ΗΘΟΠΟΙΟΙ

 Στον Άγγελο Παπαδημητρίου 

Τι ανοχύρωτα, τι κουρσεμένα, τι πονεμένα

 και τι απροστάτευτα πλάσματα οι ηθοποιοί! 

Αυτοί που νικάνε κάθε βράδυ τον χρόνο

και που κολυμπάνε ανάποδα στα κύματα του, 

γίνονται μετά τα πρώτα του θύματα 

όταν αφαιρεθούν οι πούδρες κι οι περούκες, 

οι μάσκες, τα φτερά και οι πομάδες

κι όταν βρεθούν στο δρόμο, οι θεατρίνοι,

αγνώριστοι και κάπως φοβισμένοι 

από την τρέλα και τον θόρυβο του έξω κόσμου, τα αδηφάγα βλέμματα του πλήθους. 

Α, οι ηθοποιοί στη σκηνή ανασταίνονται 

για να πεθάνουν μόνοι τους στα παρασκήνια. 

Δεν υπάρχουν μακριά από τις κουΐντες, 

κανείς δεν τους αγαπάει όταν γδυθούνε 

το κοστούμι του Αμλέτου. Αφού καμιά Ελένη ή Οφηλία δεν τους οφείλει τίποτε πλέον. 

Τι ανοχύρωτα, τι πονεμένα πλάσματα είναι 

οι θεατρίνοι ! Σαν τον Χριστό πληρώνουνε 

τις αμαρτίες των άλλων. Σαν τον Χριστό 

σταυρώνονται νομίζοντας πως έγιναν θεοί 

και κάνουν θαύματα, έστω, για λίγην ώρα...

(Το κείμενο, ξανακοιταγμένο, είναι παλιότερο αλλά παράξενα επίκαιρο σήμερα λόγω καραντίνας. Επειδή με τον εγκλεισμό, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον καλλιτέχνη, υποφέρει πιο οδυνηρά ο ηθοποιός. Μακριά απ'το κοινό του και το άλλοθι των ρόλων. Μόνος, χωρίς την ευεργεσία της προσωπίδας και των κοθόρνων. Χωρίς ύψος! 

Θυμάμαι τη μελαγχολία του γερασμένου πια, αρρωστοφοβικού Τάκη Χορν μακριά από τις κουίντες. Αποκλεισμένου στο σπίτι του απέναντι από το προεδρικό Μέγαρο, στην οδό Γεωργίου Β. Αυτό που τελικά και τον σκότωσε. 

Επίσης το κείμενο μ' ενδιαφέρει ξανά γιατί τελειώνει με την  παρομοίωση του ηθοποιού ως Χριστού που πληρώνει άλλων τις αμαρτίες. Λίγο πριν θύμωσα εδώ στο φ. μπ. με κάποιους ζηλωτές που θεωρούν τα θρησκευτικά σύμβολα - κλειδιά ανέκαθεν σε κάθε μορφή τέχνης, είτε θρησκευτικής είτε κοσμικής, είτε sacrum, είτε profanum - ως μικροαστική ιδιοκτησία των και απαγορεύουν τη χρήση τους σε τρίτους, βλάσφημους. Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί!)