Λίγο πριν το τέλος του καλοκαιριού. Δύο σύννεφα κρέμονται θεατρικά πάνω από τον ουρανό της Σύρου. Σαν Ακινητοποιημένα. Ένα θετικό κι ένα αρνητικό. Ένα αρσενικό κι ένα θηλυκό... Το αριστερό, πιο βαρύ και συμπαγές, πιο σκοτεινό είναι το άρρεν. Το δεξί, πιο φωτεινό και διάφανο, πιο γελαστό είναι το θήλυ. Ένα μελαχρινό κι ένα κατάξανθο... Και μια καρδούλα στη μέση. Ή, μήπως όχι;
Μοιάζουν να θέλουν να αγκαλιαστούν. Ή, μήπως χωρίζουν αμετάκλητα μετά από ένα παθιασμένο σμίξιμο; Μετά από ένα παρατεταμένο φιλί; Δύσκολο να πει κανείς.
Προσεγγίζονται άραγε ή χωρίζουν; Θα τελειωθεί σύντομα ο έρωτας στιβαρός κι ανάερος εκεί στα ύψη, με την σκηνοθεσία ενός συγκαταβατικού στη μεγαλοσύνη του, ήλιου ή θα απομακρυνθούν για πάντα το ένα από το άλλο; Θα ενωθούν εις συννεφένια σάρκα μιαν ή θα διαλυθούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, απλοί υδρατμοί από τον ιδρώτα μιας αγάπης που δεν υπάρχει πια; Δεν θα το μάθω ποτέ. Εξάλλου λίγη έχει σημασία. Ό τι μετράει είναι αυτή η αποθέωση του έρωτα στο πιο απόλυτο γαλάζιο. Όλα τα άλλα είναι για όσους αγνοούν πως όλα τελειώνουν για να ξαναρχίσουν πάλι. Αλλιώς. Επειδή η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ και επειδή η τρυφερότητα φτιάχνεται από ατσάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου