Όχι άλλο (τέτοιον) Αύγουστο!

(Πρωθυπουργοί στο ράφι)

...Η φωτιά στην ορεινή Γορτυνία πριν μία εβδομάδα στέλνει αγωνιστικούς χαιρετισμούς στη φωτιά στα Βίλια...

Ενώ προσεγγίζουμε πλέον την 21η Αυγούστου μιας ακόμη δυσοίωνης χρονιάς, με τις οιμωγές ακόμη των καμμένων ανθρώπων στ' αυτιά μας, σκέφτομαι πόσους αχρείαστους, άχρηστους, εξωφλημένους πρωθυπουργούς έχουμε ήδη στο ράφι. Αλλά και πόσοι ακόμη θα τους ακολουθήσουν με μαθηματική ακρίβεια, σύντομα. Οι ίδιοι βέβαια δεν το ξέρουν, καμώνονται τους αιώνιους αλλά στο βάθος του μυαλού τους αναγνωρίζουν πόσο αναλώσιμοι είναι. 

Παρότι είναι νέοι και αισθάνονται δυνατοί, εν τούτοις ο κόσμος τούς ξεφορτώθηκε με ανακούφιση και είναι για αυτόν τον κόσμο πια σαν να μην υπάρχουν. Μέχρι προχθές άστραφταν και βροντούσαν μέσα στο χάλκινο αντηχείο της εξουσίας τους, τρομεροί εμπρός στον καθρέφτη ή τους λακέδες τους. Αυτή δηλαδή την παρασιτική τάξη που ζει γύρω, από, επί, υπό και δια της εξουσίας ως σαρξ εκ της σαρκός της.

 Και σήμερα; Σήμερα μελαγχολούν από το ύψος του ραφιού που βρίσκονται, όμοια άχρηστοι όπως και η πολυπληθής φρουρά που η πολιτεία τούς εξασφάλισε για να μην πάθουν τίποτα (!) και η οποία - φρουρά - φρουρεί κατά βάθος το τίποτα. Το κενό.

Θυμάστε τα ονόματα τους; Ο Κωστάκης και η πολύτιμη σαν χρησμός της Κασσάνδρας σιωπή του, ο Γιωργάκης με τον φασαριόζικο κοσμοπολιτισμό και την ανεπίληπτη ασημαντότητα του, ο Αντωνάκης με τον παλαιοντολογικό μεγαλοϊδεατισμό αλλά και την εντελώς σύγχρονη τσογλανοσύνη του. Όλοι εκεί, στο ράφι που τους τοποθέτησε η πατρίς, να περιμένουν και τους καινούργιους που καταφθάνουν οσονούπω. Ο Αλεξάκης, ο κουτοπόνηρος και αμαθής, ένας Γκαστόνε που όμως η τύχη του τελείωσε ή ο Κυριάκος που, ευτυχής ακόμη αλλά όχι πια αθώος, ούτε καν φαντάζεται τι τού επιφυλάσσει η μοίρα. Ο φετινός Αύγουστος έχει πολύ κόστος.

 Όλοι τους κουβαλάνε πάντως με σοβαρότητα τα βαρέα αλλά και άκρως ανθυγιεινά επώνυμα τους, ασχέτως του αν τα κατάντησαν κατηγορίας πτερού. (Φτεράααα που έλεγε και κάποια παλιά περσόνα της πόλης).

Αλλά κι άλλοι, οι δευτερότριτοι , οι Αδώνηδες, οι Βενιζέλοι, οι Πατούληδες που πάτωσαν, οι Φώφες, οι μούφες, οι Δούρες, οι γαϊδούρες... Όλα εδώ πληρώνονται.

 Αφού για όλους και για όλες σήμαναν ήδη τα σήμαντρα του τέλους. Ασχέτως του αν δεν θέλουν να το παραδεχτούν μέσα στην προπέτεια, την ευήθεια ή το κτηνώδες φαγοπότι τους. Είναι ήδη εκτός πλάνου!

 Μαζί με την τάξη που ανέδειξαν και τους ανέδειξε. Πού είναι τώρα η δυναστεία Λαμπράκη, η δυναστεία Κόκκαλη, η δυναστεία Ψυχάρη, η δυναστεία Μπόμπολα, η δυναστεία Λιακουνάκου, η δυναστεία Βγενόπουλου, η δυναστεία Λαυρεντιάδη; 

Νέες δυναστείες έχουν, βέβαια, πάρει τη θέση τους, οι εκάστοτε πρωθυπουργοί υπηρεσίας κάνουν τις διακοπές τους είτε στο φτωχικό ενός εφοπλιστή, είτε σε ένα από τα πάμπολλα (φτωχικά) σπίτια που διαθέτουν, ενώ ο καύσωνας επανέρχεται για να κατακαύσει ό τι απέμεινε. Εκεί, στα "φτωχικά" δηλαδή που ανέφερα, κλείνονται νέες δουλειές, δοκιμάζονται νέες συμμαχίες, νέες λυκοφιλίες, η αστική τάξη της χώρας ποτέ δεν πεθαίνει - επειδή ίσως ποτέ δεν υπήρξε αρκούντως αστική - αλλά πάντως το ράφι, αμείλικτο σαν Ερινύα, περιμένει τους πάντες. Δικαιοσύνη!

Λευτέρης Μιαούλης: Ασκήσεις λιτότητας με θέμα το λευκό και φόντο το Αιγαίο

Θυμάμαι με ντροπή τι έγινε μετά το Μάτι, το 2018 : Κι ενώ κανείς αξιοπρεπής άνθρωπος δεν θα άνοιγε το σπίτι του για να φιλοξενήσει ειδικά εκείνο τον πρωθυπουργό, ειδικά σε τέτοια, μαύρη εποχή... Τελικά βρέθηκε κάποιος φιλόξενος!  Βλέπετε ότι πάντα υπάρχουν άνθρωποι για όλες τις εποχές... Εκατό αστυνομικοί, διαβάζαμε έκπληκτοι, φυλάγανε τη περίεργη, ανθυγιεινή συντροφιά ενός παλαιοσταλινικού κι ενός νεόπλουτου, ενός κομμουνιστή κι ενός καπιταλιστή αλλά ... χαμένος κόπος. 

Κανείς πια δεν ασχολείται με τον Αλέξη, ούτε με τις επιτυχίες του, ούτε με τον συρφετό που είχε γύρω του. Ούτε με τα κόλπα, τις άλλες του επικοινωνιακές μαγκιές, τους ανασχηματισμούς, τις παράτες και τις λοιπές πατάτες... Τώρα νέος θίασος επί σκηνής. Μόνο που εκείνη η χαμένη ευκαιρία δεν πρέπει να ξεχαστεί.

Επειδή, φευ, κανείς από τους Έλληνες πρωθυπουργούς δεν μαθαίνει ποτέ, τίποτε από τον προηγούμενο του. Ποτέ. Το δράμα του τόπου. Η Ιστορία στα αζήτητα; Ε, όχι!

Όλοι εμείς, πάλι, οι υπόλοιποι σφίγγουμε τα δόντια, σιωπηλοί και θυμωμένοι περιμένοντας. Όχι μόνο τις κάλπες αλλά την κάθε επόμενη στιγμή ώστε να είμαστε έτοιμοι. Ενώ στο βάθος του πεδίου οι άγγελοι της ιστορίας ξεσκονίζουν μια καινούργια θέση στα ράφια της...

Ο βοριάς πλέκει σύννεφα ανάμεσα Τήνο, Αντίπαρο και Σύρο.

ΥΓ. Ξέχασα τον Σημίτη! Όχι εγώ, η Ιστορία. Ως προς τα νέα τζάκια τώρα, θα τους συμβούλευα να κάνουν μια βόλτα στο νεκροταφείο του προαστείου τους. Αν δεν καταθλιβούν, θα περάσουν πολύ ωραία! Την περασμένη Κυριακή, στο ευαγγέλιο που άκουσα στο Μουντάδο της Τήνου,: Ευκοπώτερον εστί κάμηλος δια τριμαλιάς ραφίδος εισελθείν ή πλούσιος εις την βασιλείαν των ουρανών. Εγώ το λέω ταμπουριώτικα. Πλούσιοι, είσαστε κιτς!