Αλέξη, η Ευρώπη σε παίρνει στο κατόπι!

 

Εδώ και χρόνια η Ελλάδα υποχρεωνόταν, για σφάλματα εντός και εκτός Ελλάδος, να ζει εκτός Ευρώπης, εκτός Ιστορίας. Σήμερα, η Ιστορία της επαναπροτείνει να ζει εντός (ιστορίας). Με άλλα λόγια στο χέρι μας, στο χέρι του Αλέξη, είναι να πραγματοποιηθεί η εντολή της Ιστορίας. Η Αριστερά υπήρξε ανέκαθεν συγκρουσιακή. Τώρα ήρθε η στιγμή να είναι συνθετική-συγκρουσιακή. Ήρθε η ώρα της Ευρώπης. Παιδιά ψυχραιμία... προπαντός. Και πάντως όχι θυμικές αντιδράσεις και υπερβολές. Η ιστορία δεν αλλάζει χωρίς θεωρία. Και η θεωρία δεν είναι ούτε δογματισμός, ούτε τακτικισμός, ούτε πανικόβλητη έφοδος στο κενό.

Κατά τα άλλα δε μπορεί παρά αυτό το κείμενο να είναι προσωπικό. Δε  μπορεί παρά να αισθάνομαι συγκινημένος βλέποντας τον Αλέξη, τον οποίον θυμάμαι λαμπερό αλλά άγνωστο νεαρό στο κόμμα και να γραφώ για αυτόν πρώτος στο περιοδικό Αντί στη δεκαετία του ‘90, να είναι σήμερα ο οικοδεσπότης του Μαξίμου. Γενιές Αριστερών ονειρεύονταν αυτή τη στιγμή, τη στιγμή που η ιστορία μας ευλογεί αλλά και μας βλέπει κατάματα. Και να που το αδιανόητο μπορεί να πραγματοποιηθεί. Kαι να που όλη η Ευρώπη μπορεί να προσβλέπει στην Ελλάδα ώστε να αλλάξουν οι συνθήκες που σήμερα ισχύουν στην Ευρώπη, και η ΕΕ να γίνει Ευρώπη των λαών, Ευρώπη-ελπίδα για όλο τον πλανήτη. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται υπερβολικά ή και ουτοπικά, η προοδευτική Αριστερά όμως στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια μιλούσε συστηματικά και παθιασμένα για το αδιέξοδο της πολιτικής της λιτότητας που επέβαλλαν ο άξονας Βρυξελλών και Βερολίνου. Είναι κάτι που ο Αλέξης Τσίπρας υποστήριζε από την πρώτη στιγμή: πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν αρκεί εμείς να διεκδικήσουμε την αλλαγή τους. Με πείσμα αλλά και σωφροσύνη. Με πίστη και χωρίς εξαλλότητες. (Προπαντός αυτές).

 Οι συνθήκες δεν είναι ούτε εύκολες ούτε δεδομένες, όμως μπορούμε πάλι να ξαναελπίζουμε, κάτι από το οποίο μας είχαν εξ ορισμού αποκλείσει. Και αυτό είναι το κέρδος. Οι πρώτες γραφές της κυβέρνησης Τσίπρα είναι θετικές: συνεργάζεται με εκείνο το κόμμα που δεν τον χλεύασε προεκλογικά και που δεν διαπλέκεται με τα μήντια, τίμησε τους νεκρούς της Αντίστασης και της Αριστεράς. Προσήλθε σ' ένα έντιμο κονκορδάτο με την Εκκλησία. Προωθεί μια ριζοσπαστικά καινούργια αντίληψη και στη διακυβέρνηση και στην άποψη περί εξουσίας. Κομίζει καινούργια πρόσωπα που δεν έχουν καμιά σχέση με το πολιτικό μας παρελθόν και την παράδοση του κυβερνάν (π.χ. ο αν. υπουργός Πολιτισμού ή ο Πανούσης στο Δημόσιας Τάξης). Προσωπικά με συγκίνησε η συγκίνηση του Αλέξη και κατά τον χαιρετισμό του στα Προπύλαια και κατά την ορκωμοσία του στη προεδρία της Δημοκρατίας. Μια συγκίνηση βαθιά ανθρώπινη που μας αφορά όλους, επειδή αυτός ο τόπος είναι και δικός μας και όχι αποκλειστικά και αυθαίρετα δικός τους. Η ιστορία και η ειρωνεία της ιστορίας είναι εδώ και εκδικούνται. Με χαμόγελο... Ας φροντίσουμε να είναι διαρκές.

Σοφία Φωτιάδου, ζωγραφική, γκαλερί Καπλανών.

Υ.Γ. 1 Προσωπικά δε τρέφω καμιά εμπάθεια για τον απελθόντα πρωθυπουργό κύριο Σαμαρά. Λυπάμαι που δεν παρέστη στη παράδοση της εξουσίας. Δεν συνιστά κάτι τέτοιο υπεύθυνη στάση. Η εξουσία δεν είναι προσωπικό τσιφλίκι. Ελπίζω να κατάλαβε έστω και τώρα πως η Ελλάδα εκτός από προτεκτοράτο μπορεί να λειτουργήσει και ως ανεξάρτητη χώρα με υποχρεώσεις αλλά και με δικαιώματα και κυρίως, με μια θέση όχι μόνο στην ιστορία του παρελθόντος αλλά και του παρόντος. Και ποιος ξέρει; και του μέλλοντος. Ακούς Αλέξη; Αλέξη ξεκόλλα μας!

Υ.Γ. 2 Και κάτι προς όλους τους νέους φορείς της εξουσίας: Αντί των εικόνων του πρόσφατου θριάμβου να έχουν στο μυαλό τους τις φιγούρες και τις εκφράσεις της απερχόμενης κυβέρνησης. Και να θυμούνται ότι η άσκηση της εξουσίας είναι πάντα προσωρινή και ότι υπουργός σημαίνει υπηρέτης.