Εν φάει και όλεσσον

Πάνω φωτογραφία : 

Από το Πίσω Λιβάδι της Ηρακλειάς αγναντεύει κανείς τη Σχοινούσα, κάποιες ακατοίκητες βραχονησίδες και στο βάθος δεξιά την Αμοργό. Πλησιάζει το ηλιοβασίλεμα και η λαμπρότητα του φωτός είναι μοναδική. Η διαύγεια του είναι οξεία σαν διαμάντι. Η γλύκα του κόβει τα ήπατα και σε διαπερνά ως την καρδιά. Σαν βέλος του γιού της Αφροδίτης. Εδώ η φυσική γίνεται μεταφυσική. Εν δε φάει και όλεσσον.

Νομίζω πως οι μικρές Κυκλάδες είναι ένα τοπίο συμπαντικό. Γύρω από την ιερή Δήλο, την γενέτειρα του θεού του ηλιακού φωτός και την Ρήνεια, γενέτειρα της θεάς του σεληνόφωτος, δημιουργείται ένα σύμπλεγμα βραχονησίδων μοναδικής ενέργειας και άγριας ομορφιάς.   Ίσως φταίει η γειτνίαση με τον εξόχου κάλλους και συμμετρίας 38ο παράλληλο, ίσως φταίει ότι εδώ ζουν άνθρωποι από τις απαρχές του πολιτισμού παράγοντας μοναδικό πολιτισμό.

Τα ονόματα είναι εν πολλοίς προελληνικά π.χ Αμοργός. Όπως εξ άλλου συμβαίνει και με τα  Αλικαρνασσός, Τέλενδος, Ίμβρος, Τένεδος, Ιαλυσός, Κύθνος, Κύθηρα, Τυμφρηστός, Αρδηττός κλπ.

Κάτω φωτογραφία : 

Από την κορυφή του λόφου του Αγίου Γεωργίου αγναντεύω την κορυφή του Ζα απέναντι στην Νάξο. Το πέτρινο μονοπάτι οδηγεί στο μοναδικό λιμάνι ενός νησιού - παραρτήματος της Χοζοβιώτισσας από την Αμοργό. Αμοργιανοί εγκαταστάθηκαν εδώ μετά την Επανάσταση ως δουλοπάροικοι της Μονής. Αφού το ξερονήσι ανήκε σε αυτήν. Ο δρόμος είναι γεμάτος θυμάρι που φτάνει σε μέγεθος ακόμη και μικρού δέντρου και "παράγει" σύμφωνα με τις μετρήσεις του Δημόκριτου το καλύτερο μέλι πανελλαδικά. 93% καθαρότητα! 

Οι ντόπιοι κουβαλάνε μυστικά, στις τσέπες τους, σε μικρά κουτάκια, βασίλισσες από τη Λάρισα ή τη Σπάρτη με τον Σκοπελίτη, τον ήρωα της άγονης γραμμής, για να ενισχύσουν το δυναμικό του νησιού τους. Η διαδικασία αυτή είναι επίσημως απαγορευμένη. Βλέπετε, οι βασίλισσες είναι ελάχιστες και πολύτιμες ενώ οι κηφήνες πολλοί και άχρηστοι. Σαν αρσενικό δεν αισθάνομαι και πολύ υπερήφανος. Ο πολιτισμός αυτών των εντόμων υπερτερεί του ανθρώπινου ισχυρίζεται ο ξάδερφος μου Δημήτρης Στεφανίδης, παθιασμένος μελισσοκόμος που παράγει μέχρι και 2 τόνους θυμαρίσιο μέλι! Ανάλογα τη χρονιά.

Πέρσι όμως δεν έβρεξε και οι μέλισσες τράφηκαν με το μέλι τους το ίδιο. Το γεγονός αυτό τις έκανε μελαγχολικές και νευρικές.

Από μια περίεργη σύμπτωση και τα έλλογα όντα αυτού του τόπου είναι εξ ίσου μελαγχολικά και δύσθυμα αυτό το μελαγχολικό και περίεργο καλοκαίρι των πυρκαγιών που έχουν γίνει τραγικό καθεστώς... Ετήσια κανονικότητα! Χωρίς να ξεβολεύουν από την αυγουστιάτικη ραστώνη τους όσους έχουν κάνει, χρόνια τώρα, τον Αύγουστο μήνα της απάθειας και του κρατικού χαλαρώματος. Με τα μελτέμια όμως να μην διακόπτουν καθόλου. Και όλη αυτή η ομορφιά να βρίσκεται υπό διαρκή απειλή. Η φωταύγεια, ο άνεμος και η φωτιά. Εν φάει και όλεσσον κανονικά.