Το Σύνδρομο Δαμανάκη*

στη Μίνα Χειμώνα

Επειδή με έχετε ζαλίσει με την ευπρέπεια και το politically correct. Με την καταλληλότητα ή την αξία του άλφα και του βήτα υπουργού. Και με τις άδικες επιθέσεις εναντίον των προφανώς αναλώσιμων και κουτοπόνηρων επιλογών ενός πρωθυπουργού υπό προθεσμίαν.

 Κι επειδή θύμωσα και από την αφέλεια (;) και από την καλοσύνη (!) ενίων νηφάλιων και υπεράνω. Ε, λοιπόν σάς λέω πως ο διανοούμενος, ο καλλιτέχνης, ο άνθρωπος του πολιτισμού πρέπει να είναι σταθερά απέναντι σε όποιο κομματικό κατεστημένο. Ιδιαίτερα τώρα. Και εξαιρετικά καχύποπτος για οποιαδήποτε κυβερνητική θέση.

Η Ελλάδα πωλείται σε τιμή ευκαιρίας. Αυτό είναι το ζοφερό αποτέλεσμα των μνημονίων. Ο σώζων εαυτόν δηλαδή σε αυτό το περιβάλλον της ανασφάλειας και της παραίτησης. Πωλείται επειγόντως το παρελθόν της σε τιμές ευτελισμένου  παρόντος με επώδυνη υποθήκη το μέλλον.

Επίσης φρονώ ότι ο πολιτισμός δεν είναι μια συσκευασία εν κενώ αλλά ζυμώνεται με την πολιτική συνθήκη. Αδιαλείπτως. Είναι πρώτα στάση και άποψη και μετά διαδικασία και πράξη. Πιο απλά αυτοί εδώ, οι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί, δεν διαθέτουν ούτε άποψη ούτε στάση. Ούτε για την παιδεία ούτε για τον πολιτισμό. Όλες οι κινήσεις τους είναι σπέκουλα και προπαγάνδα. Διεκπεραίωση και καιροσκοπισμός. Ένα κακό Πασόκ που ούτε σαν Πασόκ δεν πείθει. Επικοινωνακά κόλπα και διαστρεβλώσεις. Ουδείς τέλος είναι τόσο καθαρός για να πει εγώ είμαι έξω από αυτά τα τερτίπια, αφήστε με να κάνω το έργο μου! Υπουργός των Συριζανέλ σημαίνει απλά ομόσταυλος του Καμμένου και του Φλομπέρ. Του Σπίρτζη και του Καρανίκα. Και πρωτίστως επιλογή του Αλέξη. Του φιλαλήθη και πολυμαθούς. Που παίζει τα ρέστα του. 

Μετά το φριχτό θέατρο στο Μάτι ουδείς μπορεί να υποδύεται τον ανεύθυνο. Δεν μπορεί όλοι και όλα να συγχωρούνται σ' αυτό τον τόπο!

Αν το μόνο επιχείρημα αυτής εδώ της συμμορίας είναι ψηφίστε εμάς για να μην έλθουν οι άλλοι... ε, τότε οι άλλοι! Χίλιες φορές. Για να τούς πολεμήσουμε κι αυτούς. Και να τους ξεφτιλίσουμε, αν πρέπει. 

Όμως δεν θα δεχτώ ως ανεπίληπτες προσωπικότητες κάποιους στυγνούς καριερίστες οι οποίοι αλλιώς ξεκίνησαν και αλλού κατέληξαν. Πάντα επ' ωφελεία τους. Άλλοτε διευθυντές πολιτιστικών οργανισμών που χρεοκόπησαν, άλλοτε ευρωβουλευτές με παχυλούς μισθούς και επιδόματα, άλλοτε σύμβουλοι κάποιων φελλών τύπου Γερουλάνου και πάντα μα πάντα κοντά και δίπλα στην εξουσία. Ποτέ κόντρα, ποτέ κριτική. Το σύνδρομο Δαμανάκη στην νιοστή. Έτσι, πριν βιαστείτε να χειροκροτήσετε τους κατάλληλους μιας ακατάλληλης κυβέρνησης, σκεφτείτε εκείνους που στο τηλεφώνημα του Αλέξη είπαν Όχι. Και δεν νομιμοποίησαν με την παρουσία τους το κυβερνητικό καρναβάλι. Βλέπετε, και στην πολιτική και στον πολιτισμό τα δύσκολα Όχι έχουν σταθερά μεγαλύτερη αξία από τα υπουργικά Ναι. Εδώ ο τόπος βουλιάζει, ας φροντίσει ο καθένας για την αξιοπρέπεια του. Για την υστεροφημία του. Και στο τέλος είναι η ιστορία που, όπως θάλεγε κι ο Αντώνης Λιάκος, δεν σταματάει να μάς παρακολουθεί. Συνεννοηθήκαμε;

* Όπως λέμε το Σύνδρομο της Κίνας

Φωτογραφία: Μια εικόνα ζωής για ν' ανασάνουμε. Τριπόταμος, το χωριό του Κορνήλιου Καστοριάδη. Που αγαπούσε κι ο Κοσμάς Ψυχοπαίδης. Και που αρέσει και στον Φώτη Τερζάκη. Ή τον Κώστα Κουτσουρέλη. Μια και μιλάμε για διανοούμενους.

ΥΓ. Και για να ευθυμήσομεν ολίγον. Με αυτά που γράφω, πάλι δεν θα με κάνουν διευθυντή στην Εθνική Πινακοθήκη. Σνιφ!