Τρέμω στα αλήθεια. Τρέμω γιατί πλησιάζει πάλι η τρομερή επέτειος της γενιάς μου. Η επέτειος - επαιτεία της μνήμης, η επέτειος - εκβιασμός προς την Ιστορία που κοιτάζει από ψηλά μισογελώντας την εθνική μας "επιχείρηση". Την εθνική μας ψευδαίσθηση και το ιδεολογικό μας φαντασιακό, την μόνη βιομηχανία που ευδοκίμησε αδιατάρακτα σε όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης βολεύοντας ακριβοδίκαια τους πάντες: Αριστερούς, δεξιούς, αριστεροδεξιούληδες, ανανήψαντες χουντικούς, κατά φαντασίαν αντιστασιακούς κλπ. Με λίγα λόγια το όλον Πασόκ που κατά βάση καπηλεύτηκε τα γεγονότα και εξανδραπόδισε τα πρόσωπα με την συνεργασία της επαγγελματικής αριστεράς. (Ο Αλέξης, θαυμαστής του Τραμπ είναι το τελευταίο επεισόδιο μιας πολύ παλιάς ιστορίας).
Ήδη οι προειδοποιητικές βολές έχουν αρχίσει να ρίχνονται στο σύνηθες μέτωπο των Εξαρχείων και της Πατησίων ενώ ολιγόωρες καταλήψεις γίνονται από την προηγούμενη εβδομάδα στα πανεπιστήμια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Το πολυπαιγμένο, βαρετό έργο θα ξανανέβει λοιπόν με τους ίδιους κουρασμένους ηθοποιούς δηλαδή τις κομματικές, τις συνδικαλιστικές και τις φοιτητικές αντιπροσωπίες, την πορεία - πορνεία των επαγγελματιών της ιδεολογίας που στανικά πουλάνε μια κακοφορμισμένη πραμάτεια και τις σκιές κάποιων βολικών αθώων, τη πορεία την στεγνή από οποιοδήποτε συμβολισμό ή νόημα, με τον κόσμο κλεισμένο στα σπίτια του να περιμένει παθητικά το τελετουργικό καρναβάλι των καταστροφών και της δήωσης του κέντρου.
Μια "γιορτή" χωρίς πια γοητεία ή συγκίνηση, που το ψέμα και η εξαπάτηση στραγγαλίζουν τις όποιες αλήθειες. Το έπος της νεότητας μας που το καταντήσαμε συλλογική ντροπή και εύκολη προπαγάνδα στα χέρια των επιτήδειων. Δηλαδή όλων εκείνων που έστησαν σταδιοδρομίες στα συντρίμμια του Πολυτεχνείου.
Και σήμερα; Οι νεότεροι δικαιούχοι μιας στρεβλής κληρονομιάς απαντούν με ό τι επιχείρημα διαθέτουν στο μίζερο οπλοστάσιο τους: μίσος προς όλους και όλα, υποκουλτούρα της καταστροφής και βία. Βία πάνω από όλα. Αφού δεν υπάρχει μέλλον τουλάχιστον ας γλεντήσουμε το παρόν καίγοντας το.
Λυπάμαι που μέρος της αριστεράς μετέχει διπλοπρόσωπα σε αυτήν την εξακολουθητική υποκρισία και παραπλάνηση (ιδίως των νεότερων). Σκέφτομαι πως ιδανικός εορτασμός του Πολυτεχνείου θα ήταν απλά ... ο μη εορτασμός. Έτσι ώστε οι πάντες να σκεφτούμε λίγο εκτός της θεσμικής πεπετημένης. Χωρίς δεκάρικους και ετοιματζήδικες ευαισθησίες που μάλλον προσβάλλουν χωρίς να καταπραΰνουν. Χωρίς τον Βούτση με το πολυκαιρισμένο από την κατάχρηση στεφάνι του - προπαντός αυτό - και χωρίς τα εκτός τόπου, εκτός χρόνου και εκτός συγκυρίας αντιαμερικανικά συνθήματα. Αφού δεν μπορούμε να πούμε την αλήθεια, ας σωπάσουμε τουλάχιστον. Η κρίση και η παρακμή που ζούμε είναι η ακροτελεύτια πράξη ενός δράματος που φάνταζε εντελώς διαφορετικό εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη του 1973.
Όπως κάθε χρόνο, τέλος, θα κλείσουμε τα πανεπιστήμια επί δύο - τρεις μέρες για τον φόβο των Ιουδαίων και δεν θα κάνουμε μαθήματα πράγμα που αποτελεί την μεγαλύτερη προσβολή στην σημασία εκείνης της εξέγερσης και εκείνης της θυσίας. Αντί της συγκίνησης ή της ελπίδας ο φόβος, η αηδία και η κατάθλιψη. Μια κατάθλιψη που αυξάνει την γενικότερη κατάθλιψη των ημερών. Μακάρι πάντως να διαψευστώ, τουλάχιστον φέτος. Μακάρι το Πολυτεχνείο να γίνει αφετηρία για υγιή δράση κι όχι για νοσηρές αντιδράσεις. Μακάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου