότοφ αλλά με γραβάτα-αγχόνη και μπλοκ επιταγών. Εφόσον στην Ελλάδα σημαντικότερος είναι όποιος παραβαίνει τον νόμο και όχι όποιος τον τηρεί (αλλιώς, η φάκα, ο πολιτικός σπεκουλαδόρος και το τυρί).

 

Νεοβάρβαροι

Κι άλλο αισιόδοξο μήνυμα: Το γκράφιτι του Εθνικού Κήπου, πιο πειστικό απ' όλα τα σήματα της τροχαίας.

Τα Σαββατόβραδα μην βγαίνετε έξω· κλειστείτε μέσα κι εσείς και τα παιδάκια σας. Δείτε τις σούπες της τηλεόρασης, διαβάστε τις κοινοτοπίες των εφημερίδων, ακούστε μουσική, κοιμηθείτε νωρίς, ερωτευθείτε τη σύζυγο σας… Αλλά προς θεού, ΜΗΝ βγείτε έξω. Γιατί, τα Σαββατόβραδα, ακόμα και τώρα σε εποχές κρίσης και στενότητας, βγαίνουν οι ορδές των νεοβάρβαρων με τα πολύστροφα ή τις μηχανές μεγάλου κυβισμού και είναι τότε που τα Ι.Χ. γίνονται κατ’ εξοχήν δημόσιος κίνδυνος. Οι νεοβάρβαροι, νέοι συνήθως αλλά όχι απαραίτητα, γκαζώνουν, βιάζονται, προσπερνούν, παραβιάζουν φανάρια, μαρσάρουν, σουζάρουν, σφηνώνουν, κορνάρουν, επελαύνουν και είναι έτοιμοι για όλα. Αυτή είναι η διασκέδασή τους. Η Παραλιακή, η Κηφισίας, η Συγγρού, η Μεσογείων, η Πειραιώς, θ’αναστενάξουν απόψε στην Αθήνα. Όπως και η Εγνατίας, παλιά και νέα, η Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη και οι αντίστοιχες λεωφόροι στην Πάτρα ή στα Γιάννενα. Τα δεκαεξαβάλβιδα θα ξεσαλώσουν, οι ατρόμητοι οδηγοί τους, μεθυσμένοι από ίλιγγο και αλκοόλ, θα αφήσουν ελεύθερο τον ενστικτώδη εαυτό τους και… όποιον πάρει ο Χάρος. Κυριολεκτικώς. Έτσι είμαστε εμείς. Σκοτωνόμαστε λεβέντικα στην άσφαλτο καθ΄ οδόν προς τα σκυλάδικα, και κατά την επιστροφή από τα στριπτιζάδικα. Είναι πατροπαράδοτο, τοπικό έθιμο. Δεν αλλάζουν αυτά τα πράγματα. Πάνε από πατέρα σε υιό και ξεσαλωμένο εγγονό. Σαββατοκύριακα μακελευόμαστε (όσοι έχουμε απομείνει από τις εξόδους Χριστουγέννων, Πάσχα κλπ). Οδηγώ, λοιπόν, στη μεσαία λωρίδα κατεβαίνοντας τη Συγγρού για να κρυφτώ γρήγορα σπίτι μου. Πίσω με σπρώχνει ένας πατημένος με 150 με τα μεγάλα φώτα στο καθρέφτη μου. ΔΕΝ με προσπερνάει απ’ τα δεξιά αλλά θέλει εγώ να εξαφανιστώ γιατί είναι ΑΥΤΟΣ που ΤΩΡΑ περνάει, κι αυτό το ΓΕΓΟΝΟΣ πρέπει να γίνει αντιληπτό μετά φανών και λαμπάδων απ’ όλους. Πριν προλάβω να κινηθώ δεξιότερα για να αφήσω χώρο ελεύθερο στον ξένοιαστο καβαλάρη που καλπάζει προς την παραλιακή με την ευτυχισμένη ξανθιά –απαραίτητο εξάρτημα κάθε cabrio- δίπλα του, αρχίζει να κορνάρει. Κι όλα αυτά σε κλάσματα δευτερολέπτου. Κι είναι τότε που ξυπνάει μέσα μου ένας ξεχασμένος Καραϊσκάκης και αποφασίζω ν’ αντισταθώ στον νεοβάρβαρο. Να μην υποκύψω στην ιταμή και απρόσκλητη επίθεση του λαμαρινένιου του «εγώ» στη δική μου λαμαρινένια προσωπικότητά. Όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μιαν, ακόμη, τιτανομαχία από τις χιλιάδες που συμβαίνουν καθημερινά στο βεβαρημένο, οδικό μας δίκτυο. Αν έκανα καλά που ενεπλάκην σ’ αυτή τη κόντρα θα το μάθετε, στην καλύτερη περίπτωση, απ’ το δελτίο του νοσοκομείου που εφημερεύει το Σάββατο… Καλή Χρονιά!