Όχι, ποτέ μη το κλίνεις αυτό το ρήμα με εύκολα χείλη. Ποτέ με τα κρύα χέρια του Αόριστου, ποτέ με τον παραλυτικό,τον απόμακρο Παρατατικό. Όσο άμαθος ή βιαστικός κι αν είσαι. "Σ ' αγάπησα" είναι μια κλίση που ακυρώνει έναν χρόνο, που φτηναίνει όποιον τη λέει και σκοτώνει όποιον την ακούει. Το Σ' αγαπούσα πάλι είναι το μαχαίρι των δειλών. Κόβει και χωρίς λάμα.
Πάντα μα πάντα θα το κλίνεις σαν μία λέξη. Το εγώ και το εσύ ενωμένα σαν σε αιώνια αγκαλιά . Σαγαπώ λοιπόν κι όχι σ ' αγαπώ. Γιατί να μπουν ανάμεσα μας διαστήματα και αποστάσεις; Σε τί χρησιμεύουν οι απόστροφοι και τα σημεία στίξης που ορίζουν το κενό ; Σε θέλω τόσο δίπλα μου ώστε να μας χωρίζει μόνο μια επιδερμίδα.
Ο γραφειοκράτης πάλι, ο δημόσιος υπάλληλος Παρακείμενος είναι εντελώς ακατάλληλος για να κλίνει τέτοιο ρήμα ενώ ανέκαθεν ο Υπερσυντέλικος μου έφερνε φόβο και μελαγχολία. Το παρελθόν, ένας βράχος να μας πλακώνει στο διηνεκές.
Με τον γελαστό Ενεστώτα λοιπόν κλίνεται το σαγαπώ. Κλίνεται και κρίνεται και μας κρίνει όλους. Μικρούς, μεγάλους. Τις αντοχές ή τις αδυναμίες μας. Τους παραλυτικούς μας φόβους. Τους παρατατικούς. Προπάντων αυτούς. Και ο Μέλλων, αυτόν που λένε στιγμιαίο οι ανόητοι, ας μην σε ξεγελάσει. Επειδή είναι εγωιστής και αλαζών. Επειδή δεν αγαπάει, απλώς υπόσχεται. Σαν τον τελευταίο πολιτικάντη. Όχι δεν αξίζει τέτοια τύχη, τέτοιο ρήμα. Όσο για τους συντελεσμένους δεν θέλω ούτε να το συζητάω. Ό, τι υπήρξε δεν γίνεται να παύει να υπάρχει.
Σε Ενεστώτα λοιπόν κλίνεται αυτό το ρήμα. Κα ακόμα καλύτερα με τον φωτεινόν εκείνο Μέλλοντα διαρκείας που σε παίρνει στα χέρια του μόνο και μόνο για να σε ανεβάσει ψηλά. Κι ας ζαλιστείς. Έτσι που σε κρατάει, δεν πέφτεις. Αφού δεν τελειώνουν στην αγάπη οι συντελεσμένοι χρόνοι αλλά μόνο στο συντακτικό. Αντίθετα, πολλαπλασιάζονται και συνεχίζουν σε άλλα επίπεδα, άλλες εγκλίσεις. Σε σκοτοδίνες ηδονής άφατης.
Και αν έγραψες ποτέ τον έρωτα με ο μικρόν, μικρό το κακό. Όσοι ξέρουν, καταλαβαίνουν πως το έκανες για να τον προστατεύσεις, τον μικρούλη θεό, από την ίδια του την αλαζονεία. Την μεγαλοστομία και την κομπορρημοσύνη. Όσο πιο ταπεινός, πιο ταπεινωμένος ο έρωτας, τόσο πιο μεγάλος. Μέλλων διαρκείας. Και διαρκείας!
Δεν υπάρχει ω μέγα χωρίς ο μικρά. Μάθε το. Και βέβαια ποτέ μην γράψεις την αγάπη με ήττα. Γίνε όσο πιο ανορθόγραφος γίνεται με την αγάπη σου και δεν θα σου βρει ούτε το παραμικρό λάθος η γραμματική της καρδιάς. Το συντακτικό των άναρχων, των άναρθρων αισθημάτων.
Όλο θα παίρνεις άριστα αγαπώντας.
ΥΓ. Και μην διαβάσεις ποτέ τον κόσμο του σήμερα με τα γράμματα του χτες. Αγάπα και το αύριο θα αρχίζει πάντα από το τώρα.
Επίλογος
"... Στον έρωτα ερωτευόμαστε την αδυναμία μας. Το ωχρό μας είδωλο στον καθρέφτη.
Δηλαδή τα μάτια του άλλου, που βλέπει, συνήθως, ό,τι δεν είμαστε. Και που βολεύεται έτσι γιατί κατ’ ουσίαν, αυτό που θέλει είναι να μην αποκαλυφθεί το προσωπικό, εσωτερικό του έλλειμμα. Ο έρωτας είναι το πιο πρόσφορο μέσο της εφηβείας για να γνωρίσει τον κόσμο και η πιο ανασφαλής επένδυση. Στον έρωτα δεν προσελκυόμαστε τόσο από ένα σώμα όσο από το
φάντασμά του. Γι' αυτό και είμαστε ικανοποιημένοι περισσότερο με τα μάτια κλειστά παρά ανοιχτά. Προδοσία, η τελευταία φάση του έρωτα.
Στην αγάπη όμως ξοδεύουν δύναμη ακόμη κι οι αδύναμοι. Οι αισθήσεις πληθύνονται σαν τους ιχθύες του Ευαγγελίου και οι τυφλοί αναβλέπουν, ενώ η ένδειά τους αποδεικνύεται πλούτος. Ο,τι πονάει είναι το ίδιο στο τέλος που γιατρεύει. Στην αγάπη, η δυσκολία γίνεται συνήθεια και η ομορφιά ηθική, δηλαδή τρόπος να ζούμε την καθημερινότητά μας ποιητικά. Άρα η αγάπη είναι ο κατ' εξοχήν εχθρός της σημερινής κοινωνίας της αγοράς και των αποστειρωμένων αισθημάτων. Είναι αυτός ο τρόπος που αντιβαίνει ολοκληρωτικά τον κυρίαρχο τρόπο. Οι άνθρωποι του σήμερα για να επιβιώσουν και για να θεωρούνται επιτυχημένοι οφείλουν να είναι σκληροί επαγγελματίες των αισθημάτων. Εξ ου και η τεράστια μοναξιά γύρω.
Έτσι, ο έρωτας εξισώνεται με το σεξ. Από απελπισία. Η κοινή παρουσία δύο σωμάτων είναι περιστασιακή και αδέξια. Αμέσως μετά θα ακολουθηθούν διαφορετικοί δρόμοι. Τι αστείο! Στην εποχή της ερωτικής υπερπροσφοράς και του εύκολα εξαγοράσιμου ερωτισμού ο έρωτας λείπει..."
Απόσπασμα από το κείμενο «Ο Έρωτας τον Σεπτέμβριο» από τον κατάλογο της ομαδικής έκθεσης «Το Σώμα. Ο Έρωτας» που εγκαινιάστηκε πέρσι 5 Δεκεμβρίου στην γκαλερί ena contemporary, πάροδος Βαλαωρίτου 9γ.
Συμμετείχαν : Μαρία Μαραγκουδάκη, Αλεξάνδρα Νάκου και Ντίνος Πετράτος.
Επιμέλεια : Μάνος Στεφανίδης.
Κείμενα του ομότιτλου καταλόγου Κική Δημουλά, Μάνος Στεφανίδης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου