(Στον Χρήστο Γεωργούδακη και τον Αντρέα Πατράκη* με ευχαριστίες για την χτεσινή βραδιά)
Θα πάρω στράτα και στρατί
και δρόμο χιονισμένο
μήπως και κάποτε σε βρω
φάτνη των Χριστουγέννω!
Παπάδες δεν θα κάθονται
κι ούτε αρχόντων κώλοι
μόνο φτωχοί και ταπεινοί,
εργάτες και βουκόλοι.
Εκεί θα βρω την ζεστασιά,
στα ζώα την ευλογία,
θ' αφήσω έξω οριστικά
τ' ανθρώπινα θηρία
Κόντρα ρεφραίν:
Ο Χριστούλης μες τη φάτνη
κατουρούσε τα σανά του
Ωσαννά Του!
Κι όμως, έφτασε η ώρα
δήθεν μάγοι με τα δώρα
- άρματα δρεπανηφόρα -
δήθεν άγγελοι με γέλια
και φραγγέλια.
Ο Χριστούλης στ' όνειρο του
βλέπει τώρα τον Σταυρό Του.
Σε καλό του!
* Ο ζωγράφος Αντρέας Πατράκης έπαιξε χτες στη γιορτή του Χρήστου εξαιρετικό μπουζούκι και τραγουδήσαμε ρεμπέτικα. Σκέφτομαι πως στη μουσική αυτή πρώτα γεννιόταν η βαθιά ανάγκη κι έπειτα ως αδήριτη συνέπεια της το τραγούδι. Εξ ου και το απέριττο, το άμεσο του στοιχείο.
Αντίθετα δηλαδή από ό τι συμβαίνει σήμερα. Όπου το τραγούδι προηγείται μίας, συνήθως προκατασκευασμένης, ανάγκης.
Ζωγραφική σχετική του Γιάννη Τσαρούχη που διέσωσε ο Νίκος Γιώργος Παπουτσίδης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου