Ποιός θρηνούσε όλο το βράδυ
στων δέντρων τα φυλλώματα;
Είναι ο αψύς αέρας της Άνοιξης.
Κλαίει για όσα έγιναν, κλαίει
για αυτά που δεν θα γίνουν.
Με θρήνους σβήνει η ζωή,
με γόους γεννιέται πάλι.
Είναι οξύς ο αέρας της Άνοιξης,
τα φύλλα διαπερνά, ξυπνάει
την παγωμένη γη, τα σερπετά,
τα πνεύματα που άντεξαν
έναν ακόμη χρόνο. Ο πάγος
γίνεται νεροσυρμή και τρέχει.
Τον κυνηγάει ο κοπετός
όσων παλεύουνε να γεννηθούν.
Δεν είναι εύκολη εποχή
η Άνοιξη. Ποτέ δεν ήταν ...
Ο δριμύς της αέρας τιμωρεί
όσους με θάνατο βολεύονται
ή, με της ζωής την νάρκη.
Κάποιοι φοβούνται να μεγαλώσουν,
κάποιοι αποφασίζουν να γεράσουν.
Κι είναι τότε που η Άνοιξη
με στήθια υψωμένα, εκδικείται.
Φωτογραφία: Λεπτομέρεια της αριστερής παραστάδας από την Πύλη της Κόλασης του Rodin, Cantor Museum, Stanford, California. Ένα ερωτικό ζευγάρι σε απελπισία. Όπως ο Paolo και η Francesca da Rimini.Ο γλύπτης δούλευε αυτό το έργο - αφιέρωμα στην γοτθική παράδοση, το opus magnum του, από το 1880 ως τον θάνατο του, το 1917. Δεν είναι τυχαίο ότι εμπνέεται από τον Δάντη και την "Θεία Κωμωδία" όπως εξάλλου και όλοι οι Προραφαηλίτες, και ιδιαίτερα ο Rossetti, απ'την Vita Nuova.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου