Τρέφω άπειρο σεβασμό για αυτές τις σχεδόν άγριες γάτες, τις τόσο αυτόνομες αλλά και τόσο αγωνιστικές που επιβιώνουν μόνες όλο τον βαρύ Χειμώνα εδώ, στον άγριο βράχο του Αγίου Ρωμανού, για να απολαύσουν λίγη, ανθρώπινη φροντίδα το καλοκαίρι. Όπως αυτή εδώ, η επονομαζόμενη Μινέτ που την βρήκα κάτισχνη πριν λίγες μέρες, εξαντλημένη από πρόσφατη γέννα και σε θηλασμό ακόμη. Τρώει βουλιμικά ό τι της δώσουμε και πεινάει συνεχώς. Στην αρχή δεν πλησιαζόταν ούτε αυτή, ούτε η μητέρα της, η Τρικολίν, επίσης λεχώνα - αν θυμάστε από παλιότερα κείμενα - ούτε και δέχεται χάδια. Ούτε λόγος βέβαια για να μπει στο σπίτι. Έξω μόνον αισθάνεται ασφάλεια. Σιγά σιγά όμως ηρεμεί και αφήνεται... Δείχνει εκείνη την εμπιστοσύνη που συνήθως εκφράζουν τα ζώα αλλά όχι οι άνθρωποι. Όπως τώρα που κοιμάται στη μαξιλάρα πάνω στην οποία διαβάζω. Βλέπει, ελπίζω, όνειρα γεμάτα ζεστασιά και γατοκροκέτες. Χορτασμένα μωρά με βελούδινη γούνα και ρόδινες πατούσες. Τα γατάκια της. Τα οποία βέβαια δεν τα βλέπουμε γιατί είναι κρυμμένα κάπου στο κτήμα. Μέσα στα βάτα, τις αγριοσυκιές και τους βράχους. Τις πικροδάφνες και τα σχίνα.
Κι αν ποτέ εμφανιστούν, είναι πιο άγρια απ' τους γονείς τους. Πιο φοβισμένα, καλύτερα. Ο φόβος είναι η προστασία τους σ' έναν κόσμο που δεν είναι πλέον κατάλληλος για ελεύθερους, περήφανους γάτους. (Ας ήταν τουλάχιστον για τους ανάλογους ανθρώπους). Αληθινά παιδιά της άγριας ζούγκλας στα έξω χωριά της Τήνου! Μεγαλωμένα με φιδάκια και αρουραίους. Σαύρες και μεγάλα έντομα. Με το νερό της βροχής. Όποτε βρέχει.
Αυτά βέβαια τους αργόσυρτους μήνες του χειμώνα. Της μοναξιάς και των άδειων, παραθεριστικών σπιτιών. Της ανασφάλειας.Το καλοκαίρι τα πάντα αλλάζουν. Προς το πολυτελέστερο και το πιο χουζουρλίδικο. Οι αγριόγατες μας γίνονται λίγο ... δημόσιοι υπάλληλοι. Εξασφαλισμένοι ό τι κι αν γίνει! Ως το φθινόπωρο που θα ξαναρχίσει ο αμείλικτος αγώνας της επιβίωσης. Το τέλος της αυταπάτης που θα έλεγε και κάποιος ευφραδής νέος πολιτικός. Θα βγουν και φέτος νικήτριες; Κανείς δεν ξέρει. Το ίδιο όμως μήπως δεν συμβαίνει και με τους ανθρώπους;
ΥΓ. Μού θυμίζουν οι γάτες αυτές, τις γυναίκες των ναυτικών στην γειτονιά των παιδικών μου χρόνων, στα Ταμπούρια του Πειραιά. Έβλεπαν τον σύζυγο μια φορά στα δύο χρόνια και παραδόξως (!) έμεναν έγκυες. Εξωτερικά μακάρια πατριαρχία και στην ουσία στιβαρή μητριαρχία. Μού θυμίζουν επίσης την μάνα μου που μεγάλωνε μόνη της δύο αγόρια σφίγγοντας τα δόντια και αντικαθιστώντας τον πατέρα που ταξίδευε. Σε μας ο χειμώνας κρατούσε συμβολικά δώδεκα μήνες και το καλοκαιράκι μόνο λίγες μέρες, όσες έμενε ο μπαμπάς σπίτι ανάμεσα στο ένα μπάρκο και το άλλο. Τότε βέβαια ήταν σαν γιορτή.
Αλλά και στις γάτες της Τήνου υπάρχει πάντα ένας αρσενικός φευγάτος... Ο υπεύθυνος τόσων εγκυμοσυνών και αμέτρητων γατιών! Ένας επισκέπτης που εμφανίζεται αραιά και που για να κατοπτεύσει την περιοχή, να κλέψει κάτι και να την κοπανήσει. Στην δική μας περίπτωση λέγεται Κρις, είναι αρχοντικός, χαδιάρης και νωχελικός σαν σουλτάνος αλλά δεν τον εμπιστευόμαστε. Επειδή ξέρουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου