Thomas Ruff, Im Museum, Haus der Kunst, München, 2012
Θαυμάζω, ανυπόκριτα το λέω,
των μουσείων το ιδιότυπο κοινό.
Κυρίες ώριμες και αυστηρά γεροντοπαλίκαρα
που σέρνονται αργά απ' τη μια αίθουσα
στην άλλη, εκτός πραγματικού χώρου
παρατηρώντας με μυωπικό βλέμμα, στόμα
σουφρωμένο
εκείνη την ομορφιά, την επικυρωμένη
απ' του χρόνου την αυθεντία.
Παρατηρώντας ό, τι θέλει να υπάρχει
και πέρα απ' το προφανές της όρασης.
Χρόνος... αυτό είναι το μυστικό
των ανθρώπων που επισκέπτονται τα μουσεία.
Έχουνε χρόνο, χρόνο μετρήσιμο
που τους βαραίνει αβάσταχτα
γι αυτό και το σπαταλούν απερίσκεπτα.
Για να ξεχάσουν τον αυριανό τους θάνατο
εμπρός σ' έναν πίνακα γούστου παρωχημένου.
Κάπως έτσι νικάνε, νομίζουν, τον χρόνο.
Επειδή εμπρός σ' ένα έργο τέχνης.
Ο προσωπικός τους χρόνος διαστέλλεται
κι η ασήμαντη ζωή τους αίφνης
αποκτά τη σημασία εκείνου που θεάται.
Εκείνο που μπορεί να δει
το αφοσιωμένο βλέμμα.
Μικρό πράγμα αυτό δεν είναι:
να μπορείς ακόμη να βλέπεις
αυτά που οι άλλοι απλώς κοιτάζουν...
29/8 -29/12 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου