Διέξοδα ανέξοδα και άδοξα αδιέξοδα
Από την έκθεση - παρέμβαση του Θόδωρου Παπαγιάννη στο Μουσείο της Φιλοσοφικής Σχολής, Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου.
Θέλω να αναφερθώ σε δύο περιπτώσεις όπου αντίστοιχα αν υπάρχει καλή θέληση και συνεργασία ατόμων και κράτους μπορούν να επιτευχθούν θαύματα ή, αντίθετα να συρθεί σε περιπέτειες ο τόπος:
1. Οφείλω να δηλώσω εξ αρχής πώς δεν έχω τίποτα ούτε με τους χορηγούς ούτε με τις χορηγίες, απεναντίας. Όμως εξίσου δεν θέλω ιδιώτες να καθορίζουν κατά τα ίδια συμφέροντα την επίσημη κυβερνητική πολιτική. Είτε στον πολιτισμό είτε στην παιδεία. Πήγα ξανά στην Νέα Εθνική Πινακοθήκη για να παγιώσω την άποψη μου ως προς το εγχείρημα. Δυστυχώς το παλιό κτίριο παραμένει αντιλειτουργικό, με κακό φωτισμό και ακόμη πιο κακοστημένα τα έργα. Παρά την δαψιλή χορηγία του ιδρύματος Νιάρχος η Πινακοθήκη αποπνέει γεροντίλα και επαρχιωτισμό. Ακόμη χειρότερα άγνοια ή διαστρέβλωση της ιστορίας της νεοελληνικής τέχνης. Η αρχιτεκτονική παρέμβαση, εντυπωσιακή και πανάκριβη, αλλά, πολύ φοβούμαι, ατελέσφορη. Ένα γυάλινο σκάφανδρο σαν την πυραμίδα του Πέι στο Λούβρο που φορέθηκε στο παλιό κτίσμα. Με μία εντυπωσιακή, εξωτερική κλίμακα που θυμίζει την ανάλογη στο μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς του Ανδρέα Κούρκουλα και της Μαρίας Κοκκίνου... Μία προσθήκη που λίγο πάντως βοηθάει και απλώς λάμπει καταφώτη τη νύχτα. Προσωπικά αμφισβητώ εκείνη την αρχιτεκτονική που υπάρχει μόνο το βράδυ, με κτίρια υφίστανται μόνο όταν μπουν στην πρίζα. Όπως η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση για παράδειγμα. Θα μου πείτε βέβαια πως φτιάχτηκε ένας ακόμα όροφος ο τρίτος. Επ' αυτού δυστυχώς πρέπει να επανέλθω.
Αντίθετα εντυπωσιάστηκα από τη Νέα Πτέρυγα στο δεύτερο κτίριο η οποία φιλοξενεί τα έργα από το Λούβρο. Άψογη παρουσίαση, θεατρικοί φωτισμοί, γοητευτικό περιβάλλον με έργα του Γκρέκο, του Νταβίντ, του Ντελακρουά, αληθινά ένας εκθεσιακός χώρος που τον συναντά κανείς στα καλύτερα μουσεία του κόσμου. Βέβαια αυτόν τον χώρο τον σχεδίασαν και τον έστησαν ειδικοί από τη Γαλλία. Τι κρίμα πού οι Έλληνες συνάδελφοί τους δεν τους μιμούνται.
Και σε μία άκρη ψηλά το όνομα του χορηγού "Αίθουσα Αντωνίου Κομνηνού". Πρόκειται για έναν ευπατρίδη συλλέκτη ο οποίος χρόνια τώρα και κυρίως αθόρυβα, βοηθάει το έργο της Εθνικής Πινακοθήκης συνεχίζοντας τη μεγάλη παράδοση των εθνικών ευεργετών. Respect.
2. Θεωρώ την ενιαύσια μόδα των καταλήψεων σαν την χαίνουσα πληγή της παιδείας μας. Ιδιαίτερα στην κόβιντ εποχή. Μίαν εγκληματική σπατάλη χρόνου, υλικών υποδομών και πνευματικών ευκαιριών. Όμως τα προβλήματα και οι ελλείψεις που υπάρχουν στην εκπαίδευση, ενώ βρισκόμαστε ήδη στη μέση του σχολικού έτους, είναι μεγάλες. Η υπουργός παιδείας διακηρύσσει πως στα υπό κατάληψη σχολεία - που είναι πια μερικές εκατοντάδες σε όλη τη χώρα - θα γίνεται ηλεκτρονική εκπαίδευση. Ορθό μέτρο. Πώς όμως; Με τηλε εκπαίδευση από τα σπίτια των καθηγητών αφού τα σχολεία τα έχουν αποκλείσει δύο τρία καλόπαιδα; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Επίσης στα περισσότερα από αυτά, δεν λειτουργεί γουέμπ δίκτυο για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση λόγω κόβιντ! Άρα τεράστια αποτυχία του επίσημου κράτους. Με δεδομένη την δεδομένα αρνητική στάση των ολμέδων η κατάσταση εκτραχύνεται. Και για αυτό δεν φταίει η κ. Κεραμέως. Ο συγκεκριμένος συνδικαλισμός είναι η άλλη πληγή της παιδείας.
Σήμερα, Πέμπτη, θα γίνει πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο όπως έγινε και χθες και θα γίνει και αύριο με κύριο θέμα την αστυνομία στα πανεπιστήμια. Άρχισαν δηλαδή τα όργανα! Είχα και έχω την άποψη πως αυτός ο νόμος δεν μπορεί να εφαρμοστεί για συγκεκριμένους λόγους. Και ασφαλώς για εντελώς λανθασμένη, επικοινωνιακά, διαχείριση. Όπως δεν εφαρμόστηκε ο ρηξικέλευθος νόμος Διαμαντοπούλου, ο υπερψηφισμένος από το κοινοβούλιο. Ο οποίος επέτρεπε στην αστυνομία να επέμβει άμεσα όταν τελούνται στα πανεπιστημιακά ιδρύματα κακουργηματικές πράξεις και πάτασσε την κομματική διείσδυση στους χώρους της έρευνας και της επιστήμης. Το γιατί βέβαια δεν εφαρμόζονται οι νόμοι που ψηφίζει η Πολιτεία είναι άλλης τάξεως ζήτημα. (Κυρίως, θα έλεγα, γιατί αυτό βολεύει τους πάντες. Ιδού η πικρή αλήθεια).
Ήδη έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου σε πανεπιστήμια και σχολεία με απρόβλεπτες συνέπειες. Αυτό μας έλειπε τη δεδομένη στιγμή! Δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις ούτε εκπαιδευτική ούτε πολιτιστική πολιτική, χωρίς να έχεις ένα μίνιμουμ συναίνεσης από την αντιπολίτευση. Το ελληνικό, πολιτικό σύστημα οφείλει επειγόντως να βρει τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή για να προχωρήσουμε ως κοινωνία... Εν προκειμένω είναι ευθύνη του πρωθυπουργού ο οποίος παίζει εν πολλοίς χωρίς αντίπαλο, να πάρει τις δέουσες αποφάσεις. Εφόσον για να προωθηθεί η κυβερνητική πολιτική, πρέπει - τουλάχιστον στον πολιτισμό και την παιδεία - οι υπουργοί να είναι ευρύτερης πολιτικής αποδοχής και πρόσωπα εγνωσμένου κύρους. Παιδεία δεν γίνεται με δεξιές εμμονές, ούτε πολιτισμός με γραφειοκρατική νοοτροπία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου