Τα πράγματα της τέχνης μοιάζουν μερικές φορές τόσο πολύ. Αναφέρομαι στον Αμερικανό ζωγράφο Grand Wood ( 1892 - 1942 ) ο οποίος είναι πολύ γνωστός από τον πίνακα του American Gothic με τον γοητευτικό αναχρονισμό της ναΐφ αισθητικής του. Βρίσκω αυτό το έργο που αναρτώ εδώ εξίσου ενδιαφέρον. Λέγεται Parsons Weem' Fable, αναφέρεται σε ένα επεισόδιο της παιδικής ηλικίας του Τζορτζ Ουάσιγκτον και εξαίρει τα ιδεώδη της ηθικότητας, της συνέπειας και βέβαια της φιλοπατρίας. Ο καλλιτέχνης υπεραμύνεται - και εδώ - της αμερικανικής παράδοσης απέναντι στον εισαγόμενο διεθνιστικό μοντερνισμό που τον θεωρεί απειλή.
Ο Wood, ο πιο εθνικοκεντρικός ζωγράφος των ΗΠΑ, εκπρόσωπος της δικής τους γενιάς του'30, μοιάζει αισθητικής και ιδεολογικά αρκετά με τους αντίστοιχους δικούς μας. Τον Εγγονόπουλο, τον Βασιλείου, τον Τσαρούχη, τον Διαμαντόπουλο, τον Αστεριάδη.
Το ενδιαφέρον σ' αυτόν δεν είναι μόνο ότι εμπνέεται από την επίσημη ή την μυθολογημένη ιστορία ως regional artist αλλά συγχρόνως ότι δημιουργεί εν προκειμένω φόρμα αξιοποιώντας την παράδοση. Φόρμα! Σαν τον Χαλεπά.
Εν προκειμένω στον πίνακα εικονογραφείται ένα επεισόδιο απ'την ζωή του μικρού Ουάσιγκτον - που όμως αποδίδεται ως ενήλικας - ενώ δεξιά εμφανίζεται ο ίδιος ο ζωγράφος ως σοφός αφηγητής! Ενδιάμεσα το ανεβασμένο ριντώ του Μπαρόκ επιτείνει την θεατρικότητα της σκηνής οργανώνοντας ανάλογα την αφήγηση.
Θεωρώ τον ζωγράφο αυτόν σημαντικότερο του Πόλλοκ όπως θεωρώ τον Διαμαντόπουλο σημαντικότερο του Τσαρούχη. Μεγάλη τέχνη χωρίς την ζωοποιό παρουσία του Μύθου και χωρίς ιδέες που να ξεβολεύουν, δεν υπάρχει! Καλημέρα σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου