Για να μην ξεχνάμε και τη εγχώρια μισαλλοδοξία*

* μισαλλοδοξία = μισώ την δόξα, δηλαδή την άποψη, του άλλου.

 

 

Παρασκευή, 15 Νοεμβρίου 2013

Υπόθεση Χαντζόπουλου ή Τα παιδιά στην εξουσία

 

Συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από την αναδρομική έκθεση του Βλάση Κανιάρη στο Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού της Νέας Υόρκης. Πρωταγωνιστούσε το θέμα που θα τον απασχολούσε ως το τέλος της ζωής του το 2011: "Ό, τι θέλει ο λαός, από πίσω κι από μπρος". Ο Κανιάρης κατάφερε σε όλη τη ζωή να είναι και αριστερός και αντιλαϊκιστής και εστέτ. Δύσκολα πράγματα!

Οι νεανίες στον ΣΥΡΙΖΑ, ως επαγγελματίες αριστεροί, πηγαίνουν από γκάφα σε γκάφα και γίνονται έτσι εύκολα στόχοι στο Σύστημα. Βλέπετε, παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά. Θυμάστε το θεατρικό του Βιτράκ, "Τα παιδιά στην εξουσία"; Παίζεται αυτό τον καιρό στην Κουμουνδούρου, η οποία παραπαίει ανάμεσα στο μεγαλείο και τον πανικό. Και πάντως βρίσκεται μακριά από την αισθητική και την παράδοση της Αριστεράς -π.χ. Του ΚΚΕ εσωτερικού- αφού θυμίζει μάλλον τους ζηλωτές -πρασινοφρουρούς του πρώτου ΠΑΣΟΚ και της Αυριανής. Παιδιά, είστε δημόσια πρόσωπα, εκτίθεστε πολλαπλώς ως τέτοια, καταγράφεστε συνεχώς και ασφαλώς κρίνεστε, σατιρίζεστε, γίνεστε γελοιογραφίες (ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτογελοιοποιήστε, όπως πρόσφατα, γελοιοποιώντας κι όλους εμάς που σας υποστηρίζουμε). Κάποιοι, φοβούμαι, δεν έχετε συνειδητοποιήσει πόσο αμείλικτη και τιμωρητική είναι η τηλεοπτική εικόνα.

Πέρα απ' όλα αυτά, η επίθεση σας εναντίον του κορυφαίου γελοιογράφου Δημήτρη Χαντζόπουλου υπήρξε πολλαπλώς απαράδεκτη. Πολλαπλώς λογοκριτική και παρεμβατική σε ένα έργο τέχνης. Εκτός κι αν έργα τέχνης είναι μόνο όσα πουλιούνται στους Sotheby's. Επιπλέον απέδειξε την κοντή μνήμη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ (για να μην πω την αγραμματοσύνη). Ο Χαντζόπουλος, ο Ιωάννου, ο Πετρουλάκης, ο Αρκάς, ο Καλαϊτζής, ο Στάθης, ο Κουντούρης, ο Κουφογιώργος, ο Αναστασίου, ανήκουν -οι περισσότεροι- στη μεγάλη σχολή του περιοδικού “Αντί”, η οποία με το “ασεβές”, το αναρχικό της χιούμορ απογείωσε μεταδικτατορικά την πολιτική γελοιογραφία. Σαρκάζοντας αμείλικτα την εξουσία της εποχής. Και παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από τον Μποστ, τον Χριστοδούλου, τον VAS, τον Παυλίδη, τον ΚΥΡ, τον αειθαλή Κώστα Μητρόπουλο, τον πατριάρχη του κωμικού σκίτσου στην Ελλάδα κλπ. Η χτεσινή δήλωση του τελευταίου υπήρξε αληθινός κόλαφος, τουλάχιστον για τα δικά μου μάγουλα. Κι ούτε βέβαια είναι σεξισμός η αναφορά σε γυναίκες-πολιτικούς. Τα δημόσια πρόσωπα δεν είναι και δεν πρέπει να είναι στο απυρόβλητο. Αλλιώς δεν λειτουργεί η δημοκρατία. Θυμηθείτε πως σχεδίαζε ο Καλαϊντζής τη Λιάνη-Παπανδρέου ή την Μέρκελ και πως ο Στάθης την Διαμαντοπούλου-Φράου Μπλύχερ.

Παιδιά, ξεκαβαλήστε, το γράφω με μεγάλη λύπη και απογοήτευση, όσο είναι καιρός. Επειδή κι ο Δούρειος Ίππος άλογο ήταν. 

ΥΓ. Άσχετο: Ένα κείμενο που αφηγείται κάτι, μια εικόνα που αποδίδει κάτι, έχουν αξία για αυτό που υπαινίσσονται, που μεταφέρουν στο δέκτη, πέραν της αρχικής ιστορίας και της οπτικής περιγραφής. Το αφήγημα και το γράφημα είναι τα μέσα που οδηγούν προς κάτι άλλο. Εκεί, σε αυτό το δυσπερίγραπτο όσο και πολύτιμο "άλλο", κρύβει η τέχνη τα αυγά της. Οι πολλοί άνθρωποι αρκούνται στην ιστορία ή την ζωγραφιά και εξαντλούνται σε αυτήν νομίζοντας πως την έχουν εξαντλήσει. Το "άλλο" , βέβαια, τους εκδικείται. Ανεπαισθήτως...