Της Πανσελήνου

 

-Τί άλλο περίμενες μικρή μου αυθάδικη σελήνη, 

αλαζονική μου αγάπη, με τόσο φως, 

τί άλλο από το να κάψεις τον κόσμο; 
-Πώς ξέχασες τόσο γρήγορα όσα σου έμαθα 
ότι δηλαδή τα ψέματα στον έρωτα 
είναι πιο αληθινά από την όποια αλήθεια 
και πως δεν χωράει καμιά αποταμίευση 
στα αισθήματα, κανείς μικροϋπολογισμός, 
καμία ασφάλεια ζωής αλλά μόνο θανάτου;
Επειδή κάθε χωρισμός είναι θάνατος μικρός 
και κάθε έρωτας καίγεται στην φωτιά του
κι ούτε ισχύουν το δίκιο σου ή το δίκιο μου, 
το φταίω ή το φταις, οι ανόητες υπεκφυγές. 
Αφού έχεις φύγει. Αφού έχω φύγει... Αφού 
ήρθαμε για να φύγουμε. Και το ξέραμε. 
Όλα τα άλλα, οι εξηγήσεις κι οι δικαιολογίες 
τα με πόνεσες, σε πλήγωσα, με πρόδοσες, 
είναι φτηνά προκαλύμματα μικρή μου σελήνη 
και δεν μάς αξίζουν. Αλίμονο αν οι έρωτες 
κατέληγαν σε μικροαστικές ευτυχίες ή χαρές. 
Πόλεμος είναι η αγάπη, αγαπημένη, και σφαγή 
και σπάραγμα και δόσιμο και παρανάλωμα. 
Σαν μια Πανσέληνος που δύει ηρωικά, ενώ 
εμείς απελπισμένοι λάμπουμε στη πτώση μας!

Φωτογραφία : Λαμπρινή Μποβιάτσου

Ασημένιο Πύον, Τρόμος της Ηδονής

Τόσο κοντά μας απόψε το πρησμένο φεγγάρι που έτσι να απλώσεις το χέρι σου, μπορείς να χαϊδέψεις το αργυρό του κεφάλι. 
Η Πανσέληνος πάνω από την κατασκότεινη πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου. Το παμφανόεν όμμα της νυκτός φωτίζει εδώ όσα δεν πρέπει να συσκοτίζονται περισσότερο. Βλέπει τα πάντα με ψυχρό, απόμακρο χαμόγελο. Παρατηρεί τους θλιμμένους ίσκιους ερώτων που δεν άντεξαν, τους σκελετούς των πνιγμένων στους βυθούς της αγάπης, τα μικρά δράματα των τρωκτικών στα νύχια εκείνου του σαρκοβόρου που έχει το όνομα σου , εσένα την ίδια που είπες ένα βράδυ τη μεγάλη λέξη και το επόμενο την ξέχασες. 
Το μεγάλο της μάτι τα είδε όλα. Κυρίως είδε αυτά που θα γίνουν, τα όσα μας περιμένουν, εκεί μακριά, στο βάθος του δρόμου. Τόσος τρόμος για τους τρυφερούς που είναι αναγκασμένοι να σώσουν πάλι τον κόσμο.