Δερματοστιξία ή, Ευφρόσυνη Απελπισία
"...Είναι παράξενο το πως και το πόσο μάς κρατούν ζωντανούς οι πεθαμένοι έρωτες. Η ενεργή τους ανάμνηση. Όπως εξάλλου μάς συντροφεύουν σταθερά οι αγαπημένοι νεκροί. Και παρηγορητικά. Σε κάθε βήμα..."
Ευχαριστώ πολύ για τις γλυκύτατες, χριστουγεννιάτικες ευχές σας. Του Αγίου Μανώλη, γαρ, σήμερα! Η ονομαστική μου εορτή. Εμμανουήλ, ό εστί μεθερμηνευόμενον μεθ' ημών ο Θεός, Μανουήλης (ή, Μανούλης για τις μερακλούδες), Μανώλης (ή, Μανόλης κατά Τριανταφυλλίδη), τελικό Μάνος. Ως αντίδωρο ιδού δύο εικόνες που έχουν μιαν αδιόρατα τρυφερή σχέση.Επειδή σε αμφότερες καταδεικνύεται πόσο σπαραχτικά εφήμερο είναι το γέλιο, τα χαμόγελα (εύκολα ή δύσκολα) η ευτυχία των ανθρώπων:
Στην πρώτη φωτογραφία μία αυτοβιογραφική σύνθεση του Κυριάκου Κατζουράκη, του πρόσφατα παραιτηθέντος ζωγράφου από το Δ.Σ του Μουσείου της Ακρόπολης μ' ένα εξαιρετικό κείμενο διαμαρτυρίας. Ο πίνακας ανήκει στην ενότητα "Ξαναβρίσκοντας τη Γκουέρνικα" που εκτέθηκε πρόπερσι στην Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας και μετά στον εκθεσιακό χώρο του ΜΙΕΤ σε δική μου επιμέλεια...
Εν προκειμένω η σχολική χορωδία καλαντίζει αμέριμνη γελώντας λίγο μετά τον Εμφύλιο με τον ζωγράφο, τότε ευτυχισμένο παιδί, εν χρω κεκαρμένο. Και την αντηλιά στα μάτια... Σκιές τώρα μιας πρόσκαιρης, αναίτιας πια, ευτυχίας.
Η παλιά φωτογραφία - μνήμη καθιστάμενη εδώ, μετά από χρόνια, ζωγραφική, υπερβαίνει το συναισθηματικό υπέρ του αισθητικού. Έτσι το συγκεκριμένο, προσωπικό ντοκουμέντο γίνεται τώρα διαχρονικό σύμβολο της χαμένης αθωότητας όλων.
Στην δεύτερη φωτογραφία, σαφώς πιο ανώδυνη, τρεις σωματοφύλακες, οι καλοί μου φίλοι ο Άγγελος Παπαδημητρίου, ο Γιώργος Αριστηνός και ο Νάσος Βαγενάς πριν πέντε χρόνια παραστέκουν χαμογελώντας παρηγορητικά στη γιορτή μου, ανήμερα Χριστούγεννα. Με τη Βερονίκ τότε σε ρόλο Ντ'Αρτανιάν. Το τόσο μακρινό πια 2015.
Πόσο έχουν αλλάξει πολλά ή και όλα φέτος. Πόσο πιο μοναχικοί έχουμε γίνει όλοι μας είτε είμαστε μόνοι είτε όχι. Τελικά ό,τι κάνουμε κι ό,τι λέμε, είναι σπουδές - χαρακιές στο σώμα του χρόνου. Δηλαδή στο δέρμα μας το ίδιο...Δερματοστιξία.
Γιατί γιορτάζουμε, τελικά, οι άνθρωποι; Τί γιορτάζουμε; Από τί νομίζουμε ότι ξεφεύγουμε γιορτάζοντας; Ίσως από την αδυναμία μας να είμαστε αληθινά - δηλαδή συνεχώς - ευτυχισμένοι. Σαν να είναι η ευτυχία μια κατάσταση που δεν αξίζουμε, που δεν δικαιούμαστε. Και η γιορτή - διασκέδαση ένα υποκατάστατο ευτυχίας. Οι άλλοι το άλλοθι μας. Αφού δεν αντέχουμε το "εμείς".
Κι ο εγκλεισμός μια οδυνηρή υποχρέωση ώστε να βρεθούμε μόνοι, κατάμονοι με τον εαυτό μας. Το πιο δύσκολο. Εκείνο τον εαυτό μας που κρύβουμε μέσα σε παρέες, συνάφειες του κόσμου, γιορτές και πανηγύρια...
Άρα κατά βάθος γιορτάζουμε το πένθος μας. Αποκλειστικά. Με ευφρόσυνη απελπισία.
ΥΓ. Έτη πολλά και ηγιασμένα παρά Κυρίω ευχόμεθα! Υπέρ πάντων και πασών. Όθεν ευτυχείτε έως της επανόδου της ομαλότητος. Που θα είναι - η ομαλότης - αρκετά...ανώμαλος. Επίσης ζητούμε συγγνώμην από τους αιτούντας την φιλίαν μας επειδή δεν δυνάμεθα να τούς εγγράψομεν, έχοντες ήδη συμπληρώσει τον αριθμόν του Εωσφόρου, το 666, (εννοώ ότι έχω φτάσει στους 5000 φίλους).
Όμως ο τοίχος μας παραμένει ανοικτός εις πάντα ενδιαφερόμενον και αι γραφαί μας τυγχάνουσιν κοιναί και δημόσιαι. Επίσης υπάρχει και το manosstefanidis.blogspot (αχρείαστο να 'ναι!) δια τους εξ ημών μερακλήδες.
Τέλος το είχα απωθημένο να κολυμπήσω χριστουγεννιάτικα. Ώρα δέκα το πρωί στην παραλία του Παλαιού Φαλήρου. Η αρμόδια φωτογραφία για τους δύσπιστους θωμάδες. Έρρωσθε φίλτατοι! Αγάπη μόνον κι αν αντέχετε φιλιά με αγκαλιές παράνομες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου